Vrijheid zonder prothese na amputatie voor het echie

Verwachtingen van mijn prothese

De meeste mensen weten wel dat ik meestal mijn ‘beste beentje’ voor zet. Dat deed ik ook tijdens mijn revalidatie na de amputatie van mijn been. Toch liep dat niet helemaal zoals ik gedacht had. De revalidatie was zondermeer enorm nuttig hoor en het was een goede tijd. Ik had alleen de verwachtingen van mijn prothese hoger gesteld dan realistisch is.

Plant poten

Een tijd terug schreef ik al over het dilemma, maar eigenlijk belandde mijn surrogaatbeen vooral ongebruikt in de kast. Ik ben nog altijd een beetje aan het onderzoeken wat ik er het beste mee kan doen. Mijn prothese kan altijd nog fungeren als veredelde plantenbak. Dat is nog eens een plant ‘poten’. Het liefst wil ik er wel af en toe gebruik van maken. Het is dus niet helemaal zo zwartwit dat ik het kunstbeen helemaal niet meer gebruik. Soms is het nog wel eens handig, zoals bij het bramenplukken in Stoofs tuin en moestuin of bij een klusje in huis. Maar daar zit hem nou net de crux. Ik wilde dat de prothese aanvullend zou zijn op mijn rolstoelgebruik en niet dat mijn rolstoelgebruik volledig in het teken zou staan van het sporadisch gebruiken van een prothese. Elk klusje waar ik de prothese voor kan gebruiken, moet ik plannen.

Inventieve geest

Spontaan even opstaan uit mijn rolstoel zit er niet in, omdat ik de prothese niet aan kan in mijn rolstoel. En dat was nou net het hele idee: prothese af en toe aan in de rolstoel, ergens naar toe en als het mij uitkwam daar even staan of een paar passen zetten. Nou heb ik een heel fijne en meedenkende prothesemaker, van hetzelfde bedrijf dat ook mijn spalkjes altijd maakt. Hij liet zijn inventieve geest even malen en kwam met het idee om een soort protheseknie onder mijn echte knie te maken. Daarmee kan de prothese een extra knik maken (Klik voor dit Interessante filmpje! Volg mijn instagramaccount voor meer avonturen). Mijn gewone knie van het geamputeerde been kan ik namelijk met liner en prothese niet ver genoeg buigen om de voet normaal op de voetenplaat van de rolstoel te rusten. Met die extra knik zit ik net wat compacter.

Niet nodig

Omdat ons boshuisje inmiddels zo goed als klaar is na de rolstoeltoegankelijke verbouwing, heb ik de prothese in huis eigenlijk totaal niet nodig. De enige plek waar ik de prothese echter spontaan kan gebruiken is in mijn huis. Het probleem is namelijk dat zitten met dat metaal-carbon-rubber-been in mijn rolstoel buitenshuis een drama blijft, ook met die knik. Ik verlies het vacuüm van de bevestiging, bij hobbeltjes stuitert de prothesevoet van de voetplaat af en bij drempeltjes blijft die haken wat vervolgens een allememachies pijnlijke klap in mijn stomp geeft. Onderweg gebruikte ik mijn prothese dus al lang niet meer. Bij de revalidatie kwam die prothese ook pas uit de tas als ik er mee ging oefenen om hem daarna weer mooi daarin op te bergen. Ik zei nog net geen ‘tot volgende week’ tegen het gevaarte.

Uit de kast zonder prothese

Onlangs ging ik naar een ‘amputatie expertise team’ van het ziekenhuis. Daarmee ben ik aan het kijken wat we nog kunnen doen om het gebruik van een prothese toch wat praktischer te maken. Uiteraard moest ik mijn aanbouwdelen daar naartoe meenemen. En terwijl ik de tas met prothese uit de kast haalde besefte ik ineens dat ik die daar al zeker een week of vier niet uit had gehaald. In plaats van dat ik bedacht dat dat niet zo best was en dat ik dus vaker ermee moest oefenen, overviel me vooral een gevoel van rust. Rust dat ik dat been dus eigenlijk helemaal niet nodig heb. Ik red me prima zonder prothese. Voor wie draag ik dat been nou? Niet voor de looks of voor mijn omgeving. De druk die ik mezelf op legde om maar dat vervangbeen te gebruiken, was er niet meer.

Zonder prothese betekent niet meer MOETEN

Begrijp me niet verkeerd. Het is niet dat ik helemaal niet zou willen lopen. Al is het maar die tien tot vijfentwintig meter waar ik met prothese en reuma toe in staat ben. Maar met deze onderbeenprothese in combinatie met mijn rolstoel wordt dat hem gewoon niet. Dan gooi ik het been liever aan de kant. Het scheelt me in ieder geval een hoop stress, frustratie en ongemak. Wat voelt dat als vrijheid om die keuze te hebben gemaakt, het niet meer MOETEN van mezelf. Heerlijk!

Medisch experimenteren

Maar wat nu? Af en toe pak ik de prothese er nog wel even bij voor een klusje of bij de fysiotherapie. En ik ben dus nog met dat ‘amputatie expertise team’ bezig. Er zijn in dat traject wel wat ideeën naar boven gekomen. Daar moet ik nu rustig over gaan nadenken. De meeste opties betekenen een route zonder terugweg. En daar moet ik wel volledig achter staan. Komende tijd gaan we daarom wat experimenteren. En medisch experimenteren is altijd spannend en interessant tegelijk. Wie weet kom ik dan dus nog wel met een nieuwe update.