Ode aan mijn stomp na amputatie voor het echie

Schrijven van een ode aan mijn stomp

Het is een beetje een vreemd onderwerp, het schrijven van een ode aan mijn stomp. Helemaal wanneer je bedenkt dat ik behoorlijk veel pieker over mijn overgebleven been na de amputatie. Met deze blog probeer ik dan ook vooral voor mezelf een positief licht te laten schijnen op hoe bijzonder en knap het functioneren van een stomp eigenlijk is.

Zo’n stomp is mooi qua vernuftigheid

Maar wellicht inspireert zo’n ode aan mijn stomp ook anderen die na een amputatie wat moeite hebben met de acceptatie. Hopelijk helpt mijn visie om iets positiever naar zijn of haar overgebleven ledemaat te kijken. Over waarom ik een amputatie moest ondergaan en waarom ik zoveel moeite heb met het afgekorte lichaamsdeel, schreef ik al eerder. De haatliefdeverhouding met de amputatiehoogte en mijn prothese blijft knagen. En hoewel ik niet ontevreden ben met hoe de stomp eruit ziet, vraag ik me wel eens af of ik kan zeggen dat die mooi is geworden. Niet voor niets heeft die de bijnaam ‘Zeekoetje’. Maar eigenlijk is zo’n stomp wel mooi qua vernuftigheid.

Oorspronkelijke beenfunctie vervangen

Want als ik me er weer eens toe zet om mijn prothese aan te doen, dan stelt die stomp me in staat om bijvoorbeeld staand en met wat pasjes net wat andere dingen te doen dan vanuit mijn rolstoel. Eigenlijk is een stomp best een wonder, omdat die iets doet waar dat stukje been nauwelijks voor gemaakt is. Met behulp van die prothese weet die met een korte lengte een groot deel van de oorspronkelijke beenfunctie te vervangen. Ook al is dat soms anders hoe die dat doet qua functioneren en ziet het er anders uit.

Ik ben christen

Laatst deed ik even een controle van mijn stomp om te kijken of die geen gekke drukplekjes, wondjes of andere potentiële gevaren had. Toen bedacht ik me dus ineens hoe bijzonder het is. Ik ben christen, dus ik zie mezelf als een schepsel van God. Maar mocht je een andere spirituele inslag hebben of nergens in geloven, lees dan waar ik God noem iets van evolutie, kracht uit het universum, ietsisme of wat dan ook bij je past.

Ingewikkeld systeem van botten, gewrichten, spieren, pezen, etc

God heeft mijn been oorspronkelijk zo gemaakt om mijn lijf te dragen. Hij bedacht een heel ingewikkeld systeem van botten, gewrichten, spieren, pezen, zenuwen en allerlei andere weefsels om te kunnen lopen. Wist je bijvoorbeeld dat een ‘normale’ voet alleen al uit 28 botten en 33 gewrichten bestaat? En via je zenuwen gaan dus allerlei signalen van en naar je hersenen om dat in beweging te zetten. En om je voet te voelen. Niet gek dus dat die zenuwen na een amputatie behoorlijk in de war kunnen zijn en fantoompijn of fantoomgevoel veroorzaken.

Deze ode aan mijn stomp is op zijn plaats

Nadat er bij een amputatie dus een stuk of dertig botten en gewrichten (inclusief die in je been) deels of helemaal weggehaald zijn, moet dat kleine stukje overgebleven been dat dus allemaal opvangen. Ik heb zelf qua scheenbeen en kuitbeen nog maar twee korte stukjes bot van een paar centimeter over in mijn stomp. Bijzonder toch dat die paar centimeter met behulp van een aangeschroefd nepbeen mij in staat stellen om alsnog een paar passen te zetten. Al gaat dat mede door mijn andere aandoeningen moeizaam. Sommigen met een amputatie kunnen zelfs weer redelijk normaal lopen zoals voor die tijd. Wat dat betreft is, ondanks de strubbelingen die ik ermee heb, deze ode aan mijn stomp toch wel op zijn plaats.

Body positivity

Niet dat ik sinds dit besef veel meer van mijn prothese gebruik maak of dat ik er fysiek beter door functioneer. Het heeft me wel geholpen om mijn stomp meer te waarderen. In het begin, zeker in de zomer met een korte broek, ging ik niet van huis zonder een stompkousje aan te trekken. Op die manier hield ik mijn stomp verborgen. Maar na wat hete dagen, was ik daar wel klaar mee. In een vertrouwde omgeving met vrienden trok ik toen maar die vleeskleurige badmuts er vanaf. Een beetje body positivity zeg maar. Waarom ook niet, feitelijk blijft het een been dat anders ook in korte broek zichtbaar was. Alleen nu is dat been wat korter. De praktische strubbelingen blijven, maar mijn stomp verstoppen doe ik niet meer. Dat heeft die niet verdiend.

Meer zien van mijn avonturen uit mijn leven met een beperking, kan door op instagram mijn RaGaSto-account te volgen. Sommige browsers doen wat moeilijk op het doorlinken naar de Instagram-URL. In dat geval kan je het beste even zoeken op RaGaSto.