Hartverzakking
Soms zijn er van die dagen dat je maar beter in je nest kan blijven liggen. Vandaag is zo’n dag, haha. Helemaal toen zelfs mijn rijinstructeur die suggestie deed en zich hardop afvroeg of ik vaker mensen een hartverzakking bezorgde.
Op mijn rolstoelhoepels
Of de rijles (om te leren autorijden met mijn beperking) niet goed ging? Nou jawel, dat ging gelukkig prima. Althans, qua veilig rijgedrag. Nee, het begon al ruim daarvoor.
Onze haan is tegenwoordig lekker aan het kukelen vanaf het eerste straaltje zonlicht. Mijn lieftallige eega had zich daarom als doel gesteld om een plastic raampje in het kippenhok donker te verven. Terwijl ik bij de voordeur wachtte tot ik werd opgehaald voor mijn rijles, goot mijn creatieve wederhelft de verf in een bakje. Pal naast mij en de verf belandde slechts deels in haar bakje. Het andere deel, belandde na een hardop ‘Grutjes’ op mijn rolstoelhoepels.
Hete koffievlek
Maar dat had ik helaas niet meteen in de gaten, waardoor ik lekker met mijn handen door de verf naar de zojuist gearriveerde rijinstructeur rolde om hem koffie te brengen terwijl hij de aanpassingen inbouwde. Oh ja, met een volle koffiebeker in mijn schoot over een klinkerpaadje rolstoelen is geen goed idee, afgaande op de hete koffievlek op mijn schone broek.
Gelukkig kwam mijn vervende reddende engel toesnellen om de koffie van me over te nemen en het bekertje op het dak van de leswagen te zetten.
De koffiebeker
Ik ging terug om de met verf besmeurde rolstoel voor een schoonmaakbeurt weer bij huis te zetten en mijn handen met wasbenzine van de verf te ontdoen. Dan maar op krukken naar de lesauto. Die auto had de rijinstructeur voor het gemak ondertussen al wat achteruitgereden zodat ik minder ver hoefde te lopen. Juist ja, met de koffiebeker nog op het dak. Het klotsende zwarte goedje verspreidde zich over het dak.
Knakkend knikje
Maar we konden dan toch onderweg voor gewenningsles nummer 3. Dat ging dus op zich prima. Het voelde allemaal steeds natuurlijker aan. Hoewel… die gashendel ging toch wel erg zwaar en op de snelweg verkrampten mijn vingers van het trekken aan die hendel om de 100 km/u te bereiken. Ook met een knakkend knikje precies rond die snelheid waardoor het metertje steeds heen en weer schoot tussen net iets boven de 100 km/u en dan weer net iets daaronder. Ik was halverwege bekaf en het besluit om even uit te rusten bij de eerste de beste parkeerplaats, kwam als geroepen. Dan kon ik meteen het zweet uit mijn handen vegen.
Genoeg adrenaline en uitdaging
Ik draaide achteruit het parkeervak in en hup… wat gek. Het stuur maakte wel een heel rare beweging. In de ogen van de rijinstructeur was de schrik zichtbaar, terwijl hij naar de gaffel (een soort stuurknop) keek. Die was losgeschoten van het stuur. Gelukkig gebeurde het niet vlak daarvoor op de snelweg. Met het nodige gereedschap ging die snel aan de slag om de boel zo goed en zo kwaad te fixen. Heel voorzichtig vervolgden we onze weg om maar meteen naar huis terug te rijden. Ik had wel even genoeg adrenaline en uitdaging gehad voor deze ochtend.
Op mijn bakkes
Thuis stapte ik uit, hing mijn uitstaphulp in de slotvanger om vervolgens mezelf met armkracht daaraan op te hijsen naar een staande positie. ‘Knak’ klonk het hard, terwijl mijn hulpmiddel zich nog even onder mijn gewicht verplaatste. Ik bijna op mijn bakkes en de rijinstructeur met angst in de ogen een soort grijpende bewegingen makend in de hoop me van anderhalve meter afstand te kunnen opvangen. Mislukt…
Ik raapte mijn kruk op, hinkte naar binnen en plofte uitgeput op de bank. Daar kom ik voorlopig ook niet meer vanaf.
Of zal ik zo nog een rondje handbiken?
Eerder heeft deze blog al eens als losse miniblog op mijn RaGaSto-Facebookpagina gestaan, maar vanwege de vele enthousiaste reacties heb ik de blog ook maar hier op mijn website geplaatst. Maar neem gerust een kijkje op mijn Facebook en like en volg me daar dan ook meteen even. Dan blijf je als eerste op de hoogte van mijn schrijfsels!
