Gehandicaptenparkeerkaart (GPK) voor vijf jaar
Ik twijfel nog een beetje of het een heuglijke dag was of een dag met extra bevestiging dat mijn lijf niet meer de oude wordt. Tja, voor vaste lezers van mijn blog zal dat laatste niet bepaald meer als een verrassing klinken. Toch voelde het moment als opluchting en confronterend tegelijk. Ik heb eindelijk een gehandicaptenparkeerkaart (GPK) voor vijf jaar.
GPK voor slechts één jaar
Ook medisch specialisten, een revalidatiecentrum en verzekeringsartsen, waren het er al lang en breed over eens dat er weinig verbetering meer te verwachten valt bij chronische en progressieve aandoeningen. Toch dachten eerdere keuringsartsen die een advies moeten geven over het verstrekken van een gehandicaptenparkeerkaart (GPK), kennelijk dat ik op miraculeuze wijze na een jaar weer zou rondhuppelen. Afgelopen twee jaar, wilden ze namelijk zo’n GPK voor slechts één jaar verstrekken. De eerste keer kon ik dat nog wel begrijpen, maar toen de keuringsarts vorig jaar weer een advies uitbracht voor slechts een jaar, kon ik het niet weerstaan daar iets van te zeggen.
Omgaan met
De antwoorden van de keuringsarts verbaasden me. Allereerst beargumenteerde ze dat ik toen (eind 2019) nog een revalidatietraject zou gaan volgen, dus dat ze daarin grond zag om me de kaart voor maar één jaar te laten verstrekken. Mijn uitleg dat de revalidatie niet gericht was op genezing, maar op ‘het omgaan met’, was aan dovenmansoren gericht. Ze weigerde zelfs om even met het revalidatiecentrum te bellen over het hoe en wat.
Stapelkosten
Tja, ook voor mijn argumenten voor de hoge kosten was ze ongevoelig. Eerder vertelde ik al dat een GPK in mijn gemeente bijna honderd euro kost en dat sommige gemeenten zelfs tot tweeënhalf keer dat bedrag rekenen. Per afgifte, dus ongeacht of je gehandicaptenparkeerkaart voor een half jaar, een jaar of voor vijf jaar verstrekt wordt. Met alle niet vergoedde stapelkosten die mensen met een beperking of chronische aandoening al hebben, betekent dat toch een flinke kostenpost die je liever eens per vijf jaar dan elk jaar hebt, wanneer je situatie toch niet verbetert. Het antwoord van de keuringsarts? Ze vroeg of ik een baan had.
“Eh, ja, maar wat heeft dat er mee te maken?” vroeg ik verbaasd.
Het antwoord van de keuringsarts: “Nou, wees blij dat u inkomen heeft om het te betalen.”
Juist ja, ik had er toen geen energie meer voor om daar vriendelijk op te antwoorden en heb het maar even gelaten voor wat het was.
Oordeel
In mijn eerste blog over het verstrekken van mijn eerste GPK, noemde ik het aanvragen ervan al gekscherend een ‘Gehandicaptenexamen voor het echie’. Het voelde, gezien de ervaringen van voorgaande jaren, bij elke aanvraag meer en meer als een examen. Met lood in mijn orthopedische schoenen, vroeg ik de GPK dan ook weer aan. Ik had mezelf al voorgenomen om in bezwaar te gaan wanneer ik wederom de kaart voor maar één jaar verstrekt zou krijgen. Immers zou dat wel erg contradictief zijn ten opzichte van mijn gewenningslessen die ik volgde om te leren rijden met een aangepaste auto. Maar deze keer trof ik een keuringsarts die er al snel over uit was. Niet alleen stelde hij me gerust met zijn uiteindelijke oordeel, maar ook was het gesprek met hem een verademing. Hij toonde zich zelfs uitermate inlevend. Dat praat toch een stuk meer ontspannen.
Nieuwe GPK
Daarna ging het snel. Omdat ik voor verzending inzage had gevraagd van het gespreksverslag, ontving ik eerst het conceptadvies thuis en in de e-mail. Noem het maar ‘van schade en schande wijs geworden’, maar het zou niet de eerste keer zijn dat woorden anders geïnterpreteerd worden of verbogen. Maar deze keer was er echt niets op aan te merken, dus de digitale krabbel kon al snel onder de documenten en met de internetpostduif meegegeven worden op zijn vlucht naar de gemeente. Die riep mij al snel op om een afspraak te maken voor de nieuwe GPK. Prima geregeld en ik kan niet anders zeggen dat ik nu enorm opgelucht ben.
Definitief
Mensen met een chronische ziekte of handicap zullen vast herkennen dat je zo ongeveer een dagtaak kan hebben aan het correct regelen van zaken. Dus wat dat betreft voelde ik me ongelooflijk opgelucht dat ik weer iets voor een langere periode van mijn ’to do’-lijstje af kon strepen en ergens geen strijd voor hoef te leveren. Aan de andere kant overviel me, eenmaal met de gehandicaptenparkeerkaart in de hand, een lastig te duiden gevoel. Een zin van de keuringsarts gonsde door mijn hoofd: “Nou, ik zet er ook bij dat je situatie echt niet zal verbeteren, dat het definitief is. Dat is toch overduidelijk? Dan hoef je over vijf jaar misschien alleen de verlenging aan te vragen zonder keuring.” Eh… definitief… dat klinkt dan toch wel heel permanent voor het echie.
Blog in blog:
Werk aan de winkel voor de toegankelijkheid in het stadhuis
In de rubriek ‘In de Media’ kon je al lezen dat ik me hard maak voor toegankelijkheidsvraagstukken binnen mijn gemeente via de Werkgroep Toegankelijkheid Harderwijk. Met een stadhuis met de naam ‘Huis van de stad’ verwacht je dat alles in het werk gesteld is om mensen zich er thuis te laten voelen, maar er blijkt toch nog wel wat werk aan de winkel.
Geen balie voor mindervaliden
Toen mijn nummertje op het scherm verscheen en ik naar de desbetreffende balie rolde, kwam ik uit bij een balie waar ik maar net met mijn hoofd bovenuit kwam. Ik keek even om me heen, maar zag dat er helemaal geen balie voor mindervaliden aanwezig was. Er zullen toch vast meer mensen in een rolstoel zaken moeten regelen in het stadhuis, of mensen die slecht ter been zijn en graag bij de balie even zitten als het wat langer duurt, zoals ouderen.
Geen verrassing
Normaal red ik me met wat improviseren wel bij de balies voor de lopende mens in deze wereld, maar ik werd deze keer denk ik extra getriggerd omdat ik mijn gehandicaptenparkeerkaart (GPK) kwam ophalen. Op afspraak notabene en de (overigens vriendelijke en correcte) baliemedewerkster had alle documenten zelfs al klaar liggen. Dus mijn komst kan geen verrassing zijn geweest. Toen ik vervolgens een handtekening op die GPK moest zetten, werd het de baliemedewerkster duidelijk dat dat echt niet ging op die hoogte. Gelukkig is het in coronatijd rustig in het stadhuis en kon ik de te ondertekenen documenten meenemen naar een vrij tafeltje in de buurt. Maar optimaal is anders.
Coronaspatscherm
Wat daar bovendien nog eens bijkwam, was dat er bij de balie een heel mooi coronaspatscherm zat met een opening om bijvoorbeeld documenten uit te kunnen wisselen. Zo’n scherm houdt op ooghoogte ongetwijfeld een hoop sputum en etensresten tegen van kwebbelende, lopende mensen. Maar is je wel eens opgevallen dat ooghoogte voor een roller net iets anders betekent dan voor lopers? Daar zat ik dus met mijn bakkes precies in het schootsveld van de aerosolen die, in een rechte lijn via het gat in dat coronaspatscherm, door de baliemedewerkster op mij af werden gevuurd. Dan is zo’n mondkapje met mijn RaGaSto-logo hartstikke leuk, maar ik voelde me er toch wat minder senang bij…
Het blijft een genot om te lezen. Niet dat de boodschap zo fijn is. Maar de cynische draai die jij er gelukkig nog aan kan geven geeft bij mij toch regelmatig een glimlach. Maar begrijp ook heel goed dat 99% van de mensen in jouw positie hier niet toe in staat zijn. En dan heb je er toch echt een grote zorg extra bij. Ralph het ga je goed.
Bedankt Bram! En je hebt helemaal gelijk. Ik voel me ook echt gezegend dat ik de kracht heb gekregen met alle uitdagingen om te gaan. Ik zie helaas ook van heel dichtbij hoe zwaar iemand het kan hebben met de omstandigheden van het leven. Wat dat betreft hoop ik met een beetje humor daar ook net een beetje verlichting in te kunnen geven.
geweldig , herkenbaar, stuk. Ik lees ze graag 🙂
Dank je wel Puck voor je enthousiaste reactie. Je kan me ook volgen via deze pagina of via mijn RaGaSto-facebookpagina om als eerste op de hoogte te blijven van mijn schrijfsels.