Operatie aan het verkeerde been was bijna pechie voor het echie

Het verkeerde been

Lezers van mijn blogs staan al een tijdje droog voor wat betreft mijn ‘…voor het echie’-reeks. Het kwam er gewoon niet van om een nieuw avontuur op papier te zetten. Een van de redenen is dat ik recent weer eens wat lichamelijke ongemakken had die zelfs leidden tot een onverwachte operatie. Die operatie ging gelukkig goed, maar vraag niet hoe. Terwijl ik dus op de operatietafel lag, ontwikkelde zich de inspiratie voor deze nieuwe blog: ‘Operatie aan het verkeerde been was bijna pechie voor het echie’.

Verhumoristiseerd

Laat ik voorop stellen dat ik al met al prima verzorgd ben in het betreffende ziekenhuis. Om ze niet in een kwaad daglicht te stellen, noem ik dat hospitaal daarom niet bij naam en toenaam. Dat neemt niet weg dat de volgende gebeurtenissen daadwerkelijk plaatsvonden. Hooguit heb ik ze wat ‘verhumoristiseerd’. (Is dat een woord trouwens? Mijn spraakgestuurde software herkende het niet, maar bij deze verzin ik gewoon dat het bestaat.)

Vervanger

Het begon allemaal zo’n anderhalve maand geleden. Na een heerlijke nachtrust stond ik op om naar de badkamer te gaan toen ik een raar plekje op mijn voet constateerde. Nu ben ik niet meteen in paniek, maar na wat overleg tussen reumatoloog, mijn lieftallige eega en mijzelf trok ik de conclusie om eens langs te wippen bij mijn huisarts. Een vervanger ving mij op en bestudeerde de plek nauwkeurig. Die zag er eerst niet iets zorgwekkends in. Met een verbandje stuurde hij me naar huis. Mijn eigen ingeving vertelde me echter dat het toch niet helemaal goed zat. Na een stuk of drie bezoekjes aan de plaatsvervangend huisarts had ik weliswaar steeds dikkere verbandjes gekregen, ik had er overduidelijk ook een infectie bij ontwikkeld.

Antibiotica

En zo’n ontsteking zal zich ook niet even aan kantooruren houden. Dus daar zat ik dan in het weekend bij de huisartsenpost. Een wildvreemde arts peurde er even met een wattenstaafje in, onderzocht welke bacterie zich van mijn bloederige krater meester aan het maken was en stuurde me met een antibioticakuurtje huiswaarts. Dit triggerde die week daarna mijn eigen huisarts kennelijk en ze ontbood me in haar praktijk. Een geschrokken ‘Oei…’ ontglipte haar lippen bij het aanschouwen van de plek en besloot om de antibiotica nog maar eens een week te verlengen.

JA!

Bij het vijfde ‘controlebezoekje’ raakte de boel echter in een stroomversnelling. De huisarts vond de wond er verre van goed uitzien. Ze vroeg daarom of ik misschien naar de wondpoli van het ziekenhuis doorverwezen wilde worden. Omdat ik op dat moment al bijna anderhalve maand met die wond voortsukkelde, was mijn antwoord even overtuigend als dat ik ooit aan de ambtenaar van de burgerlijke stand gaf: “JA!”.

In paniek

Ik kon diezelfde maandag al terecht. De wondverpleegkundige heette me welkom, bekeek de wond, keek wat fronsend en riep er de coassistent bij. Die coassistent bekeek de wond, keek wat fronsend en riep er de chirurg bij. Die bekeek eveneens de wond, keek wat fronsend, maar had niemand meer om erbij te roepen. Hij pakte daarom een wattenstaafje om wederom ermee in de wond te peuren. “Zonder operatie wordt dat nooit meer wat,” was zijn stellige conclusie. Oké, nu raakte ik toch een beetje in paniek. Het drietal liet er bovendien geen gras over groeien en plande me al voor diezelfde week in.

Polsbandje

Vergezeld door mijn lieftallige eega meldde ik me drie dagen later in het ziekenhuis. De intake verliep voorspoedig en ik wist zelfs nog wat te grappen met de verpleegkundigen van dienst. Niet alleen ikzelf kreeg een polsbandje, maar mijn rolstoel ontving er gelijktijdig ook eentje. Kon die tenminste niet kwijtraken. Of ik niet, mocht de rolstoel onverhoopt op de snijtafel belanden ipv ondergetekende. Mijn achternaam blijft echter lastig, maar ik begreep daardoor wel waarom ze me steeds met Ú aanspraken: “Het is ‘Stoové‘, dus S, T, dubbel O, V, E, accent aigu… pfff…”

Onderweg naar de operatiekamers vroeg de duidelijk meer ervaren verpleegkundige aan haar in te werken collega of ze het juiste been al had gemarkeerd. “Oeps…,” antwoordde die en kalkte met een markeerstift nog snel even een pijl boven de betreffende voet.

Haarnetje

De vervolgstappen hadden nog iets meer weg van een slapstick. Ik kan me alles voorstellen bij protocollen in een ziekenhuis, helemaal voorafgaand aan een operatie. Gelukkig begrepen ze op de pre-operatieve screening echter ook dat het lachwekkend is om iemand met de ziekte van hedel (meer haar op mijn … dan op mijn schedel) een haarnetje te geven. Toen ik ze er fijntjes op wees, reageerde een van de medici ad rem door lachend ook maar een haarnetje over mijn bebaarde gezicht te plempen.

Oeps…

Daarna was het uit met de lol. Althans, als je weet dat een groot deel van mijn lichamelijke beslommeringen een oorzaak heeft in een medische misser dan begrijp je dat ik erg gebrand ben om niets te missen van het spektakel. Elke ‘Oeps…’, ‘Oh oh…’ of ‘Nee hè…’ die een chirurg uitbraakt tijdens zijn inspanningen wil ik weten. En ik werd weer op mijn wenken bediend.
Pre-op verpleegkundige: “Uw naam en geboortedatum?”
Ik: “Ralph Stoové, hier beter bekend als StoovÚ.” Om vervolgens mijn geboortedatum op te noemen.
Pre-op verpleegkundige: “U weet waaraan de dokter gaat opereren?”
Ik: “Jazeker, aan een wond op mijn voet.”
Pre-op verpleegkundige: “Tja, u zal wel denken waarom ik dit soort vragen stel, maar we willen uitsluiten dat we bij de verkeerde persoon een verkeerde operatie uitvoeren. Aan welke voet wordt u geopereerd?”
Ik: “Dat begrijp ik hoor. Aan de linker voet.”
Pre-op verpleegkundige: “Haha, grapjas. De rechter…”
Ik: “Nee, ik ben serieus. De linker voet. Kijk maar.”
Een oorverdovende stilte volgde. Ik liet haar mijn gehavende linker voet zien met daarboven de nog bijna natte inkt van de markeerstift. Het was gelukkig genoeg om iedereen te overtuigen om het dossier van de chirurg nog even aan te passen. Mijn hart en zweetklieren maakten vanaf dat moment echter overuren.

VAC-pomp

Tot verbazing van het team in de operatiekamer, volgde ik scherp elke handeling van de chirurg. Die bewees gelukkig over een vaardige hand te beschikken. Na wat hak-, schraap- en snijwerk monteerde hij vervolgens een veredelde stofzuiger op mijn voet. Die VAC-pomp en ik zijn de komende weken dus beste maatjes. Het ding moet vocht, bloed en andere narigheid uit de open wond slurpen. Alsof ik de hele dag een zuigzoen op mijn pootje krijg. In het begin kon ik trouwens nog wel lachen om de scheetachtige geluidjes van de afzuiginstallatie. Het verhulde mooi mijn eigen ontluchting van darmgassen. Maar zo’n pomp draait 24/7, dus ook ’s nachts! En inmiddels is het machientje qua geluid geëvolueerd van scheetkussen tot een onregelmatig stationair lopende brommer. Niet echt een vertrouwenwekkend geluid als je bedenkt dat volgens de onderhoudssticker de VAC-pomp nog maar een paar dagen binnen de houdbaarheidstermijn zit. Maar goed, dat stond in het niets met de snurkende oude dame die naast me lag op de afdeling.

Pour les femmes

Ik moest na de operatie onverwacht een nachtje blijven. Op zich niet erg, maar zoals de meesten wel weten doet mijn blaas niet meer wat die moet doen en leeg ik die op gezette tijden met een wegwerpkathetertje. Ik had er echter niet genoeg van bij me. Volgens de dienstdoende verpleegster was dat geen probleem. Ze snelde weg en kwam terug met een voorraadje. Terwijl ze trots haar vondst toonde, keek ik wat bedenkelijk. “Die zijn wel erg kort,” reageerde ik. De verpleegster keek wat vragend en beduusd bij deze onbedoeld dubbelzinnige opmerking. Ik nam er eentje uit haar handen en liet haar een subtiel detail zien op de verpakking: ‘pour les femmes / for women / voor vrouwen’. Een aha-erlebnis overviel haar duidelijk en ze snelde nog een keer weg om vervolgens met de juiste exemplaren terug te keren.

Weer thuis

Inmiddels ben ik gelukkig weer thuis. Aan het immer ronkende geluid moet ik maar even wennen. Zoals het er naar uitziet, geneest de wond sneller dan gedacht. Wie weet mag ik de VAC-therapie dus eerder staken. Ik zal er niet rouwig om zijn. Voor nu, wens ik ieder veel leesplezier. Tot een volgend avontuur!