Mannen van staal met een gouden hart

Rolstoeltoegankelijk tuinpad

Ik kan het soms nog niet bevatten. Toen duidelijk werd dat ik niet meer onder het gebruik van een rolstoel uit kwam, hadden vrienden en collega’s binnen no-time geregeld om de tuin toegankelijker te maken. Binnen een paar weken hadden ze een terrasje en een rolstoeltoegankelijk tuinpad aangelegd. Reden genoeg dus om deze ‘ode’ aan hen te schrijven; voor de mannen van staal met een gouden hart.

Quickie

Sinds mijn ziekte van Bechterew dusdanig de kop op stak dat het me echt ging beperken, komt er sowieso uit diverse hoeken en op allerlei vlakken hulp. Van af en toe koken, tot wat snoeiwerk in de tuin en af en toe gewoon even praten om mijn hart te luchten. Ik sta nog altijd perplex van zoveel warmte om ons heen. Wie ‘Wachten op mijn rolstoel voor het echie’ heeft gelezen, weet dat er een rolstoel met handbike via de WMO is aangevraagd. Als het goed is, kwam de rolstoel half april uit de fabricage en zal de handbike begin mei klaar zijn. Beide zijn van het merk ‘Quickie’, dus dat moet vast prima bij elkaar passen. Aan het op elkaar afgestemde kleurenschema zal het in ieder geval niet liggen. Na het op elkaar aanpassen, levert Medipoint volgens de planning half mei de rolstoel met handbike gezamenlijk aan me af. Quickie zit dus niet alleen in de naam, want het schiet al behoorlijk op.

Grindpad

Kleine hiaat betrof in dit geval mijn voortuin. Trouwe lezers (of volgers van het Instagram account ‘Stoofs_tuin_en_moestuin’) hebben gezien dat mijn lieftallige eega en ik in een schattig huisje midden in het bos wonen. Er omheen ligt een lekker ruim perceel dat voorzien was van een grindpad in de voortuin. Juist ja, dat mocht zowel letterlijk als figuurlijk een struikelblok heten, want echt rolstoeltoegankelijk is grind niet. Ook met mijn krukken was dat al een behoorlijke uitdaging. Ik liet zodoende het pad geregeld links liggen om me via het gazon naar het tuinhek te worstelen. Onlangs kwam er een collega uit Den Haag op de koffie. Hij hoorde mijn verhaal aan en nam vervolgens het grindpad in ogenschouw. In plat Haags wond hij er geen doekjes om: “As ik een keâh iets voâh je ken doen, dan mot je me ut effe late weite. Ik ken bèvoâhbeild goed strate, dus dat grindpad wil ik bes voâh je ondâh hande neime.” [In ABN: “Als ik een keer iets voor je kan doen, dan moet je mij het even laten weten. Ik kan bijvoorbeeld goed straten, dus dat grindpad wil ik best voor je onder handen nemen.”]

Klinkers

Het tekent de kameraadschap die er op mijn werk bestaat. Wie mijn boek ‘In een rechte lijn, de geschiedenis van de Dienst Vervoer & Ondersteuning’ heeft gelezen, weet dat ik daar tot een aantal jaren geleden werkzaam was bij een afdeling met flink wat mannetjesputters. Maar achter die grote monden en dikke spieren, gaan vaak kleine harten schuil. Helemaal als het aankomt op naar elkaar om zien, vanuit de hele DV&O trouwens. Dat bleek ook maar weer in de praktijk toen een paar weken later maar liefst zes collega’s om zeven uur ’s ochtends in de tuin stonden. En ze kwamen van heinde en verre, tot een reisafstand van wel 200 km van mijn woonplaats af. Van Groningers tot Brabanders, dus van zachte G’s tot ingeslikte klinkers. En dan bedoel ik natuurlijk letters, want de straatstenen gingen in het pad. En hoe naar de daadwerkelijke reden voor hun hulp was, de tranen liepen af en toe over mijn wangen van het lachen. Humor zoals ‘jongens onder elkaar’ dat hebben, met iets smeuïger gemaakte anekdotes, maar tegelijkertijd bikkelden ze keihard door om de klus te klaren.

Bospad

Een goede vriend had eerder al voorbereidende werkzaamheden verricht om een plek te creëren waar het oude grind gestort kon worden om zo dienst te doen als nieuw terrasje. Binnen een paar uur rausden de collega’s het grindpad eruit, hadden ze het grind op de nieuwe plek gestort en zetten ze de lijnen en hoogtes van het te bestraten tuinpad uit. Daarna begon het echte werk, want natuurlijk had ondergetekende weer een bijzonder soort straatwerk uitgezocht. In de bosrijke omgeving leek een landelijk rolstoeltoegankelijk bospad het mooiste te staan. De Stenen Man uit Lelystad leverde me daarvoor oude waalformaat klinkers. Deels hele van het type ‘Harderwijkers’ en deels gebroken waaltjes om de ‘klassieke look’ te benadrukken. En die gebroken waaltjes zorgden voor de nodige kopzorgen, want wat gaf dat een gepuzzel. Al mozaïekend straatten de jongens het dertien meter lange slingerpad dicht. Aan het einde van de dag konden ze het woord ‘bospad’ niet meer aanhoren. En ik denk dat menig collega ’s avonds in zijn bed, bij het sluiten van de ogen, nog de halve steentjes aan zich voorbij zag trekken.

Vriendschap en trouw

Het resultaat mag er echter zijn. Het ziet er schitterend uit en de geleende transportrolstoel rolde prima over de oude waaltjes heen. Ik ben benieuwd hoe dat straks met mijn Quickie Helium zal gaan, die ik zelf kan voortbewegen. Ik zal daar tegen die tijd nog wel een foto of filmpje van maken en toevoegen. Het pad heeft dus inmiddels niet alleen een praktisch nut, maar ook een emotionele waarde gekregen. Elke keer als ik eroverheen rol denk ik aan de kameraadschap, vriendschap en trouw die dit klinkerpad funderen. Symbool voor vriendschap en trouw staat de rozemarijn. Dus geheel toepasselijk plantte mijn lieftallige eega een paar van die geurende struikjes in een vrijgekomen plekje in de border langs het pad. Collega’s van DV&O en vrienden om ons heen, bedankt!

Meer blogs

Dit artikel ‘Mannen van staal met een gouden hart’ is al weer deel 9 van mijn reeks blogs over mijn ervaringen met de ziekte van Bechterew. Voor de andere delen, kan je snel doorklikken naar:

Maar ik schrijf ook leuke blogs over andere onderwerpen.

Veel leesplezier!