Wie de orthopedische schoen past trekke hem aan

Wie wil er nou orthopedische schoenen?

Ik voelde me bijna als een kind vlak voor pakjesavond. Het was een combinatie van zenuwachtigheid en nieuwsgierigheid overgoten met een sausje van angst. Ik keek er dan ook al lang naar uit, maar tegelijk probeerde mijn verstand me te vertellen dat ik helemaal niet zo blij en uitgelaten moest zijn. Wie wil er nou orthopedische schoenen?

Aan mijn voeten

Ik eigenlijk ook niet, maar het uitkijken naar het moment dat ik weer met een stuk minder pijn kan lopen, overwon die negatieve gedachte. Bovendien was ik benieuwd hoe de vaardige hand van de orthopedisch schoenmaker zich had vertaald van het ontwerp naar het eindproduct aan mijn voeten.

De schoenmaakster

Daar ging trouwens een heel proces aan vooraf. Wie deel 1 van ‘Bechie voor het echie’ heeft gelezen, weet dat ik door mijn reumatische aandoening (in de volksmond de Ziekte van Bechterew genoemd) steeds slechter ben gaan lopen en veel pijn kreeg aan voeten en enkels. Ik promoveerde snel in een paar ‘stappen’ van steunzooltjes naar semi-orthopedische schoenen met een zoolverstijving. Maar ook die voldeden al snel niet meer. Ze zaten als gegoten en de voetplaat deed wonderen voor mijn tenen, maar ik miste simpelweg voldoende steun voor de enkels. In overleg met Hilde de schoenmaakster daarom besloten om toch maar over te gaan op volledig orthopedische schoenen met daarin ook een enkelverstijving.

Ingebouwde spalk

Dat betekende meteen een ander slag schoen. Want waarbij de blauwe semi-orthopedische schoenen er in combinatie met de rode veters zelfs chique uitzien, zag ik al voor me hoe volledig orthopedische schoenen lomp en groot zouden worden. Helemaal met zo’n stijve enkelkoker of artrodesekoker, een soort ingebouwde spalk die ervoor zorgt dat de enkel niet meer beweegt. Hoewel ik besefte dat het nodig was om comfortabeler te lopen, durfde ik er alleen eigenlijk niet aan.

UWV

Hulp kwam daarop uit onverwachte hoek. Op mijn werk draag ik namelijk kistjes en zijn er voorschriften aan die schoenen qua uitstraling. Daarop stapte het UWV, nadat ik een aanvraag indiende, naar voren om me te voorzien van correcte orthopedische schoenen voor het werk. Die legerkistjes zijn sowieso al wat lomp, dus ik hoopte dat de aanpassingen dan ook wat minder zouden opvallen. Het trok me over de streep om er dan maar voor te gaan.

Een wit voetje halen

Dat vervaardigen van orthopedisch schoeisel (OSA) behelst heel wat meer dan het opmeten van de voeten voor de eerdere semi-orthopedische schoenen (OSB). Allereerst moesten er gipsafdrukken gemaakt worden die als mal dienden voor mijn leesten. De leesten vormen als het ware een kopie van mijn voeten. Wie ze wel eens gezien heeft, kan zich vast niet voorstellen dat iemand mijn Hobbit-voeten wil reproduceren, maar het doel heiligt de middelen. Dus ondanks dat ik er niet specifiek een uitmuntende prestatie voor leverde, mocht ik een wit voetje halen. Bij het gipsen kon ik ook de gewenste hakhoogte aangeven, zodat de voet meteen in de juiste stand staat.

Schoenmaker blijf bij je leest

Daarna gebeurde er vooral veel achter de schermen. Om het milieu wat te sparen worden de leesten tegenwoordig meestal weer van hout gemaakt ipv de gipsafdrukken met epoxyhars te vullen. Dat scheelt bovendien een hoop chemische troep in de longen van de schoenmakers. Hoe ze die houten leesten maken? De gipsafdruk wordt met behulp van een 3D-scanner gescand waarna een schoentechnicus ze digitaal intekent. Daarna zenden ze het bestand naar een firma in Duitsland die de leesten uit hout freest. Je zou dan denken dat vervolgens de schoenen wel gemaakt kunnen worden, maar niets is minder waar. Er volgden nog een paar belangrijke tussenstappen.

Glazen muiltjes

Zeker bij een allereerste paar schoenen, wil je zeker zijn dat de aanpassingen kloppen. Daarom mocht ik me na een week of twee als een mannelijke Assepoester melden bij Hilde. Ze had een soort glazen muiltjes gemaakt. Officieel heten die folieschoenen, doorzichtige schoenen waardoor Hilde de passing nauwkeurig kon controleren. Eventuele drukplekken of andere onvolkomenheden kon ze daarna op de leest nog aanpassen.

Proefschoenen

De volgende stap was het vervaardigen van zogenaamde proefschoenen. En als je al wat huiverig bent voor de uitstraling van orthopedische schoenen, dan zal je helemaal moeten slikken bij het zien van deze ruwe schoenen met de aanpassingen overduidelijk in het zicht. Maar je hoeft er dan ook niet mee naar een feestje. Aan zo’n paar proefschoenen kan vervolgens nog van alles gewijzigd worden.

Carbon footprint

En zo had deze criticus heel wat noten op zijn zang. Door ‘trial and error’ kwamen we zo wel steeds dichter bij mijn ideale schoenen. Veters strikken te lastig voor mijn handen? Hoppa, een rits langs de wreef met een ring aan de sluiting voor betere grip en het eerste probleem had Hilde al getackeld. Iets meer bolling onder de voorvoet om beter af te rollen? Ook geen probleem. Ze maakte gelijk van de gelegenheid gebruik om de zool bij de hak wat op te hogen om zo rechter op te staan. En de kunststof enkelkoker? Te slap, dus toch maar eentje van koolstofvezel. Heb ik meteen een excuus voor de milieufreaks die mijn ‘carbon footprint’ willen reduceren.

Afwerken

Na weken van aanpassen en uitproberen was dan eindelijk het moment daar om de proefschoenen te laten afwerken tot volwaardige orthopedische schoenen. Vanwege de voorschriften van mijn werk kon ik bij het ontwerpen van dit paar dus nog niet helemaal losgaan met mijn fantasie. Ik koos voor een mooie, legerkist-achtige schoen die zowel bij een casual als bij een net outfit te dragen is. Hilde gaf aan haar best te doen om eerder dan de gebruikelijke zes weken de schoenen klaar te hebben. En dat lukte ruimschoots. Al na een ruime drie weken waren ze klaar en kon ik de schoenen passen en ophalen.

Prachtige schoenen

Sinds het maken van de gipsafdrukken heeft het met al mijn kritische uitingen bijna vier maanden geduurd. Niet gek dus dat ik het zo spannend vond. Het is nogal wat om zo lang naar uit te kijken. Een volgend paar gaat ook vast sneller, nu de basis er staat. En eerlijk is eerlijk. Het geduld werd beloond. Hilde en haar collega’s hebben echt een paar prachtige schoenen gemaakt. Ik kreeg het alleen nauwelijks over mijn lippen bij de aflevering. De opgebouwde spanning en de confrontatie met de toch wel grove schoenen zorgden ervoor dat ik mijn emoties echt even moest bedwingen. Maar hoe meer ik aan het uiterlijk gewend raak, hoe blijer ik ervan word.

Hoe ze lopen

De belangrijkste vraag is natuurlijk hoe ze lopen. Daar heb ik de komende drie weken voor om uit te proberen, maar de eerste indruk is positief. Vooral de pasvorm is uitmuntend. Ze zitten als gegoten, maar dat zijn ze feitelijk ook. Of ze dan nu helemaal goed zijn? Het is in ieder geval voor 90% een verbetering dan voorheen. Tja, ik blijf nou eenmaal kritisch, want ik moet er toch zo’n anderhalf jaar op lopen. Maar de meeste aandachtspuntjes weet Hilde vast wel weer voor me op te lossen en wat niet lukt, stoppen we wel in het volgende paar dat ik over een paar weken wil laten maken voor privégebruik. Dan wil ik het creatieve brein van mijn lieftallige eega inschakelen om een paar knallers van schoenen te ontwerpen, one-off!

Ook al zo benieuwd hoe die gaan worden? Volg me dan op Facebook, Instagram of Twitter en blijf op de hoogte van mijn blogs en andere schrijverijen! Inmiddels heb ik al meerdere mooie orthopedische schoenen ontworpen. Lees maar in het vervolg: ‘Mooie orthopedische schoenen dankzij creativiteit voor het echie’.

Schonagen Orthopedische Schoentechniek en Hilde bedankt!

Misschien verklaart het ook mijn autoliefhebberij, maar ik vind de techniek en constructies achter voorwerpen ontzettend interessant. Helemaal als het dit soort handwerk én vakwerk betreft. Een aangeboden rondleiding in de werkplaats van Schonagen door een van de schoentechnici liet ik me dan ook geen twee keer zeggen. De schoentechnicus loodste me door de verschillende productiestadia heen waarin iedere medewerker wel zijn specialisme heeft. Hij liet me tevens zien hoe zo’n zoolverstijving er bijvoorbeeld uit ziet en van wat voor soort materialen en diktes ze mijn enkelkokers konden maken. Voor verschillende voetproblemen liet hij wat voorzieningen zien om bijvoorbeeld ook de voetstand te corrigeren. Terecht trots op zijn werk toonde hij vervolgens mijn proefschoenen. Bedankt Hilde dat je die rondleiding regelde, voor je geduld bij alle benodigde aanpassingen en dat ik de proefschoenen mocht houden, zodat ik ook tot de oplevering van de definitieve schoenen veel comfortabeler in en om mijn huis kon blijven lopen!

Dit artikel ‘Wie de orthopedische schoen past trekke hem aan’ is al weer deel 6 van mijn reeks blogs over mijn ervaringen met de ziekte van Bechterew. Voor de andere delen, kan je snel doorklikken naar:

• ‘Bechie voor het echie‘ (deel 1),
• ‘Michael Jackson voor het echie‘ (deel 2),
• ‘Mijn gevechterew met Bechterew‘ (deel 3) en
• ‘Blabla over een Bechterew-keukenla‘ (deel 4).
• ‘Gehandicaptenexamen voor het echie‘ (deel 5)

Maar ik schrijf ook leuke blogs over andere onderwerpen.

Veel leesplezier!