Met een raket naar de Hemel

Hart onder de riem

Onderstaande blog of verslaglegging schreef ik in de periode na het overlijden van mijn moeder. Heen en weer geslingerd tussen blije en trieste emoties. Want na een kort ziekbed is op 22-11-2015 mijn lieve moeder veel te jong overleden. Dankzij één van mijn lieve neefjes, kwam er toen echter ook een glimlach op mijn gezicht. Om ons een hart onder de riem te steken, wilde het neefje met zijn moeder een kaartje op de bus doen naar ons. Een conversatie tussen hem en zijn moeder over de hemel is zowel vertederend als liefdevol. Waren volwassenen soms maar zo onbevangen…

Ome Haag en tante Nijn

Allereerst moet ik daarbij even uitleggen dat het neefje al sinds hij kan praten zijn eigen variatie heeft bedacht op de namen van zijn oom en tante Ragasto, namelijk ome Haag (of Hagie) en tante Nijn. Heel schattig en we proberen deze (bij)namen er nog een jaartje of wat in te houden. Mijn lieftallige eega en ik passen bijna wekelijks op hem op, dus dat kunnen we er vast wel bij hem inkneden. Tot zijn achttiende of zo als hij, met baard in de keel, tegen zijn ouders zegt dat hij even een bakkie gaat drinken bij ome Haag. Hij is nu een jaar of drie. De baard in de keel heeft hij dus nog lang niet. Wel heeft hij een zacht slissend s-je, zodat je er goed aan doet om de ‘sz’-klank bij de woorden met een s er even bij te denken als het neefje aan het woord is.

Of met een raket?

Bij de brievenbus vraagt hij aan zijn mama: “Waarom szturen we ome Hagie en tante Nijn een kaartje?”
“Omdat de mama van oom Haag naar de Hemel is gegaan,” antwoordt zijn moeder.
“Oh… hoe isz ze daar heen gegaan? Met een ladder?”
Zijn moeder zwijgt even en zoekt naar een antwoord, maar mijn neefje ziet aan het gezicht van zijn moeder dat een klimtocht per ladder vast niet de manier is om naar de hemel te gaan en denkt hardop verder: “Of met een raket?”

Kijken naar de vogeltjes

Hij heeft geen antwoord van zijn moeder nodig. Hij is nieuwsgieriger naar hoe het er in de Hemel aan toe gaat: “Wat doet de mama van ome Haag daar?”
“Alleen maar leuke dingen,” stelt zijn moeder hem gerust.
“Wat dan?” vraagt ons neefje, op zoek naar concrete antwoorden.
“Nou, zingen bijvoorbeeld of knutselen. En de mama van ome Haag hield van lekker koken en wandelen in het bos. Kijken naar de vogeltjes en zo.”
Het neefje ziet het al voor zich. Hoe de mama van ome Haag al zingend tussen viltstiften, lijm en knutselpapier in de Hemel zit. Aan een tafeltje bij het raam om te kijken naar de vogeltjes.

Boos?

Hij beseft zich echter dat het missen van een mama heel ingrijpend is en toont op kinderlijke wijze zijn empathisch vermogen:
“Zijn ome Hagie en tante Nijn nu boosz?”
“Boos?” Vraagt zijn moeder verbaasd: “Nee hoor, ome Haag en tante Nijn zijn niet boos. Ze zijn wel heel verdrietig.”
“Ok. Mama… ik zal voor ome Hagie en tante Nijn bidden dat ze niet meer verdrietig zijn.”

En om zijn daden bij het woord van zijn eerste ingeving te voegen, begint hij met passie te zingen:
“♪ Ben je boosz… ♫ pluk een roosz… ♪ zet hem op je hoed… ♫ dan is het morgen weer goed… ♪”
Tegelijk ziet hij het kaartje in de gleuf van de grote oranje brievenbus verdwijnen.