Het avontuur van naadlekkage van mijn stoma

Heftige complicatie na stoma operatie

Het bleef even stil op mijn blogpagina. Ik onderging namelijk kortgeleden een operatie om een stoma aan te leggen en moest daar behoorlijk van herstellen. De operatie en het herstel verliep best voorspoedig. Althans, op één dag na toen er een heftige complicatie optrad. Ik neem je daarom mee in dit hachelijke, en tegelijk soms humoristische, avontuur.

Cystectomie met urostoma

Het aanleggen van een stoma doe je natuurlijk niet zo maar. Ik heb op mijn eigen website én op de website van ZorgKaart Nederland, over de redenen al wat vaker geschreven. Omdat mijn blaas dusdanig om zeep was en chronisch ontstoken was en pijn deed, moest het eruit, een cystectomie. Om de urine toch af te kunnen voeren, moet er bij zo’n blaasverwijdering een stoma aangelegd worden. Dat heet een urostoma of urinestoma. De meest chique naam daarvoor betreft een urinedeviatie volgens Bricker. Ik vertel daarover in een andere informatieve blog nog wel eens wat meer, maar voor nu verblijd ik je even met wat spanning en sensatie.

Veilige ziekenhuisomgeving

De operatie verliep dus supergoed en ook het eerste herstel ging boven verwachting. Eerder dan verwacht zou ik dan ook naar huis mogen. Artsen hadden het er zelfs over om de protocollen wat in te korten, zodat ik nog een dag eerder naar huis mocht. Ik had de kerstperiode immers al doorgebracht in het ziekenhuis en op die manier kon ik dan nog mooi op oudjaarsdag thuis zijn en Nieuwjaar vieren. Gezien mijn reputatie van de ‘man met complicaties’ vond ik dat echter niet zo’n goed idee en bovendien was mijn lieftallige eega ook niet thuis. Zo gezellig zou het met Oud & Nieuw in huize Stoof dan ook niet zijn. Nee, ze mochten me wat mij betreft nog wel even houden in de veilige ziekenhuisomgeving.

Routineklusje aan mijn stoma

Achteraf bleek dat de juiste beslissing. Want zoals mijn reputatie verplicht, ging het een dag later compleet mis. In de ochtend werd een van de twee ‘stentjes’ (een soort drains) verwijderd. Een routineklusje dat weinig anders behelst dan dat een slangetje met een sierlijke beweging uit je stoma getrokken wordt. Een diepe zucht, een paar seconden hengelen en het is gebeurd.

Oliebol

Terwijl de broeder dat deed, vertelde ik over mijn guilty pleasure, oliebollen. Hij vond dat zo grappig dat hij vanuit de personeelskamer even later speciaal voor mij een oliebol van het personeel bracht. Een nogal stevig uitgevallen volkoren bol waar je ook best mee had kunnen honkballen (de woorden van de broeder, niet van mij). Met een lading poedersuiker en na een paar dagen op beschuit en bouillon geleefd te hebben, smaakte die echter als de lekkerste oliebol die je maar kan wensen. Maar daarna kreeg ik me toch een partij buikpijn, ongelooflijk.

Buiten mezelf van de pijn

De broeder kwam even polshoogte nemen en gaf aanvankelijk de schuld aan die nogal robuuste oliebol. “Misschien was de stap van licht verteerbaar naar zo’n oliebolletje niet de beste keuze,” concludeerde hij. In de uren daarna nam de pijn alleen maar toe. Op een gegeven moment kon ik het niet meer uithouden en drukte op de bel. De verpleegkundige kwam mijn kamer binnen en zag meteen dat ik duidelijk betere tijden had gekend. Hij hielp me uit mijn rolstoel het bed in en ging overleggen met de artsen. Ondertussen ging het echter steeds verder bergafwaarts. Ik begon echt te creperen en ik raakte lichtelijk buiten mezelf van de pijn.

Zintuigen op scherp

Een compleet crashteam kwam mijn kamer ingestormd. Vanuit mijn ooghoek zag ik een spuit mijn bovenarm in gaan. “Morfine,” verklaarde de verpleegkundige. Een arts ramde vervolgens een drain in mijn lijf en daarna op een andere plek nog een. Waarschijnlijk door de medische misser van een paar jaar geleden, gingen mijn zintuigen extra op scherp. ALLES wat er gezegd en gedaan werd, moest ik proberen in me op te nemen. Voor mij geen ‘oepsen’ en ‘ohoh’s’ meer zonder dat ik wist waarom. De volgende spuit morfine ging echter in mijn arm. Het hielp nauwelijks tegen de pijn, maar suf werd ik er wel van.

Voedingsassistente met een serieuze taak

Ik wilde me echter blijven focussen. Gelukkig nam het voltallige personeel hun taak uiterst serieus, zelfs de voedingsassistente. Want terwijl dat vijfkoppige crashteam bovenop me lag, deels om me in bedwang te houden en deels om me te behandelen, liep de voedingsassistente de kamer in: “Meneer Stoové, ik kwam even vragen wat u vanavond wilde eten.” Op dat moment had ik zulke doodsangsten dat ik überhaupt niet wist of ik het avondeten zou halen, maar dat bracht de voedingsassistente niet van de wijs. Pas toen ze echt geen beter respons van me kreeg dan een grom en een schreeuw, stopte ze met het opnoemen van het keuzemenu.

Spartelende stomp

Ondertussen probeerde een deel van het crashteam me nog altijd onder controle te houden. Sinds de amputatie van mijn linker onderbeen, heb ik bij extreme spanning of pijn last van een heftig spartelende stomp. Met deze extreme pijn en doodsangsten, bleek dat dus het perfecte recept om mijn ingekorte beentje als een soort karatekid met ADHD door de ruimte te laten vliegen. Wanhopig riep ik naar een verpleegster om op mijn been te drukken. Dat hielp in het begin best aardig. Maar gaandeweg de hele situatie merkte ik dat mijn stompje weer volledige bewegingsvrijheid had. Ik keek naar mijn voeteneind voeteind van het bed en zag dat de verpleegster met haar volle gewicht aan het drukken was… op een stuk leeg dekbed.

Op mijn denkbeeldige voet

Ik probeerde met mijn laatste krachten in een soort tweewoordenzin te vragen wat de f-piep-k ze aan het doen was. Kennelijk zat er een discrepantie tussen haar kunde om te anticiperen op de praktijksituatie en haar zelfinitiatief, want doodleuk antwoordde ze: “Oh, ik dacht dat ik op uw denkbeeldige voet moest drukken. Fantoompijn of zo?” Best knap dat ik mijn stomp kennelijk toch nog genoeg onder controle had om haar er niet me om de oren te kunnen kletsen. Maar misschien lag dat ook aan de derde spuit morfine die ik in mijn bovenarm zag verdwijnen. Ik versufte een beetje zonder dat de pijn echt afnam. De bedbeugels gingen op dat moment omhoog en het clubje mensen reed me de kamer uit. Ik hoorde nog vaag een verpleegkundige opmerken: “Nou, zo te zien heeft hij echt veel pijn.” Joh, no shit Sherlock!

Naadlekkage van de stoma

Ik kwam weer een beetje bij mijn positieven toen we aankwamen in een ruimte voor een CT-scan. De meest ervaren broeder legde me uit dat het waarschijnlijk een naadlekkage was, waardoor urine mijn buikholte in stroomde in plaats van via mijn verse stoma naar buiten kwam. Volgens de broeder weliswaar extreem pijnlijk, maar meestal niet levensbedreigend als je er snel genoeg bij bent. Het stelde me een beetje gerust, maar het nam de pijn niet weg. Om het zeker te weten moesten ze een CT-scan maken, onder andere met contrastvloeistof. Haast was geboden dus dat goedje spoten ze met een rotgang in mijn infuus. “U kunt er een beetje warm gevoel van krijgen,” legde de CT-scanmeneer uit. Maar terwijl ze me door de krappe ronde tunnel schoven, voelde ik alleen warmte in mijn keel. En misselijkheid, héél veel misselijkheid. “Probeert u het in te houden,” hoorde ik door de intercom.

CT-scan ondergekotst

Maar het was al te laat. Een enorme golf aan tot zuur verteerde bouillon met delen van een oliebol verliet mijn mond. Ik kotste werkelijk het hele CT-scan apparaat onder. En terwijl de kots langs de ronde wanden van de machine droop, hoorde ik aan de stemmen van de aanwezigen dat dit toch wel balen was. Ik had tijdens het vomeren immers niet stil gelegen, waardoor de opnames niet geslaagd waren: “Volgende keer moet u maar even aangeven dat ze de contrastvloeistof niet te snel bij u moeten inspuiten. Sommige mensen kunnen daar niet zo goed tegen en moeten dan overgeven.” Tja, komt die nu mee. Nu moest ik nog een keer door die – nog naar maagzuur riekende – scanner. Ik probeerde me zo lang mogelijk niet te verroeren en dan met name door het bedwingen van de nog altijd ongecontroleerd hevig schuddende beenstomp. Het lukte.

Goed afgelopen

De uitslag was inderdaad zoals de ervaren broeder had verteld. Ze konden er weinig tegen doen, behalve hopen dat de lekkageplekken vanzelf dicht groeiden. Ondertussen moesten de drains de lichaamssappen die in mijn buik liepen, afvoeren. Na een aantal uren vloeiden de drains daadwerkelijk minder en nam ook de pijn steeds meer af. Het was gelukkig goed afgelopen. Wel moest ik daardoor een paar dagen langer in het ziekenhuis blijven. Vermoedelijk had mijn sluimerende wondziekte gezorgd voor een wat vertraagd genezingsproces. Artsen namen dus geen enkel risico meer. Maar goed, liever een paar dagen langer in het ziekenhuis dan ditzelfde thuis meemaken. Er moest immers nog een tweede splintje uit. Dat ging een paar dagen later wel helemaal probleemloos. Gelukkig, want ik had de eerste keer al zoveel inspiratie opgedaan dat mijn blog nu alsnog langer is geworden dan ik aanvankelijk had verwacht.