Stil…
Ik ben stil. Zo stil dat ze me niet kan horen. Alsof ik er niet ben. Ze weet dat ik er ben. Maar ze voelt me niet. Haar gedachten zijn nu even niet bij mij. Dat hoeft ook niet. Ze bevindt zich in haar eigen wereldje. Het gaat ook niet om mij. Juist niet. Of misschien toch.
Niet meer kleurenblind
Ze merkt niet dat ik naar haar kijk. Dat ik haar volg in alles wat ze doet. Ik sla haar bewegingen gade. Ik zie de spanning in haar lijf. Haar kaken verkrampt. Langzaam zie ik een druppel langs haar wang glijden. Ze is een mooi mens. Een mens met een verhaal. Een uniek verhaal. Maar het is een verhaal dat ik niet ken.
De stilte. Het is bijzonder. We praten vaak, maar als ik echt moet luisteren dan verberg ik mijn emoties onder een dikke laag humor. Dan zoekt ze naar mijn stilte. Naar mijn aandacht voor haar verhaal. Nu ben ik stil, maar ze zoekt het niet meer. Ze heeft gevonden waar ze naar zocht en bedekt het onder een dikke laag verf.
Ik voel de emotie. Het hangt in de lucht. Alsof ze haar verdriet, haar blijdschap, haar boosheid en geluk met verfspatten de ruimte in stuurt. Ik zie haar toewijding en passie verpakt in creativiteit. Ik voel bewondering en liefde. Ik wil haar niet storen.
Verhaal
Intuïtief gaat haar penseel van kleur naar kleur om die op haar palet te mengen tot een expressie van haar meest intense gevoelens. Ik zie de halen en streken over het doek gaan. Voor een vreemde is het slechts een schilderij. Sommigen zien alleen de kleurschakeringen op een linnen ondergrond.
Maar eigenlijk is elke beeltenis en elke klodder verf een woord. En de woorden vormen een verhaal.
Het verhaal dat ze niet vertellen kan. Het is het verhaal dat tot uiting komt op het doek. Het blijft voor velen verborgen. Maar ik ontwaar in haar kleurenspel voor het eerst de contouren van haar gedachten. Elke beweging is een detail dat haar verhaal completeert.
Ik zie haar verhaal ontstaan op het doek. Dan stopt ze. Haar schouders ontspannen en haar penseel verlaat haar hand om met een zachte tik op de vloer te belanden en daarmee een punt te zetten achter het slot van haar verhaal.
Luisteren is een kunst
Ze merkt dat ik naar haar kijk en ze draait haar hoofd naar me toe. Onze blikken ontmoeten elkaar. Met een kort pufje, blaast ze een plukje van haar lange blonde haar voor haar ogen weg. En met die ademstoot zie ik de laatste verkrampte restjes uit haar gezicht verdwijnen na de inspanningen die ze zojuist heeft geleverd. Ik ontdek haar mooie, maar vochtige ogen. Ik probeer ze te ontwijken.
Mijn ogen worden getrokken naar het enige andere opvallende in de ruimte. Het linnen doek dat een uurtje geleden nog maagdelijk wit was, is nu volledig voorzien van acryl. Het gaat niet om de kleuren. En ook het tafereel is van ondergeschikt belang. Langzaam maar zeker kijk ik daar doorheen. Ik word er door gegrepen. Alsof het me naar binnen trekt. Ik word een deel van haar zojuist gecreëerde surrealisme en ik zie het. Ik snap het. Ineens begrijp ik haar. Eindelijk… eindelijk luister ik. En ik besef het me. Luisteren is een kunst.
Bovenstaande column verscheen in Hotspots Magazine dat tot 2014 op de Veluwe werd uitgegeven in een oplage van 55.000 exemplaren.
