Amputatie voor het echie

Amputatie van mijn linker onderbeen

Inmiddels zijn we twee weken verder na mijn operatie. Ik had al veel eerder een blog willen schrijven, maar ik had er even geen puf voor. Sowieso had ik even een dipje. Wat dat betreft hakte de amputatie van mijn linker onderbeen er meer in dan ik verwachtte. Nu ik weer mentaal wat opkrabbel, zie ik het weer zitten om lekker te typen. Met de nodige humor en woordspelingen uiteraard, want zo ben ik ten voeten… eh… voet uit.

Pyoderma Gangrenosum

Al enkele jaren blog ik over mijn leven met chronische ziekte. Die blogreeks begon met ‘Bechie voor het echie’, wat meteen ook mijn hashtag werd voor die verhalen. In dat eerste deel vertelde ik al dat zo’n chronische ziekte meestal niet alleen komt. En inderdaad kwam daar bij mij ook het een en ander bij. En dan natuurlijk niet iets doorsnee, want dat zou te makkelijk zijn. Nee, ik ontwikkelde een aandoening die zo zeldzaam is dat artsen het vaak niet meteen herkennen en de diagnose eigenlijk alleen te stellen valt nadat alle andere logische verklaringen afvallen, een zogenaamde uitsluitingsziekte dus. Ik zal de precieze details maar niet beschrijven, maar voor degene die het echt weten wil en een sterke maag heeft, die moet maar eens Googlen op Pyoderma Gangrenosum. Dat klinkt al bijna net zo goor als dat die wondziekte eruit ziet.

Alles uit de kast

Terugkijkend op het verloop van eerdere wonden, heb ik het mogelijk al een tijdje onder de leden. Toen was ik echter verder nog gezond en duurde het soms gewoon wat langer voordat een wondje echt genas. Twee jaar geleden ontdekte ik op mijn linkervoet een wond die zich daarna steeds verder ontwikkelde. De plek voelde pijnlijker en pijnlijker. Gedurende die twee jaar trokken artsen alles uit de kast aan behandelingen. Soms leek een behandeling heel even een beetje te werken om daarna in dubbel tempo weer de verkeerde kant op te gaan. Op een gegeven moment ontstond simpelweg een onhoudbare situatie. Bovendien zou de gemiddelde junkie jaloers zijn op de cocktail aan pijnstillers en andere medicatie die ik kreeg. De behandelingen konden we dus niet op dezelfde voet (oeps…) voortzetten.

Amputatie als redmiddel

De wondziekte vrat op een gegeven moment mijn pezen door en uiteindelijk konden zelfs de middenvoetsbeentjes het daglicht aanschouwen. Dat was het moment dat er een levensgevaarlijke situatie ontstond en amputatie als redmiddel me voor de (eh…) voeten geworpen werd. Dat idee was ons al vaker voor het voetlicht gebracht. De amputatie kwam dus niet helemaal uit de lucht vallen. Ik ben normaal nogal nuchter van aard en sta dan ook meestal met beide (toen nog wel…) benen op de grond. Toch stemde ik enigszins schoorvoetend in toen de arts zei dat hij binnen zes weken wilde opereren. De blootliggende botten vormden namelijk een steeds groter infectiegevaar. Uiteindelijk lag ik zelfs al binnen een week of vier op de operatietafel. Vanwege een eerdere medische misser had ik nadrukkelijk gevraagd of ik een ruggenprik kon krijgen in plaats van een narcose. Vertrouwen komt immers te (gaan we weer…) voet en gaat te paard.

RaGaSto’s Amputatie, the movie

Voor mijn verwerking voelde het het beste om alles te kunnen volgen en op het moment suprême afscheid te nemen van mijn voetje. Daar had ik immers zo’n 40 jaar de meest bijzondere avonturen mee beleefd. Gelukkig stond ik op goede (houd op hoor…) voet met de traumachirurg. Die vroeg mij of hij voor zijn studenten de operatie mocht filmen. Natuurlijk mocht hij dat. Wel op één voorwaarde, dat ik ook een kopietje zou krijgen. Altijd gezellig om later romantisch met mijn lieftallige eega op de bank met een bak popcorn ‘RaGaSto’s Amputatie, the movie’ terug te kijken, toch? Uiteindelijk viel mij de operatie reuze mee. Na afloop verliep alles zelfs zo voorspoedig dat ik na één nacht naar huis mocht. Thuis volgde echter toch wel een klap. De aanblik van zo’n gesnoeid been deed me toch meer dan ik vooraf dacht. Als een reus op lemen (komt ie weer…) voeten.

Bijnamen voor mijn stomp

Het afkicken van alle pijnstillers die ik voorheen nodig had, had eveneens nogal wat voeten in de aarde (tja, ik heb die uitdrukkingen niet verzonnen). Volgens mijn reumatoloog zijn er zat mensen die een jaar nodig hebben om van alle pillen af te komen. Ik deed het cold turkey afkicken in één week. Je begrijpt dat ik daardoor eventjes niet de vrolijke Ralph was als altijd. Alsof ik met het verkeerde (nee hè…) been uit bed was gestapt. Een week later krabbelde ik mentaal gelukkig voetje voor …(NEE, slechts één maal) weer op. De humor kwam weer terug en de eerste bijnamen voor mijn stomp borrelden bij mijn wederhelft en mij op. Zij noemt het overgebleven stukje been ‘Zeekoetje’ gezien de gelijkenissen met de neus van dit dier. Ik prefereer meer de naam ‘E.T.’, omdat ik nu ook zie waar de filmmakers hun inspiratie vandaan haalden voor het uiterlijk van het bekende ruimtewezentje.

Rouwproces bij de amputatie

Tja, natuurlijk hoort er een rouwproces bij de amputatie van een lichaamsdeel, maar blijven sippen helpt ook niet. Daarom ben ik blij dat ik ook in deze nieuwe situatie weer mijn beste (veel keuze heb ik niet…) beentje voor kan zetten. En wanneer ik over een tijdje een prothese mag laten aanmeten, kan ik hopelijk ook weer wat beter uit de (ik kan het simpelweg niet laten…) voeten. Je kan voetstoots aannemen dat ik vast nog wel meer zal schrijven over deze nieuwe ontwikkeling. Dus als je op de hoogte wilt blijven, volg dan RaGaSto’s website, Facebook of Instagram op de (de laatste woordgrap van dit artikel, dat beloof ik…) voet.

Meer over mijn amputatie:

Inmiddels verschenen er nog drie andere delen waarin ik meer vertel over mijn avonturen rondom mijn amputatie. Lees daarom ook:
– Deel 2: Nieuwe ervaringen na amputatie voor het echie; In dit deel neem ik je mee na mijn eerste periode na de amputatie waarin ik nieuwe ervaringen op deed met mijn nieuwe lijf.
– Deel 3: Intake revalidatie na amputatie voor het echie; Na een amputatie is het verstandig, of eigenlijk noodzakelijk, om te revalideren om bijvoorbeeld te leren lopen met een prothese en te leren omgaan met je veranderde lijf.
– Deel 4: Wel of geen prothese na amputatie voor het echie; Omdat er bij mij nog meer aandoeningen spelen, leg ik uit over mijn dilemma of ik nou wel of geen prothese zal of kan gebruiken.