Mijn vroegere Mercedes-Benz W116 280SE uit 1974

Mercedes-Benz W116

De levering van mijn moderne Mercedes-Benz V-klasse is aanstaande. Dat herinnerde mij aan een eerder avontuur dat ik had met een auto van dit luxe Duitse merk. Want na een uitstapje naar BMW, keer ik weer terug bij mijn vertrouwde merk. Van 2016 tot 2018 reed ik namelijk een Mercedes-Benz W116, de eerste generatie S-klasse. Met een crème-witte lak en een knalrood kunstlederen interieur betrof die Mercedes-Benz 280SE een opvallende verschijning. Ik heb er, ondanks de relatief eenvoudige uitvoering, ontzettend veel plezier van gehad. Hoe ik erbij kwam om die auto te rijden vertel ik in onderstaande blog. Het oorspronkelijke artikel dateert uit 2016 en stond op een opgeheven blogwebsite. Na een beetje afstoffen en bijpunten, heb ik het relaas daarom maar verplaatst naar de rubriek ‘Autoliefhebberij’ op RaGaSto.nl.

Ook een Volkswagen Corrado G60

Hopelijk kan ik je met dit verhaal en de foto’s laten meegenieten van de Mercedes-Benz 280SE uit 1974, die intern en onder kenners aangeduid werd als W116. Het mogen rijden met zo’n leuke oldtimer was een droom die werkelijkheid werd. Al jaren speelde ik met de gedachte om een klassieker aan te schaffen. Drukte, gebrek aan ruimte, andere prioriteiten, etc gooiden telkens weer roet in het eten. Ik had toentertijd weliswaar nog een andere hobby-auto, een Volkswagen Corrado G60 uit 1989. Door de belachelijke (en niet volgens EU-voorschriften bepaalde) belastingmaatregelen voor oudere auto’s stond die echter in de wintermaanden noodgedwongen stil. Over die wagen schreef ik voor het automagazine Klassiek & Techniek trouwens ook een artikel. Dat had alles te maken met het feit dat ik bijna de hoop had opgegeven om die Corrado zelf weer te kunnen rijden. Na acht jaar stilstand was die auto immers in een beginnende staat van ontbinding. Met dank aan de zeer bereidwillige en superklantvriendelijke Marcel van Autosnelservice Naaldwijk kwam de auto weer in rijdbare toestand. Helaas heb ik door omstandigheden de Corrado na twintig jaar bezit in 2020 toch verkocht, maar dat is een ander verhaal.

Een ander vervoermiddel

Voor mijn dagelijkse werk reed ik een flink aantal kilometers. Eerst maakte ik daarom gebruik van een auto van de zaak; een saaie Renault Clio in de zogenaamde ‘van-de-baas-dus-geen-ruimte-voor-frivoliteiten’-uitvoering. Door een functieverandering moest ik die wagen op een gegeven moment inleveren. Geen probleem, want mijn toen nieuwe functie betrof een duidelijke verbetering. Er moest daardoor echter wel een ander vervoermiddel komen, die ik helemaal zelf mocht uitzoeken. Hoewel… helemaal zelf… Er is immers ook nog een lieftallige eega in het spel. Zij is soms net iets te goed in het vinden van argumenten om me met beide voeten op de grond te houden. Helemaal wat betreft aankoop van auto’s. Ze rijdt zelf in een ‘Niks an Micro’ (Nissan Micra, bijgenaamd Niels) en ik moet bekennen dat dat wagentje ons nog geen dag in de steek heeft gelaten. Ik zag mezelf echter niet in zo’n plastic gebakje de hele dag rondtuffen en dus ging ik op zoek naar wat spannenders.

Een oldtimer kopen

Belangrijkste criterium bij de zoektocht was een auto waar ik, als autoliefhebber, met een glimlach achter het stuur kruip. De meeste moderne auto’s geven me dat nauwelijks, maar zijn doorgaans wel betrouwbaarder. Alleen afgeladen met opties en het liefst een beetje een snelle uitvoering zouden me kunnen overtuigen van het plezier in modern autorijden. De sterk ondergewaardeerde Alfa Romeo 159 met de dikste diesel stond bovenaan mijn verlanglijstje. De prijskaartjes eraan deden mijn lieftallige eega haar wenkbrauwen toch wel vervormen. En na wat veel te goed geformuleerde argumenten van haar kant, restte mij niets anders dan die droom te laten varen. Jeremy Clarkson van ‘de echte’ Top Gear zegt altijd dat een autoliefhebber ooit een Alfa Romeo gehad moet hebben. Gelukkig had ik die stelling met mijn allereerste autootje al bewezen, dus zo’n ramp was het doorschrappen van de 159 op mijn wishlist niet. Mijn uiterst prettige levensgezellin opperde daarna een wel heel bijzonder voorstel: “Kan je niet een oldtimer kopen die betrouwbaar genoeg is om dagelijks in te rijden?”

Mercedes-Benz W116 stak er met kop en schouders bovenuit

Ik kon mijn oren nauwelijks geloven. Zei ze dat werkelijk? Nu weet ik dat ze er enorm veel plezier aan beleefde om eens met me mee gereden te hebben in een Volvo Amazon, dus ik kreeg bij het idee al een glimlach op het gezicht. Bovendien is een Amazon betrouwbaar, wegenbelastingvrij en relatief goedkoop in onderhoud. Dat onderhoud kon ik bovendien in die tijd nog zelf. Toch zocht ik iets met meer comfort en begon driftig te speuren op de (auto)verkoopsites. De Amerikaanse auto’s daargelaten, stak er in de weken van gedegen onderzoek qua comfort steeds één auto met kop en schouders bovenuit, de Mercedes-Benz W116. Die luxe sedan is ruim, groot, comfortabel en technisch behoorlijk betrouwbaar. Ik spotte er één in crème-wit met een knalrood skai interieur. Ik vond het meteen geweldig en moest een kijkje nemen. En dan ben je verkocht. De verkoper had een goed verhaal, de historie was grotendeels bekend en de carrosserie zag er nog heel goed uit.

Kleine mankementjes van de Mercedes-Benz W116

Dat laatste is belangrijk, want de Mercedes-Benz W116 staat er niet echt om bekend dat ze roestbestendig zijn. En met een bouwjaar van 1974 is het niet verwonderlijk dat het roestspook zich had genesteld in het plaatwerk van de elegante Duitse limousine. Op wat heel kleine plekjes na, kon ik geen ernstige bruine rot vinden op de dragende delen van de koets of in de bodem. Het ging bovendien niet om een nieuwe auto of museumstuk, dus een klein putje of een niet origineel golfje in een chromen sierstrip vergaf ik de auto uiteraard. Technisch waren er wat kleine mankementjes, zoals: de uitlijning (de auto trok naar rechts), een versleten bandje, de benzinepomp die niet werkte en een versleten hulpkoppelingscilinder. Die werden kort na de aanschaf grotendeels verholpen door Sterren Service Centrum in Elburg en door Autobedrijf Mazier in Ermelo. De benzinepomp was voor de proefrit geen probleem, want er lag ook een LPG-installatie in. Dat reed dus ook nog eens goedkoop, hoewel je met een verbruik van 1 op 8 alsnog geregeld de portemonnee leeg mag schudden op de toonbank van het plaatselijke tankstation.

Mercedes-Benz W116 als pooierbak of inspiratieloos?

De verkoper en ik sloten snel de koop, zodat ik als een gelukkig man weer de nodige kilometers kon maken. Dat plezier van het rijden met een Mercedes-Benz W116 straalde ook uit naar de andere weggebruikers. De meeste mensen zijn namelijk dolenthousiast als ze zo’n wagen zien. Natuurlijk kwamen er af en toe ook wat vergelijkingen met een ‘pooierbak’, maar aan dat soort inkoppertjes heb ik sowieso maling. Liever kleurrijk, opvallend en een tikkeltje ‘pooierbak’, dan saai, grijs en inspiratieloos. Het gros van de mensheid zag de lol er wel van in. Opgestoken duimpjes, zwaaiende mede-klassiekerrijders of nastarende pubers; het hoorde er bij het rijden in zo’n opvallende auto bij.

Bijgenaamd De Dikke Dame

Gezien de lengte van de Mercedes-Benz W116, het kleurrijke karakter en de dikke zescilinder in het vooronder, kreeg mijn 280SE de bijnaam ‘De Dikke Dame’. Uiteindelijk heb ik bijna drie jaar genoten van de auto, maar gezondheidsproblemen gooiden roet in het eten. Een modernere auto bleek toch nodig om dagelijks 240 kilometer af te leggen. Zodoende verdween de Mercedes-Benz W116 uit mijn collectie en kwam er een BMW 5-serie (E61) uit 2006 voor terug. Die reed ook heerlijk, maar qua betrouwbaarheid kon die niet tippen aan de 32 jaar oudere oldtimer. Wat dat betreft ben ik blij binnenkort weer een ster op de motorkap te zien van mijn rolstoelbus. Hopelijk bewijst die Mercedes-Benz V-klasse zich net zo betrouwbaar als ‘De Dikke Dame’.

Meer lezen over de Mercedes-Benz W116?

Ik kan nog zat over de Mercedes-Benz W116 280SE vertellen, maar voorlopig houd ik het er bij. Dan blijft er nog wat te schrijven over voor de volgende artikelen. Zo zijn mijn lieftallige eega en ik er bijvoorbeeld mee op vakantie geweest naar Toscane. Een tweedelig verslag over dat avontuur verscheen al in Klassiek & Techniek. Laat het maar in de reacties weten of je het leuk vindt om dat verslag ook hier op RaGaSto te lezen.

Veel lees- en rijplezier!