Contrastvloeistof in urostoma als computerspelletje – RaGaStoma

Onderzoekje met contrastvloeistof

Sinds de aanleg van mijn urinestoma, heb ik geregeld wat nierbekkenontstekingen. Waarschijnlijk komt dat door een vernauwinkje ergens. Om uit te zoeken waar dat zit, moest ik naar het ziekenhuis voor een onderzoekje met contrastvloeistof. En dat is toch elke keer weer een avontuur.

Tekst: Ralph Stoové
Fotografie: Gemiste Kans
Illustratie op koffiebekertje: Mijn lieftallige eega

Terug voor een vervolgonderzoek

Deze keer was het niet zo heftig als de vorige hachelijke situatie. Toch heb ik weer inspiratie genoeg opgedaan om weer een ietwat humoristisch epistel toe te voegen aan mijn ‘RaGaStoma’-blogreeks. Het onderzoek uit het vorige blog had helaas nog geen uitsluitsel gegeven over waar de blokkade in de urinestroom nou precies zit. Daarom moest ik nog een keer terug voor een vervolgonderzoek.

Tweede bakkie ziekenhuiskoffie

Ze wilden mijn stoma nog eens goed op de foto zetten. Nou verwachtte ik niet dat het rode flupsje dat uit mijn buik steekt dusdanig fotogeniek is dat de medici die voor hun plakboek wilden hebben. Het ging ze om de binnenkant. Volgens het scherm met informatie in de wachtkamer had de behandelend arts al rond 09:00 uur in de ochtend tussen de veertig en vijftig minuten vertraging. Ik stelde me in om een tweede bakkie ziekenhuiskoffie te kunnen nuttigen, toen ik onverwacht toch al snel werd opgehaald.

Een grote bende

Een andere arts had de boel overgenomen. En dat was een bekend gezicht. Althans, ik voor haar, want ze had ook tijdens de complicatie vlak na mijn blaasverwijdering en stoma-operatie acte de présence gegeven. Dat bijzondere avontuur had kennelijk indruk gemaakt. Deze keer mocht ze dus met haar collega het onderzoek doen. En ze had er lol in!

In de behandelkamer wachtte een heel ontvangstcomité me op. Ik telde zo snel zes mensen. Twee artsen, twee assistenten en ik denk twee studenten. Die laatste hadden hun les ‘netjes voorstellen’ nog niet gehad. Maar ik had de namen van de andere vier ook niet onthouden, dus dat scheelt. De vrolijke arts die me ook uit de wachtkamer had opgehaald, gaf aan dat ik het beste me maar even kon uitkleden: “Het gaat namelijk een grote bende worden hoor!” Wat? Voor een fotootje?

Stoma werkt tegen

Ik begreep al snel wat ze bedoelde. Terwijl ik half uitgekleed op de keiharde onderzoekstafel lag en mijn stomazakje verwijderd was, probeerden de assistenten zo goed als het kon met allerlei doeken, lappen en lakens de boel af te dekken. “Ik ga nu een slangetje in uw stoma brengen,” klonk het, maar dat slangetje werkte mijn urostoma net zo snel er weer uit als dat ze het erin duwden. Arts 2 tegen de vrolijke arts: “Vul ook het ballonnetje maar, want dan blijft het beter zitten.” Mijn stoma besloot anders en werkte ook met die verdikking het slangetje weer naar buiten. “Op zich een goed teken dat die zo actief is, maar uw stoma werkt ons behoorlijk tegen.” Tja, dat klinkt als een onderdeel van mij inderdaad.

Vinger in mijn stoma

Ondertussen gutste de ingespoten contrastvloeistof, ongetwijfeld vermengd met mijn eigen geproduceerde vloeistoffen, uit mijn urostoma. Ik probeerde met een van de lekmatjes een soort stuwdam te construeren. “Ik zei al dat het een waterballet zou worden, hè?” Stelde de vrolijke arts meer vast dan dat ze het als een vraag bedoelde. Arts 2 bedacht dat het daarom beter was om maar even te voelen. What the…! Het is dat ze me waarschuwde, maar ze stak daar gewoon een vinger in mijn stoma op zoek naar een blokkade. Niet dat het pijn deed, maar plezant was het zeker niet. “Heb jij dat wel eens gedaan?” Vroeg arts 2 aan de vrolijke arts. Kennelijk niet, want ook van haar verdween een vinger in mijn buik.

Zeeziek in mijn binnenvoering

Door de medisch noodzakelijke aanranding heb ik niet onthouden wat ze precies voelden, maar er vlogen wat termen over en weer met omschrijvingen van wat ze kennelijk onderweg in mijn binnenvoering tegen kwamen. “OK, we proberen het nog één keer met het slangetje en anders doen we het met de endoscoop. Je begrijpt het al? Die buigzame camera moest er uiteindelijk aan te pas komen.

Geen idee of ze buiten mijn gezichtsveld ‘papier-schaar-steen’ hadden gedaan, maar de vrolijke arts mocht het ding bedienen en dat stemde haar nog vrolijker: “Met dit knopje kan ik dit cameraatje alle kanten op sturen!” Ze demonstreerde het uitvoerig. “Wilt u meekijken?” Ik antwoordde bevestigend. “De laatste keer dat ik dit deed bij iemand en naar het scherm keek, werd ik zeeziek en misselijk,” vervolgde ze toen ze de camera in mijn stoma stak. Juist ja, heb ik dat…

Net een computerspelletje

“Net een computerspelletje!” kirde ze, terwijl ze zich uitleefde op de controller van de endoscoop. Ik kon mijn lach toen ook niet meer inhouden, maar kennelijk belemmerde het de vrolijke arts om het volgende level te behalen. Ze sommeerde me lachend om niet te schuddebuiken en begon opnieuw met haar grottentocht in mijn buikopening. “Ik had hier echt een foto van moeten maken,” probeerde ik de conversatie nieuw leven in te blazen. “Oh dat had echt wel gemogen hoor. Volgende keer gewoon vragen. Dan maken zij [ze wees naar de studenten] wel even wat foto’s. Dan kan je je stoma ook van binnen nog eens zien. Volgende keer doen we dat, goed?” En ze stuurde het cameraatje weer verder tot ze niet dieper kon. Auw!

Enorme injectiespuit met contrastvloeistof

Arts 2 pakte vervolgens een enorme injectiespuit. Daarin zat kennelijk contrastvloeistof. Ze schroefde de spuit naast het bedieningspalletje op de endoscoop. Behoedzaam liet ze de vloeistof in mijn stoma lopen. Ondertussen drukten de studenten als een malle op een knopje. Daarmee maakten ze de daadwerkelijke foto’s die moeten helpen bij het stellen van de diagnose. De vloeistof kwam er ook net zo snel weer uit en ik hoorde het klotsen op de vloer als de medici even een stap verzetten.

Super Soaker met contrastvloeistof

Kennelijk had er zoveel contrastvloeistof gelekt dat de foto’s van de studenten alleen een vlek lieten zien. Arts 2 besloot daarom nog drastischer maatregelen te nemen. Voor mijn idee kwam er nu een nog grotere injectiespuit tevoorschijn. De endoscoop transformeerde daarbij welhaast tot een Super Soaker. “Ik ga het zo meteen met kracht inspuiten. Kijken of het dan wel lukt,” legde ze uit om daarna streng de studenten toe te spreken: “Jullie klaar staan om te klikken!”

Computerspelletje uitspelen

De vrolijke arts ging er weer even goed voor staan, vastbesloten om het computerspelletje met de endoscoop deze keer wel uit te spelen. Arts 2 hield de spuit alvast met één hand beet en de andere hand legde ze op de achterkant in de aanslag om te drukken: “Iedereen klaar?” Kennelijk had ze de vraag voor iedereen bedoeld, behalve voor mij, want ze duwde met de kracht van een kogelstootster op steroïden het goedje in. Ik voelde het binnenste van mijn stoma als een ballon opzwellen. De studenten klikten nog fanatieker op hun knopjes. Ik zag uit mijn ooghoek de contrastvloeistof met een rotgang ook weer uit mijn stoma spuiten. Kanonne, wat een slagveld!

Alles geprobeerd

“Zo, nu hebben we alles geprobeerd!” Concludeerde arts 2 droogjes. Terwijl de assistenten mij afdroogden en de behandeltafel en omgeving schoonmaakten, bekeken de twee artsen de beelden die de studenten hadden geschoten. “De contrastvloeistof blijft echt in de darmlis van uw stoma hangen en het stroomt niet terug naar de nieren. Ook niet toen ik het zo krachtig deed. Dat betekent eigenlijk ook dat de urine uit uw nieren moeilijk in de darmlis en dus naar buiten kan.” Dat verklaarde waarom er dus urine in mijn nierbekken achterblijft en ik dus steeds infecties krijg.

Gelukkig kunnen ze daar nog veel aan doen, dus het is niet heel schokkend. Binnenkort zal mijn uroloog de behandelmogelijkheden met me bespreken. Het computerspelletje leidt dus niet tot Game Over. Ik ben al benieuwd of dat ook weer zo’n avontuur wordt.

Op mijn Instagram en ZorgkaartNederland

Wil je op de hoogte blijven van mijn avonturen met mijn variëteit aan beperkingen met het nodige aan leuke foto’s en filmpjes? Kijk en volg me dan ook op mijn Instagram @RaGaSto. Dan blijf je meteen als eerste op de hoogte van mijn nieuwste blogs.

Overigens heeft Patiëntenfederatie mij gevraagd of ik nog twee vervolgdelen wil schrijven over mijn blaas- en stomaperikelen. In die blogs vertel ik net weer andere dingen dan hier op de website. De blogreeks met de huidige vijf delen vind je in het overzicht van ZorgkaartNederland (onderdeel van de Patiëntenfederatie). Deel 6 is op 23 mei gepubliceerd en deel 7 volgt snel.