Stemplezier bij drive in stembureau

Ontmoeting om te onthouden

Wie mijn blogs op RaGaSto.nl leest, zal niet ontgaan zijn dat ik af en toe mijn ontmoetingen met bijzondere mensen beschrijf. Afgelopen week mochten we stemmen voor de gemeenteraad. Uiteraard lieten mijn lieftallige eega en ik onze stem gelden. De ontmoeting met de vriendelijke, en ook wat warrige, vrijwilliger is er weer eentje om te onthouden.

Drive in stemmen

In onze woonplaats Harderwijk hebben ze ivm de corona pandemie ‘drive in’-stemmen geïntroduceerd. Ideaal voor mensen met een zwakkere gezondheid om de kans op besmetting te verkleinen. Dat ik een dag later geveld werd door corona zal wel toevallig zijn. Bovendien betekent zo’n drive in stemlocatie voor rolstoelgebruikers zoals ik, een keer minder energie verspillen met het uit- en inladen van de rolstoel. Ik vind het dus ideaal en meteen op de eerste stemdag toog ik met mijn wederhelft in mijn ‘mooiste rolstoelbusje van Nederland’ naar het drive through stembureau.

Kruipen kan ook

Kennelijk waren we één van de eersten die onze stem uitbrachten, want de goedlachse vrijwilliger aan het begin van de stemstraat schrok zich een hoedje toen we aan kwamen rijden. Hij sprong op van zijn stoel en liep op mijn geopende zijraampje af.
Vrijwilliger: “U komt hier om te stemmen? Dat hoop ik tenminste…”
Ik: “Jazeker!”
Vrijwilliger: “Oh wat leuk! Nou eh… tja, je kunt hier onder andere uitstappen en verder lopen.”
Ik: “Dat gaat in mijn geval wat lastig meneer.”
Vrijwilliger: “Oh ach ja, kruipen kan ook. Of met de auto, want dit is een drive in stembureau. Maar pas dan wel op, want er ligt wel een kabel over de weg. [Terwijl de vrijwilliger wijst naar een stroomkabel die over het asfalt ligt].
Ik [vriendelijk lachend]: “Ik denk dat mijn bus daar wel overheen moet kunnen komen hoor.”

Niet roze

Vrijwilliger: “Oh nou ja, u heeft wel een heel mooie auto. Ik denk dat ik niet eens in zo’n mooie auto zou durven rijden.”
Ik [uiteraard zeer gevleid dat mijn Mercedes-Benz V-Klasse in de smaak viel, probeerde ik mijn instagramaccount over mijn busje te promoten]: “Dank u, ik ben er ook ontzettend blij mee. Het is dan ook het mooiste rolstoelbusje van Nederland.”
Vrijwilliger: “Eh… ik vind hem niet roze.”
Ik: “Nee, ik zei niet roze, maar ik zei het mooiste rolstoelbusje.”
Vrijwilliger: “Meer roodoranje, inderdaad wat paarsig ook.”
Ik had wat moeite om mijn lachen in te houden om deze spraakverwarring. Ook omdat die meneer zo aardig was.

Stempassen

Vrijwilliger: “Heeft u ook uw legitimatiebewijs bij u?”
Ik: “Jazeker!” [Terwijl ik vanuit mijn ooghoek mijn lieftallige eega in haar handtas zie zoeken].
Vrijwilliger: “En uw stempas?”
Op dat moment hield mijn wederhelft triomfantelijk onze twee stempassen en beide paspoorten omhoog.
Vrijwilliger: “Oh, u heeft er zo veel zelfs? Die heeft u bij mijn volgende collega’s nodig.”
Ik: “Helemaal goed. Dank u wel en fijne avond.”
Vrijwilliger: “Van hetzelfde. Rijdt u maar voorzichtig door. Heel voorzichtig hoor, want let op de kabel!”