Tweedehands voet na amputatie voor het echie

Tweedehands voet

Onlangs kreeg ik een grotendeels veranderde prothese. Experiment nummer zoveel. Ik was na mijn bezoekje aan de prothesemaker al weer zo klaar met mijn kunstbeen, dat het huilen me nader stond dan het lachen. Bij thuiskomst smeet ik de tas met prothese en toebehoren dan ook in de kast. Pas een week later durfde ik er voorzichtig naar te kijken. En ik zag ineens… een tweedehands voet.

Prothesemaker doet zijn uiterste best

Laat ik vooropstellen dat ik supertevreden ben met mijn prothesemaker. Ik ben een lastige amputatieklant die ook nog eens een ‘meer haat dan liefde’-verhouding met zijn prothese heeft. Om de onderbeenprothese nog een beetje acceptabel te houden voor me, doet mijn prothesemaker zijn uiterste best met allerlei improvisaties en experimenten. Ik snap dus heel goed dat hij bij dat soort wisselende en mogelijk tijdelijke veranderingen niet steeds dure, nieuwe onderdelen gebruikt.

Het blijft niet bij een tweedehands voet

Bovendien is een prothese gek genoeg veelal geen eigendom meer van degene met de amputatie. Zoals ik mijn verbazing daarover als eens in een blog beschreef, heb je protheses bij veel zorgverzekeraars in bruikleen. Om kosten te besparen pakken prothesemakers dus ook gebruikte onderdelen die nog op de plank liggen. Weggooien is ook zonde, dat was immers met mijn echte voet al gebeurd. Met al die stijgende zorgkosten, zie je hergebruik toch al vaker en blijft het niet bij een tweedehands voet.

Mooi, nieuw voetje

Maar mijn vorige prothese had een mooi, nieuw voetje. Volgens mij was alles nieuw toen die voor het eerst werd afgeleverd. Al snel kwam ik erachter dat zitten met dat been in mijn rolstoel geen doen was, dus fabriceerde de prothesemaker er een extra scharnier onder. De zogenaamde ‘tweede knie onder mijn knie’-constructie. (Klik op deze link voor een interessant filmpje daarover en volg dan mijn instagramaccount ook meteen even). Hierdoor hoefde ik in ieder geval mijn rolstoel niet dusdanig te verbouwen dat dat ten koste ging van mijn mobiliteit. Aan het bedieningsknopje te zien, was dat ook geen nieuw onderdeel, maar dat boeide niet. Ik kon mijn prothese daardoor van praktisch helemaal niet naar een heel klein beetje in en rondom mijn huis gebruiken. Althans, met een joggingbroek, want dat bedieningspalletje op mijn stompkoker paste niet onder een spijkerbroek.

Van vacuüm naar pinlock systeem

Maar dat was nog niet alles. Mijn stompje is relatief kort wat een bevestiging met een vacuümsysteem moeilijker maakte. Maar laat ik nou juist voor dat systeem het meest in aanmerking komen. Een pinlock systeem – waarbij je met een pin aan je liner in je prothesekoker klikt – zou namelijk bij het zitten in de rolstoel te veel druk kunnen geven op de huid van mijn stomp. Met mijn huidziekte wil je dat natuurlijk niet. Maar ja, door het korte stukje overgebleven been, floepte de prothese steeds los van het vacuüm. Mijn frustratie groeide daardoor nog meer. Ik was dat spuugzat. En omdat ik mijn been door al die fratsen maar gemiddeld een paar minuten per maand aan heb, besloot ik toch over te stappen op de pinbevestiging.

Sneeuwbaleffect

Met zo’n pinlock systeem zou ik mijn prothese in ieder geval niet meer zomaar verliezen. Daarvoor moest ik ook een andere stompkoker laten maken. Door het slinken van mijn stomp, moest die toch al een keer vervangen worden. En die stappen zette een heel sneeuwbaleffect in gang. De stompkoker werd namelijk door die pinbevestiging langer. Doordat die langer werd, moest die ‘tweede knie onder mijn knie’-constructie ook verder naar beneden. Doordat die verder naar beneden kwam, was er geen plek meer voor mijn demper. Jawel, ik had voorheen een soort bolvormige schokbreker die enige beweging mogelijk maakte bij een wat oneffen ondergrond.

Amputatie van mijn prothesevoet

Maar sterker nog, mijn type prothesevoet was te hoog. Elke type prothesevoet heeft door diverse onderdelen en verende eigenschappen een andere hoogte van het gebied waar normaal zeg maar je enkel zit. Weet je nog uit mijn eerste amputatieblog, waarin mijn orthopedisch instrumentmaker uitlegde dat mijn prothesevoet zo fijn loopt? Die prothesevoet moest dus geamputeerd worden. Tja… ‘been there, done that’ in de amputatie voor het echie zou je zeggen. Maar nu ging het gelukkig om mijn mechanische voet. Dus in plaats van snijden en zagen, ging het deze keer met wat los en vastdraaien van wat schroefjes. Scheelt weer.

In de kast gesmeten

Het leverde een been op dat meer zekerheid bood voor wat betreft bevestiging, technisch had die nu heel andere eigenschappen. Ik deed de prothese aan om in de veilige setting van de brug bij de prothesemaker wat stappen te zetten. Het loopt echt even anders dan mijn eerdere been. Niet alleen de twijfel sloeg toe, maar ook de frustratie stak weer enorm de kop op. Ik probeerde zo normaal mogelijk over te blijven komen op mijn prothesemaker. Maar van binnen jankte ik. Ik moest het er maar mee doen voorlopig. Het been ging uit, ik stopte het in mijn tas en reed naar huis. Eenmaal thuis slingerde ik de tas met prothese en toebehoren linea recta in de kast en keek er zeker een week niet meer naar om.

Twee matchende houten poten

Maar ja, ondanks de frustratie voelde ik ook wel wat nieuwsgierigheid. Een week later pakte ik het prothesebeen er dan toch maar bij om even te bekijken. De stompkoker vond ik in ieder geval qua kleuren erg mooi. Ik had al een enkelvoetorthese in dezelfde houtlook (ook al weer zo’n leuk filmpje op mijn instagram, dus volgen hè!?). Dus nu de stompkoker ook in een houtlook design gestoken was, had ik in ieder geval twee matchende houten poten. Past ook wel bij deze voormalig boswachter. Ik doe dat normaal gesproken wel vaker met mijn hulpmiddelen, er even bij gaan zitten en uitgebreid alles bekijken hoe dingen werken. Dan leer je ze ook het beste kennen en raak je er wat meer mee vertrouwd. Op de een of andere manier heb ik daar met mijn prothese moeite mee. Waarschijnlijk omdat de huidige situatie niet de oplossing is die me echt verder helpt. Maar goed, om alles te bekijken, trok ik mijn (soort van orthopedische) schoen van de prothese af.

Ik heb nu een tweedehands voet

En toen zag ik het meteen, ik heb nu een tweedehands voet. Mijn voet van mijn prothese zit namelijk niet in een sok, aangezien ik mijn prothese toch alleen met mijn schoen gebruik. Daarom is het ook rationeel gezien helemaal geen probleem dat die voet er niet zo mooi uit ziet, maar toch… Ik schrok me een hoedje. Allemaal butsen en vlekken op mijn occasion prothesevoet. Hier en daar zelfs slijt- en schuurplekken. Zelfs het witte beschermende kousje tussen het mechanische deel van de voet en de rubber cosmetische voetcover, probeerde heel hard om allerlei tinten zwart te worden.

Voorgedrukte rubber tenen

Het rubber voetje was ook van het type waar tenen hooguit een beetje zijn voorgedrukt in het rubber. Mijn oude voetje had tenminste nog een losse grote teen. Die ruimte dient voor het dragen van slippers. Dat kan ik met mijn chronische ziekte toch niet, maar het zag er wel mooier en iets natuurlijker uit. Sowieso was dat oude voetje van mij nog supernetjes, omdat ik amper mijn prothese draag. En met mijn verstand weet ik dat het nergens op slaat, maar kennelijk ben ik nou eenmaal zo ijdel dat ik daar toch wel wat om geef. Niet dat mijn echte voet(en) nou zo mooi is (of waren) volgens mijn lieftallige eega, maar laat me dan op zijn minst een mooi nepvoetje hebben.

Wie liep hiervoor met mijn tweedehands voet rond?

Tegelijkertijd vraag je je toch af wie voorheen met dat voetje heeft rondgelopen. Zoals ik in de blog over de bruikleenovereenkomst al schreef, moet je de prothese inleveren wanneer je dood bent. Althans, je nabestaanden, want ik denk dat het nogal lastig wegbrengen wordt vanuit mijn kist. Of wanneer je een prothese niet meer nodig hebt, bijvoorbeeld na het wonderbaarlijk aangroeien van je afgetjopte ledematen. Dat lijkt me niet zo heel waarschijnlijk, dus zou mijn tweedehands voet voorheen dan toebehoord hebben aan iemand die door Magere Hein te grazen is genomen? Best een bijzonder idee. En zouden die plekken op die tweedehands voet gekomen zijn bij het moment dat die persoon het leven liet? Ik weet niet wat ik daar van moet denken eigenlijk. Maar goed, vooralsnog doe ik toch maar weinig met mijn prothese en tweedehands voet, dus ik vind het ook wel best zo. Hij zit voorlopig weer in de tas, in de kast.