Nucleair urine-atoombommetje bij mag3 nierscan – RaGaStoma

Nierscan werd een avontuur

Ondanks dat het verwijderen van mijn blaas en de aanleg van een urinestoma mij ontzettend veel kwaliteit van leven teruggaf, blijft zo’n stoma natuurlijk de nodige uitdagingen geven. Zo probeert mijn rechternier erg zijn best om aandacht op te eisen. Negatieve aandacht welteverstaan. Daarom moest er een nierscan komen om te achterhalen wat er mis mee is. Tja, en het kon niet anders dan dat het onderzoek weer een heel avontuur werd.

Nierbekkenontstekingen

Sinds ik de urostoma heb, kreeg ik al een paar nierbekkenontstekingen. Een vervelende bijkomstigheid, maar gelukkig niet zo heftig als de complicatie die ik in het ziekenhuis vlak na de operatie had. Voor de stoma had ik ook geregeld urineweginfecties, dus op zich was ik daar wel aan gewend. Na het verwijderen van mijn blaas, zochten de bacteriemonstertjes alleen een nieuwe plek om zich te vermaken. De blaas diende eerst nog een beetje als buffer. Sinds de blaasverwijdering vieren de ziekmakers feest in de nieren zelf. Geen pretje kan ik je verzekeren. We hebben de huisarts al een keer in allerijl over de vloer gehad omdat de koorts richting de veertig graden ging. Een dosis antibiotica doet dan wonderen gelukkig.

Nier met eigen willetje

Het van antibiotica naar antibiotica leven is echter niet bevorderlijk op de lange termijn. Denk aan het steeds iets minder goed werken ervan door het opbouwen van resistentie. Wat dat betreft zijn die bacteriën aanpassingskundige wezentjes. Mijn uroloog zocht zodoende naar een duurzamere oplossing. Nou begint bij mij zo’n nierbekkenontsteking altijd met pijn in de rechternier. Bovendien weet ik door één van de vele onderzoeken uit het verleden dat die nier een nogal eh… creatieve vorm heeft. Eén en één is twee. Een echo waarop duidelijk te zien was dat in de nier te veel urine achterbleef, maakte het vermoeden compleet. Die nier heeft een eigen willetje en een nierscan moest richting geven aan een oplossing om die weer in het gareel te krijgen.

Mag3 nierscan met radioactief technetium-99m-MAG3

Dat verdere onderzoek bestond uit een zogenaamde ‘mag3 nierscan’. Bij zo’n nierscan spuiten ze wat radiactieve stof in je, genaamd technetium-99m-MAG3. Je nieren proberen dat daarna uit het lichaam te krijgen via je plasje. Klinkt al behoorlijk alsof er een kleinschalige Tsjernobylramp in mijn lijf ging plaatsvinden. Volgens de verpleegkundige kon het in principe geen kwaad voor mij of mijn omgeving: “Je plast het als het goed is gewoon weer uit en dan wordt het in het toilet weggespoeld.” Nou ben ik toch altijd een beetje op mijn hoede bij woorden als ‘in principe’, maar ik vertrouwde er toch maar op.

Urinestoma is stille hint

De verpleegkundige werkte ook een andere verpleegkundige in (want een universitair ziekenhuis). Terwijl ik op het scanbed neervlijde, positioneerde ze de scanapparatuur en begon ze haar college: “Nu is het belangrijk om de nieren en de blaas goed in beeld te krijgen.” Heel even vormde zich de drang om niets te zeggen en ze heel lang te laten zoeken naar die blaas. Toch besloot ik om ze maar meteen uit de droom te helpen en uit te leggen dat mijn blaas een enkeltje verbrandingsoven had gekregen. En anders was mijn urinestoma uiteindelijk vast wel een stille hint geweest. “U hebt gelijk,” lachte ze: “Dan houden we het in dit geval bij de nieren.”

Nachtzak tijdens de nierscan was een goed idee

Vlak voor de nierscan moest ik een halve liter water naar binnen gieten en bovendien spoten ze een plasmiddel bij het nucleaire middel in het infuus. Daarom leek het me slim om een grotere nachtzak op mijn stomazakje aan te sluiten. Ook de verpleegkundigen vonden dat wel een goed idee. En zoals ik wel vaker heb met goede ideeën… het komt pas aan op de uitvoering. Eenmaal klaar met alle voorbereidingen, startten de verpleegkundigen de scan op. Mijn aandeel in het geheel betrof een half uur stil liggen. Hard werken dus. Ondertussen kon ik op een beeldscherm meekijken.

Interne kernreactoren tijdens nierscan

Je hoefde geen raketgeleerde te zijn om daarop te ontdekken dat mijn rechternier het wedstrijdje snelplassen verloor van zijn linker collega. Dat radioactieve goedje deed namelijk precies wat je verwacht. Beide nieren lichtten tijdens de nierscan op alsof ik twee interne kernreactoren bij me droeg. De linker doofde al snel uit, maar die rechter bleef meer licht verspreiden dan de glastuinbouw in nachtelijke uren. Waar dat precies aan ligt, hoor ik binnenkort van mijn uroloog. Die komt dan hopelijk ook met een oplossing.

Golf van urine vloog door de ruimte

Na een half uurtje zat het eerste deel van de scan erop. Omdat die rechternier nog steeds nucleair actief was, moest ik volgens de verpleegkundige na een half uurtje nog een keer onder de scan. Maar voorlopig mocht ik me weer even aankleden. Prima! Zo soepel als ik kon acteren, werkte ik me overeind, pakte de nachtzak van het bed en slingerde die op mijn schoot. Flots! Zoals ik al zei, is de uitvoering altijd belangrijker dan het idee zelf. Het kraantje van de zak klapte op de een of andere manier open en een enorme golf van urine vloog door de ruimte. Ik schaamde me kapot. De radioactieve urine droop van het bed, over mijn broek, op de grond. “Geeft niets hoor, kan gebeuren,” klonk het gelijk heel lief van de verpleegkundige. “Sorry!” stamelde ik terug.

Draaiboek der nucleaire rampen

Snel kwam de verpleegkundige met wat handdoeken aanzetten. Ik depte de ergste plekken op mijn broek ermee wat droger. Ondertussen gebruikte de verpleegkundige van die extreem absorberende hydrofiele matjes om de grond droog te krijgen. “Het kan in principe dus geen kwaad hè,” probeerde ze me gerust te stellen. Vervolgens ging ze over op het dicteren van het draaiboek der nucleaire rampen: “Maar als u thuis bent, meteen de broek in de was doen hoor. Zit het ook op uw handen? Alles wat u aanraakt moet u echt even goed wassen. Is het ook op uw rolstoel gekomen trouwens? Nee, gelukkig! Anders hadden we die ook even moeten reinigen. Kom maar niet te veel aan uw broek.” Kijk, daar begon die term ‘in principe’ toch te knagen hè? Als er al zoveel maatregelen genomen moesten worden, hield ik toch mijn hart vast.

Nucleaire pies-atoombom

“Gaat u zich maar even opfrissen en uw stomazakje goed legen. Ik haal u over een half uurtje wel op voor deel twee.” Gedwee deed ik wat er van me verlangd werd. Ik zag ondertussen behoorlijk wat bedrijvigheid in en uit de onderzoekskamer waar ik zojuist mijn nucleaire pies-atoombom had gedropt. Met speciale witte vuilniszakken werd vermoedelijk al het radioactieve afval afgevoerd. Na een tijdje wachten, riep de verpleegkundige me weer naar binnen. De ruimte zag er weer piekfijn uit. Alsof er niets gebeurd was. Zo’n speciale vuilniszak stond al klaar om ook de handdoeken waar ik me mee had opgefrist in te deponeren. Resoluut knoopte ze die daarna stevig dicht.

Met geigertellers

“Ik heb nog even met een apparaatje alles nagemeten hoor,” verklaarde de verpleegkundige. In mijn hoofd stelde ik me voor hoe ze in zo’n wit biohazard pak met geigertellers door de behandelruimte was gegaan. “En het scheelt dat het bijna weekend is, dus de rest van de radioactiviteit vervliegt dan wel,” probeerde ze me gerust te stellen. Ik ging stilletjes en heel voorzichtig voor de tweede keer op het net gereinigde bed liggen. Ook al had het plasmiddel mijn stomazakje weer als een ballon doen laten opbollen, ik durfde er niet weer een nachtzak aan te koppelen.

Kan in principe geen kwaad

Na dit tweede deel van de mag3 nierscan wurmde ik me nog voorzichtiger dan voorheen weer overeind en maakte de transfer naar mijn rolstoel. Ik bood nogmaals excuses aan, zonder dat ik eigenlijk wist wat ik fout had gedaan. Ook de verpleegkundige maakte nog één keer duidelijk dat ik er echt niets aan kon doen en dat het niet erg was. “Maar thuis dus die broek wel meteen in de wasmachine doen hè!?” Zeker, want dan kon het ‘in principe’ geen kwaad probeerde ik mezelf in te prenten.