Aan bed vastgebonden na mijn bovenbeenamputatie of stomprevisie

Stomprevisie, heramputatie of bovenbeenamputatie

Ik onderging onlangs een stomprevisie, oftewel een heramputatie. In mijn geval betekende dat een bovenbeenamputatie. In dit tweede deel lees je over het verloop van de operatie en de eerste momenten daarna. En dat ging geheel volgens RaGaSto-tradities natuurlijk weer met de nodige bijzonderheden.

Disclaimer vooraf:
In de tekst hieronder bespreek ik hoe de bovenbeenamputatie-operatie verliep. Dat kan als schokkend worden ervaren. Dus mocht je niet tegen operatiedetails kunnen, dan ben je gewaarschuwd. Ik denk alleen dat het goed is om mijn proces qua beleving en emoties te delen voor diegene die daar behoefte aan hebben. Bijvoorbeeld als je zelf of een van je naasten zich voorbereidt op een amputatie. Hoewel er geen bloederige details te zien zijn, kunnen de foto’s mogelijk ook als schokkend worden ervaren.

Verkeerde vinkje

In het vorige deel schreef ik over de toedracht en het bepalen van het nieuwe amputatieniveau. In dit deel vertel ik over hoe ik de operatie van de bovenbeenamputatie heb beleefd. Net als bij mijn onderbeenamputatie wilde ik graag alles meemaken, dus voor mij geen algehele narcose. Dat komt deels voort uit mijn controledrang na een eerdere medische misser, maar ook omdat het voor mijn verwerking goed is om mijn angsten en trauma’s als het ware recht in de ogen te kunnen kijken. Het helpt me in de verwerking om op het daadwerkelijke moment van het verwijderen van dat stukje been, nog afscheid te kunnen nemen.

Overigens is die controledrang vooral voor de bühne, want met of zonder spinale anesthesie (ruggenprik) is weglopen er voor mij niet meer bij. Ik blijf gewoon graag scherp op wat er gezegd en gedaan wordt en dat blijft geen overbodige luxe. Want terwijl ik met de chirurg in het voorbereidingsgesprek, een week voorafgaand aan de bovenbeenamputatie, aan het keuvelen ben over de details van de operatie, zie ik ineens zijn blik van mij naar het computerscherm en terug gaan. “Oeps! Ik had per ongeluk ‘linker bovenarm amputatie’ aangevinkt.”

Het juiste been amputeren

We konden er op dat moment wel om lachen, maar op de dag van de operatie stiftte ik toch maar even extra duidelijk een pijl op het te verwijderen been. Liefst had ik er tien pijlen opgetekend, want het zal niet de eerste keer zijn dat er verwarring ontstaat over welk been er bij me geopereerd moet worden. Ik raakte pas echt gerustgesteld toen ik in de operatiekamer mijn benen over de bedrand liet bungelen en de chirurg op het juiste been nogmaals de lijnen aftekende als leidraad voor zijn snijwerk.

Daarna plaatste de anesthesioloog de ruggenprik en voelde ik langzaam het gevoel uit mijn onderlijf verdwijnen.
“Ik  geef hierna het middel voor een roesje,” zei de verdovingsdokter.
“NEE!” riep ik hem als door een wesp gestoken toe.
“U wilt geen roesje?” vroeg hij enigszins verbaasd.
“Nee, dan had ik net zo goed onder narcose kunnen gaan. Ik wil alles zoveel mogelijk zien en horen.”
De anesthesist vond het prima, waarop de chirurg glimlachend inhaakte: “Komt goed hoor meneer Stoové, ik kan praten en snijden tegelijk.”

“Say yes to the amputatiemes!”

Via de reflectie in een operatielamp kon ik het meeste van de handelingen zien, waarbij de chirurg en zijn team geregeld even hardop bespraken waar ze precies mee bezig waren. De chirurg had niets teveel gezegd, want wat kan die man kletsen zeg. Het werd bijna gezellig. Ik zal de meest bloederige details hier niet vermelden, maar naarmate het chirurgische proces vorderde, des te dichter het moment van de waarheid naderde. “Say yes to the amputatiemes,” reageerde de chirurg luchtig toen de operatieassistent het belangrijkste instrument aanreikte.

“Het moment is nu echt daar,” klonk het troostend uit de mond van de arts, waarna ik nog net van achter de hygiënische barrièredoek kon zien dat een van de operatieassistenten met ‘iets’ in haar handen wegliep. De tamelijk harde ‘ploenk’ toen ze het stuk been in een container plaatste, onderstreepte wat er zojuist had plaatsgevonden. De kalmte die ik tot dat moment gevoeld had, maakte nu toch wel plaats voor de nodige emoties. Zelfs zo duidelijk dat de chirurg zich hardop afvroeg waarom al die piepjes ineens door de operatiekamer schalden. Mijn hartslag en bloeddruk hadden kennelijk een flinke sprong omhoog gemaakt.

Afscheid van mijn geamputeerde been

“Mag ik het geamputeerde stukje been zo nog even zien om afscheid te nemen?” vroeg ik in het wilde weg. Een ok-assistent had de container met het been kennelijk al afgevoerd, waarop een collega antwoordde dat dat helaas niet meer kon. Gelukkig kreeg de chirurg aan de wederom toenemende piepjes door dat ik daar toch wel prijs op stelde. “Haal het dan maar even terug. Het is meneer zijn been en als het voor hem nodig is om er afscheid van te nemen, dan mag hij dat.”

Niemand die daar verder een probleem van maakte. Sterker nog, de teamleden van de operatie waren ontzettend lief in hoe ze dat afscheid voor mij zo ‘prettig’ mogelijk maakten. Van welke kant ik het been wilde zien? Of ze nog een deel moesten afdekken? Zulk soort vragen. Dat heb ik echt gewaardeerd. Terwijl mijn bovenbeenstomp werd dichtgemaakt, kon ik op die manier al even een glimp opvangen van het afgezette lichaamsdeel. En ook nadat iedereen klaar was en ik al van de operatietafel naar mijn ziekenhuisbed terug was geschoven kreeg ik nog een kort momentje om wat meer rechtop zittend een laatste afscheid te nemen. “Ik kom als u wat bent bijgekomen nog even de bijzonderheden met u doornemen,” beloofde de arts, waarna ik vertrok richting de verkoeverruimte.

Kortere stomp in de vorm van een ovenwant

Wat dat betreft heeft deze chirurg duidelijk een gave om tijdens de operatie heel geruststellend over te komen, terwijl achteraf toch niet alles exact zo was verlopen als gepland. Een bij de overdracht terloops vermeld ‘bloedbad’ insinueerde dat ik aardig wat bloed had verloren tijdens de operatie, maar ook bleek mijn been van slechtere kwaliteit als dat zich vooraf liet aanzien. Zo verkeerde een deel van mijn spieren in zo’n slechte staat dat hij niet zomaar de twee spierhelften (heel simplistisch uitgelegd) aan elkaar kon hechten.

Daarom moest de chirurg onderhuids een soort patchwork aan lappen vlees toepassen. Daardoor had mijn stomp nu ook niet een mooi afgeronde vorm, maar had die meer de vorm van een ovenwant. Het resulteerde tevens in een paar centimeter kortere stomp dan we vooraf zo nauwkeurig hadden bepaald. Er is genoeg overgebleven om straks een prothese aan te bevestigen, maar bij de eerste verbandwissel schrok ik daar toch wel even van. Ook van die ovenwantduim, die waarschijnlijk later nog een keer verwijderd moet worden. “Daar heb ik bij het ontdekken van de verrassingen tijdens het opereren bewust voor gekozen,” verklaarde de arts. “Iets er later extra vanaf halen gaat immers makkelijker dan er nog wat terug bij aanplakken.” Tja, waarschijnlijk een revisie van een stomprevisie dus.

Vastgebonden aan het ziekenhuisbed

Die onderhuidse lappendeken protesteerde behoorlijk tegen de nieuwe vorm waarin het was genaaid. Dat merkte ik vooral toen ik alweer een paar uur terug was op de afdeling en de ruggenprik uitwerkte. Extreme pijn en krampen staken de kop op en ik kermde het af en toe uit. In eerste instantie hielpen de spuiten morfine nog aardig, maar ook daar ging de pijn op een gegeven moment dwars doorheen. Ik heb nog spijt van mijn gefoeter op de verpleegkundige die aan haar max zat van te geven morfinespuiten. Alleen met tegendruk te geven door op mijn stomp te duwen, bleef de pijn een beetje onder controle. Na wat overleg vonden de dienstdoende artsen dat een verpleegkundige urenlang op mijn stomp laten leunen ook niet echt een handige oplossing was. Ze besloten daarom dat ik enkele zenuwblokkades zou krijgen.

Daarvoor moest ik weer terug richting de ‘holding’ bij de operatiekamers. Logischerwijs hebben ze daar niet à la minute plek. De verpleegkundigen lieten hun innerlijke MacGyver-krachten los en fabriceerden in de tussentijd een nogal bijzondere maar doeltreffende oplossing. Enkele kussens plempten ze op mijn stomp. Er werd een laken uit de kast getrokken en vakkundig over de kussens en tussen de bedrails doorgevlochten. Als een soort yell slaakten ze er nog een gezamenlijk “Eén, twee… oempf!” uit, terwijl ze het laken zo strak trokken dat ik de bedrails naar elkaar toe zag buigen, met mij ertussen. Een dubbele mastworp of paalsteek later, lag ik muurvast onder hun uitvinding. En het werkte tegen de pijn, dus ik vond het al lang best.

Grillig herstel, maar elke dag ietsjes beter

Na de zenuwblokkade zakte de pijn gelukkig. Eenmaal uitgewerkt stak de pijn nog wel geregeld de kop op, maar het was gelukkig nog prima te onderdrukken met reguliere pijnmedicatie. En ondanks het grillige verloop met flinke pijnmomenten, gaat het sindsdien elke dag ietsjes beter. Binnenkort volgt een volgende blog over thuiszorg, revalidatie, etc. Maar deze blog is alweer zo lang geworden, dat ik het even hierbij laat voor dit deel.
Wil je echter als eerste op de hoogte blijven van mijn avonturen of mijn leven met onder andere een bovenbeenamputatie volgen, dan kan je het beste mijn Instagram of TikTok liken en volgen!