Communiceren met Florence N

Bijzondere mensen

Een ziekenhuisbezoek is natuurlijk al snel een heel avontuur, maar soms beleef je daarbinnen weer een geheel avontuur op zichzelf. Althans, ik schijn de gave te hebben dat ik vaak bijzondere mensen ontmoet. Of mensen waarbij op de één of andere manier de communicatie anders verloopt dan dat ik verwachtte. Zo ook het gesprek met de verpleegster die mijn voetwond onlangs liefdevol verbond. Ik noem haar Florence N, vernoemd naar de bekende mevrouw Nightingale.

Florence N blijft binnen de lijntjes

Nadat het trio van coassistent, arts en opperarts behoorlijk geschrokken was van de aanblik van de wond en een behandelplan opstelde, mocht de Florence Nightingale van de afdeling het werk afmaken door mijn voetje weer in te pakken met de nodige zalfjes en verbandjes. Laat ik voorop stellen dat de verpleegster ergens ook heel lief en ongetwijfeld vakkundig is. Hoewel er duidelijk af en toe stress op haar gezicht viel af te lezen en ze soms heen en weer rende alsof er complete chaos heerste, gaf ze verder geen enkele blijk van haast bij het verbinden van de wond. Sterker nog, met uiterste precisie bracht ze met wattenstaafjes en spateltjes de verschillende zalfjes aan. Alsof ze een kleurplaat aan het stiften was en uit alle macht probeerde binnen de lijntjes te blijven.

foto van een verpleegster in een rood jurkje die spoelvloeistof in een injectiespuit doet, waardoor ze een beetje op Florence Nightingale lijkt

Florence N en haar vastgelopen gereedschapskar

Ik probeer altijd de humor erin te houden, dus een grapje en een grolletje doen dan wonderen om de spanning wat uit de lucht te halen. Ook deze Florence N wilde wel een gesprekje aanknopen. Ze vroeg me allereerst ter controle naar mijn geboortedatum, waaruit tevens moest blijken dat ik al bijna vier decennia aanwezig ben in deze wereld. Daarna pakte ze haar gereedschapskar erbij. Die paste niet in de kleine ruimte, waar mijn rolstoel duidelijk haar weg versperde. Ik kwam een beetje overeind om uit te leggen dat ze die ook wel even mocht verplaatsen, maar daar dacht Florence N anders over: “Liggen blijven!” Oei, ik liet me van schrik weer onderuit zakken op de behandeltafel. Alsof ze containerschip ‘Ever Given’ eigenhandig uit het Suezkanaal trok, maakte ze haar vastgelopen gereedschapskar weer vrij van de beknelling tussen mijn rolstoel en het bureau.

Florence N is geen Bassie de clown

Dan maar het karretje om de hoek van de behandelkamer parkeren, waar ze haar benodigde attributen eruit haalde en één voor één de kamer in bracht. Ze nam plaats aan het voeteneind en kleurde de wond met haar zalfjes in. De witte zinkzalf om de rand van de rode voetwond deed me ergens aan denken.
Ik durfde daarom te grappen: “Net een oog van Bassie.”
Florence N: “Dat ken ik niet?”
Ik: “U weet wel, Bassie de clown?”
Florence N: “Ik ben geen clown! Wij proberen hier altijd naar ons beste kunnen patiënten beter te maken.”
Ik: “Eh… dat begrijp ik hoor, maar ik bedoelde hoe de voetwond er nu uitziet.”
Florence N: “U bent ook geen clown.”

foto van een voet met een blauw verband en daaromheen zalfjes en verbandmiddelen

16 maanden volgens Florence N

Oei, dat beloofde een moeizaam gesprek te worden. Soms heb je dat, dat je op de één of andere manier compleet langs elkaar heen communiceert. Alsof je een heel andere taal spreekt. Gelukkig probeerde Florence N zich te herpakken en startte zelf een vervolgpraatje.
Florence N constateerde: “Zo’n wond heb ik eigenlijk nog nooit gezien bij zo’n jong persoon.”
Ik: “Oh echt? Tja, vermoedelijk is het een huidziekte die samenhangt met een auto-immuunziekte die ik al had.”
Florence N: “Sinds wanneer heb je deze wond?”
Ik: “Nou, dit is de zestiende maand van deze voetwond. Ik werd er op 2 januari 2020 mee wakker.”
Florence N keek me verbaasd aan: “Dus al sinds de jaarwisseling?”
Ik: “Ja, maar dan dus die van vorig jaar, 16 maanden dus.”
Florence N pakte haar vingers erbij en telde hardop de maanden van dit jaar: “Januari, februari, maart…”
Ik: “We zitten al weer in april.”
Florence N: “Oh ja, dus dat zijn vier maanden plus twaalf van vorig jaar? Al 16 maanden!”
Ik probeerde mijn verbazing over haar rekenvaardigheid te onderdrukken: “Inderdaad.”

Hepie en Deprie

Het was overduidelijk dat Florence N een beetje beduusd was van de periode dat ik al met die pijnlijke wond te kampen had. Ze stak daarom haar medeleven niet onder stoelen of banken.
Florence N: “Waren je ouders erg geschrokken toen ze de wond zagen?”
Ik: “Eh… mijn ouders?”
Florence N: “Je vader en moeder, of die schrokken toen je die wond kreeg?”
Ik kreeg het idee dat ze mijn eerder gecontroleerde geboortedatum niet helemaal had begrepen: “Nou, mijn lieftallige eega schrok natuurlijk wel. Ik ben al bijna tien jaar getrouwd.”
Florence N: “Oh wat fijn dat jullie elkaar dan hebben. Kan je pijntjes met elkaar bespreken.”
Ik: “Gelukkig hebben mijn vrouw en ik meer samen dan alleen het bespreken van pijntjes. Maar mijn vrouw heeft psychische klachten, dus we zijn soms net Hepie en Deprie.”
Florence N: “Dat ken ik niet?”
Ik: “Afgeleid van dat zangduo van vroeger, Hepie en Hepie. Maar omdat ik fysiek nogal wat uitdagingen heb en mijn lieftallige eega depressief is, noemen we ons af en toe Hepie en Deprie.”

Studie

Florence N keek in het luchtledige en haalde haar schouders op. Ik zag dat verder uitleggen geen zin had en besloot haar maar niet meer te storen in haar werk. Toch zat Florence N kennelijk nog met een prangende vraag.
Florence N: “Wat voor opleiding volg je op dit moment, of doe je geen studie?”
Ik: “Nou mijn studie heb ik al heel wat jaren geleden afgerond. Ik studeerde Integrale Veiligheidskunde. Dat is een bestuurskundige opleiding gericht op veiligheid. Dat is ook al jaren mijn werkgebied.”
Florence N: “Hm hm, dat is iets goeds… veiligheid.”

foto van het gebouw van de spoedeisende hulp van het St Jansdal ziekenhuis in Harderwijk met als geveltekst Spoedplein Harderwijk

In je stoeltje

Florence N voelde zich duidelijk meer op haar gemak met de zalfjes en verbandjes dan met converseren. Behoedzaam plamuurde ze het gapende gat in mijn voet dicht met het middeltje op haar spatel: “Dit is echt heel goed spul hoor! Dat helpt met de genezing.”
Ik: “Dat hoop ik ook, maar dit smeer ik er al drie maanden in…”
Het streekziekenhuis dat mij eerder behandelde wist zich geen raad meer met de voetwond en had me naar dit academisch ziekenhuis doorverwezen. Dus hoewel ik hier voor het eerst was en Florence N mijn – in de afgelopen weken steeds groter en dieper wordende – wond nog nooit gezien had, concludeerde ze: “Het ziet er dan ook al veel beter uit.”
Ik liet mijn hoofd van ergernis maar weer op het kussen zakken. Florence N ging ondertussen door met haar inpakwerk. Na een uur had ik weer een wit voetje bij haar gehaald en mocht ik langzaam overeind komen. Ze had ook nog wat goede raad door te adviseren goed te drinken en fruit en vitamines tot me te nemen.
Florence N: “En je voetje zo min mogelijk belasten. Gelukkig hoef je niet meer te lopen. Ga dus meer weer lekker in je stoeltje zitten.” [Wijzend naar mijn rolstoel]

Arme Florence N

Ik voelde me toch een beetje gekrenkt door haar klaarblijkelijke, structurele misvatting van ofwel mijn leeftijd, ofwel mijn verstandelijke vermogens. Maar ik was al lang blij dat ze na een uur werken mijn voet als een waar kunstwerk verpakt had. Een collega van Florence hielp haar vervolgens met de bestellijst van de verbandjes voor mijn apotheek. Dat vond ze volgens eigen zeggen namelijk erg lastig, dus ik mocht ondertussen huiswaarts. Eenmaal thuis ging ik lekker in de ruststand, maar bedacht na een uurtje even te kijken hoe het met mijn ‘voetje’ was. Nou, die ingeving kwam geen moment te vroeg. Een dieprode plas bloed had zich onder mijn ‘stoeltje’ gevormd. Oei, niet best dus. Over het slagaderlijke bloedinkje zal ik niet te veel uitweiden, maar eenmaal op de plaatselijke spoedeisende hulp kreeg ik medelijden met Florence N. Heel haar kunstwerk werd door de SEH-arts vernield. De schaar ging er in en alles moest eraf om de wond dicht te drukken. Binnen vijf minuten kwam er een nieuw drukverband omheen. Al het werk van Florence N en onze moeizame gesprekjes waren voor niets geweest. Arme Florence N.
Vanwege de open wond met infectie bezocht RaGaSto in zijn rolstoel de huisartsenpost van het ziekenhuis

Over de auteur

10 gedachten over “Communiceren met Florence N”

  1. Ralph mensen geven jou ook regelmatig wat handreikingen om weer een “mooi” verhaal voor ons te schrijven. Het is “genieten” om te lezen als het een zelf verzonnen verhaal zou zijn. Maar ik heb stellig de indruk dat het zeer waar gebeurde verhalen zijn.

    Beantwoorden
    • Dank je wel Bram. Je hebt helemaal gelijk hoor dat in elke ontmoeting of ervaring een bron van inspiratie schuil gaat. De ervaring in dit artikel is helaas voor minstens 98,5 % waargebeurd 😉.

      Beantwoorden
  2. Respect, Ralph. Hoe jij in elke situatie, toch elke keer realistisch je verhaal kan schrijven, gecombineerd met humor, zelfspot en verbazing. Je bent echt een doorzetter, hoor. Dit maakt je een mooi mens.

    Beantwoorden
  3. Hé Ralph, ik kan een hoop leren van je verhalen. In mijn werk als bemoeizorger is voor mij van het grootste belang de verantwoordelijkheid bij iemand zelf te laten, het niet over te nemen. Jouw verhaal drukt me maar weer eens met mijn neus op deze feiten. Wat moet het frustrerend zijn om je over te moeten geven aan allerlei goedwillende types. Maar wat breng je het prachtig onder woorden. bedankt daarvoor!

    Beantwoorden
    • Jij ook bedankt voor je reactie, Sjaak! Fijn dat mijn verhalen niet alleen met plezier gelezen worden, maar dat je er zelfs iets van mee kunt nemen. Dat is voor mij een compliment en een reden om lekker te blijven schrijven.

      Beantwoorden

Plaats een reactie