Gedicht over een Moedereend en haar tien kuikentjes

Moedereend

Naar aanleiding van dit bijzondere tafereel in een voorjaar, schreef ik dit gedicht. Deze poëtische uitspatting vertelt het verdrietige verhaal van een moedereend en haar tien kuikentjes. Eh… veel leesplezier!

Tekst: Ralph Stoové
Fotografie: Marjoleins Creations
Model: Gijsje het zijdehoenkuikentje

Het gedicht begint onder de foto.

Het verdriet van Moedereend

Tien kuikentjes groot,
Was het gezin,
Van moeder eend.

Zo trots dat ze was,
Toen ze haar uitputting nabij,
Allemaal gekropen kwamen,
Uit hun ei.

Moeder eend,
Zo trots als ze was,
Showde haar kroost,
Overal en aan iedereen.

Moedereend,
Zorgde goed voor haar jonge grut,
En nam ze wanneer ook maar nodig,
Onder haar beschermende vleugels.

De kuikentjes,
Tien broertjes en zusjes,
Volgden hun grote voorbeeld,
Moedereend.

Waar ze ook heen ging,
Daar volgden ze haar,
In de sloot,
Door de wei,
En door het hoge gras,
Tot aan de weg.

Zelfs bij het oversteken,
Door moedereend,
Volgden de kuikentjes,
Hun moedereend,
Die ze volmaakt vertrouwden.

En Moedereend?
Die was vastberaden,
Haar kuikentjes groot te brengen,
Aan de overkant.

Maar moedereend,
Die kon niet weten,
Dat de mens op die weg,
Een groot gezin,
Niet ontwijken kon.

Zo zag ik,
Dat op de middelste baan,
Van drie stroken A12,
Een moedereend,
Opvloog van haar tien kuikentjes,
Met een zichtbaar groot paniek,
Omdat ze ze niet redden kon.

Moedereend,
Zag hoe één voor één,
Haar met liefde verzorgde nageslacht,
Werd platgereden.

In blinde paniek,
En door verdriet overmand,
Vloog ze tien keer op en neer,
Om bij elk kuikentje te ontdekken,
Dat ze ze hier niet tegen beschermen kon.

Na de tiende keer,
Vloog moedereend,
Nog één keer op,
Maar bedacht opeens,
Dat ze niets meer had.

Vermoeid van haar onmogelijke strijd,
Haar tien jonge, lieve, schattige, pluizige kuikentjes te redden,
Fladderde ze weer naar het asfalt,
Waar op dat moment,
Net weer een auto reed…