Een gedicht over het gevoel van vrijheid in de bergen…
…en het loslaten van alle dagelijkse beslommeringen. Onderstaand gedicht schreef ik tijdens een vakantie in de bergen. Ik kreeg een heerlijk gevoel van vrijheid. Het opgaan in de natuur en het besef hoe klein we eigenlijk maar zijn is enorm indrukwekkend. Even is er dan geen stress en even zijn er dan geen zorgen. Toch besef je vroeger of later dat het gewone leven thuis weer op je wacht. De herinnering blijft, maar helaas komt die samen met een gevoel van heimwee en weemoed. Mijn lieftallige eega en ik zijn inmiddels weer terug van die vakantie en weer opgegaan in het dagelijkse leven en verlangen nu al weer terug naar de bergen. Hoog uitstekend over de dalen… Geniet van het gedicht, zoals ik ook genoot van het schrijven over deze beleving. Veel leesplezier!
Montani semper liberi:
Bewoners van bergen zijn altijd vrij
Denkend aan zo veel,
Maar alles vergeten,
Alsof de bergen als muren,
De gedachten weren,
Van de drukte van thuis,
Zonder de zorgen,
Alsof de stress verdwijnt,
Met de vogels,
Die ze wegbrengen,
Over de toppen,
Van de bergen.
Het zijn de pieken,
En dalen,
Van het leven,
Die zich aftekenen,
Tegen de bergen,
Waarbij de donkerste wolken,
Van je wegtrekken,
Gestuwd door thermiek,
En vervliegen in de lucht,
Over de toppen,
Van de bergen.
De vrijheid die je voelt,
Laat zich duidelijker zien,
Naarmate je dichter,
Stijgt naar de zon,
Die zijn lichtstralen verspreidt,
Over beide kanten van de kam,
Aan de ene kant vrijheid,
Aan de andere kant verplichting,
Als we kijken,
Over de toppen,
Van de bergen.
Mooi geschreven Ralph! Ik zie jullie zo voor me, zittend op een rotsblok, zon in jullie gezicht en kijkend in de verte, waar ook nog de contouren van de regenboog zichtbaar zijn.
In de bergen, door de dalen, hoor ons loflied overal, eindeloze vrijheid die je ervaart en je dichter bij je Schepper brengt. Hopelijk kunnen jullie nu weer thuis energie halen uit het gevoel dat de herinnering geeft aan de bergen!