Vertellen over sociale veiligheid bij werkgever
Ik zet me op diverse manieren in voor diversiteit en inclusie. Dat doe ik via mijn blogs, mijn sociale media en door te participeren in campagnes daarover. Dat probeer ik ook steeds meer te doen bij mijn vaste werkgever. Zo kon ik onlangs meewerken aan een portretserie over sociale veiligheid bij de Dienst Justitiële Inrichtingen (DJI).
Sociale veiligheid als hoofdthema in DJI magazine Balans
Ik vertelde in het interview vanuit mijn ervaringen met mijn beperking op de werkvloer. Het interview werd gepubliceerd in Balans, het magazine van DJI. In de editie van februari 2024 ging het hoofdthema over sociale veiligheid. Dat betreft een breed onderwerp, waardoor uiteraard ook anderen aan het woord werden gelaten vanuit hun ervaringen. Zo kwamen ook ervaringen rondom geaardheid, geloofsovertuiging, afkomst, etc aan bod. Ik heb toestemming van de redactie van Balans om de bladzijde waarop mijn interview te lezen is, ook te delen op mijn website. De tekst lees je hieronder. Een afbeelding van het artikel staat daar weer onder.
De tekst van mijn interview in de Balans
Bron: DJI magazine Balans, editie februari 2024
‘Mensen vinden het heel normaal om me vast te pakken’
‘Sociale veiligheid gaat meestal over geaardheid, afkomst of gender en minder vaak over mensen met een aandoening’, zegt Ralph. Ralph is adviseur bedrijfsvoering bij DV&O en zit sinds vijf jaar in een rolstoel. ‘Mijn gevoel van onveiligheid zit ‘m helemaal niet in pesterijen, maar juist in onbewuste gedragingen van mensen die het goed bedoelen.
Door een medische misser tijdens een operatie, jaren geleden, is mijn auto-immuunsysteem ontregeld geraakt. Daardoor heb ik een aantal chronische ziektes ontwikkeld, een urostoma gekregen en is mijn linkerbeen geamputeerd. Toen dit gebeurde werkte ik al bij DV&O, een plek waar ik heel graag wilde blijven omdat ik het er enorm naar mijn zin heb en de sfeer er heel goed is.
Lichamelijke integriteit
En dat is nog steeds zo, al heeft mijn aandoening wel invloed op hoe ik me voel op mijn werk. Wat ik merk is dat mensen het heel normaal vinden om me vast te pakken, of te vragen naar mijn hulpmiddelen [lees ook deze zeer toepasselijke blog]. Ik draag silversplints aan mijn vingers die een beetje op glimmende ringen lijken. “Hé, wat is dat?”, vragen mensen dan, terwijl ze dan vaak ook mijn handen willen vastpakken. Dat ‘fysieke contact’ raakt me heel erg in mijn lichamelijke integriteit, ik merk dat het me onbewust kan triggeren. Meestal schrik ik en deins ik terug. Op mijn werk zit ik met mijn rug naar de deur. Het is me nu al twee keer gebeurd dat iemand binnenkwam en voor de grap mijn rolstoel achterover kieperde. Toen ben ik toch kwaad geworden. Het is niet grappig, en het kan me pijn doen, of erger.
Grijs gebied
In het algemeen vind ik het lastig om te bepalen hoe ik moet reageren als een collega me aanraakt of iets over mijn aandoening zegt. Het ligt vaak ook aan de context. Ik ben zelf degene die de meeste grappen over mijn situatie maakt. Dat maakt het een wat grijs gebied voor veel mensen. Een goede regel is dat je dingen meestal best kunt vragen als het uit oprechte interesse gebeurt. Dus: “Mag ik vragen waarom je in een rolstoel zit of vind je dat vervelend?” en niet: “Wat is er mis met jou?” Dat is een vaardigheid die iedereen bij DJI eigenlijk zou moeten beheersen. Ook in het contact met justitiabelen moet je weten wat je wel en wat je niet kunt vragen.’
TIP ‘Het enige dat écht helpt is als we sociale veiligheid bespreekbaar maken. Artikelen zoals deze helpen, denk ik. Ik ben blij dat ik mijn verhaal op deze manier kan delen in elk geval.’
Diversiteit en inclusie bij de Rijksoverheid
Eerder werkte ik ook mee aan een rijksbrede campagne over diversiteit en inclusie bij de Rijksoverheid. Daarvan zijn ook de foto’s gebruikt voor bovenstaand artikel over sociale veiligheid. De foto’s zijn gemaakt door Sjoerd van der Hucht Fotografie.