Autorijden
Als autoliefhebber en autojournalist maakte ik altijd graag kilometers. Ik reed zowel zakelijk als privé al snel tussen de duizend en vijftienhonderd kilometer per week. Helaas beperkt mijn ziekte van Bechterew ook mijn mobiliteit in de auto. Gelukkig bestaan er tegenwoordig allerlei hulpmiddelen om het autorijden toch te vergemakkelijken. Hoogste tijd om er een paar eens te belichten, want daarmee kan ik ‘Met Bechterew autorijden voor het echie’.
Aan luxe geen gebrek
Die viercijferige getallen als wekelijkse kilometrage haal ik tegenwoordig bij lange na niet. Allereerst omdat ik op het moment simpelweg mijn werk helaas niet kan uitvoeren. Daarnaast omdat ik met een half uurtje stil zitten al snel te veel last van de pijn, stijfheid en vermoeidheid krijg. Maar tegelijk is het tegenstrijdig, omdat ik de auto juist keihard nodig heb om nog de deur uit te gaan. Al voor de kleinste stukjes kruip ik achter het stuur voor een boodschapje of het zoveelste bezoek aan een medicus.
Wat ben ik blij dat mijn auto voorzien is van een automaat. Bovendien heb ik het geluk dat ik me vanwege de afstanden een heerlijke reisauto kon veroorloven. Niet de nieuwste auto meer, maar de BMW 520d (E61) uit 2006 zit boordevol opties om het rijden aangenaam te maken. Aan luxe geen gebrek, tot ik erachter kwam dat juist de standaard dingetjes me niet meer goed lukten.
Lijf van een bejaarde
Zo’n standaard dingetje betreft bijvoorbeeld het in- en uitstappen. Toen ik de 5-serie kocht, ging ik er niet vanuit dat ik nog geen twee jaar later het lijf van een bejaarde zou krijgen. Een hoge instap kan je de auto dus niet toedichten. Het instappen ging elke keer weer gepaard met een heel ritueel van zuchten en steunen om mijn welbevallige achterwerk op de koeienhuiden te laten ploffen. En uitstappen zag er nog gehandicapter uit dan het instappen.
Met één hand een kruk vasthoudend en de ander vastklampend aan het portier hees ik me overeind. Niet zelden begeleid door een vallende tweede kruk die niet geduldig tegen de auto wilde blijven staan tot ik eindelijk weer op de benen stond. Mijn ergotherapeut had me al wel eens gewezen op het gevaar van zo’n elleboog-schaalkruk te gebruiken als handgreep om me overeind te helpen. Daar moest dus toch een alternatief voor gevonden worden.
Leuning verpakt als lifehammer
Ze wees me op een zogenaamde ‘Handybar’. Dat hulpmiddel laat zich het beste omschrijven als een ‘leuning-verpakt-als-lifehammer’. Het stuk met de ruitenbreker hang je in de slotvanger. Het handvat vormt dan automatisch een leuning of handgreep, waaraan ik me vervolgens kan afzetten om uit te stappen of mezelf net wat minder bruusk in het leer te storten.
Overigens is het idee om dit hulpmiddel te combineren met functionaliteiten als een lifehammer en een gordelsnijder weliswaar slim, het behoeft in mijn ogen nog wel een aanvulling. Er zit namelijk geen houder bij. Het voorwerp ligt dus los in de auto. Je kan je voorstellen dat na een ongeluk of het te water te zijn geraakt de Handybar door de klap niet meer op de plek ligt waar je hem voor het laatst had opgeborgen. Succes met zoeken!
Geen buil aan vallen
Axiale Spondyloartritis (zoals de ziekte van Bechterew eigenlijk heet) uit zich onder andere in stijfheid van de rug. Daarnaast werken mijn handen ook niet altijd even goed mee. Dus daar zat ik dan tussen alle knopjes om mijn stoel op honderden manieren in te stellen. Zitten deed ik als een koning, maar ik kwam niet meer bij de gordel. Alleen bij het idee van die inspanning brak het zweet me al uit. Daarvoor kon ik wel de stoelventilatie aanzetten, maar het daadwerkelijke probleem loste dat niet op natuurlijk. Bij een zoektocht naar oplossingen in de catalogus van Able2 stuitte ik op de ‘Seat belt reacher’, vrij vertaald gewoon een gordelhulp.
Mijn lokale hulpmiddelenleverancier had zelfs nog een tweedehands exemplaar liggen. Dat scheelde ook nog eens bijna de helft op de toch al niet dure nieuwprijs. Daar kon ik me geen buil aan vallen om het hulpmiddel uit te proberen. Het handige rubber handvat met manchet, klik je eenvoudig op de gordel. En het werkt werkelijk perfect, zodat ik nu zonder draaien weer mijn gordel kan pakken. Dat zoiets simpels zo doeltreffend kan zijn.
Op mijn tijdlijn
Een andere simpele oplossing gebruikte ik afgelopen winter. Waarschijnlijk door mijn cookie-instellingen werd ik ruim voor de jaarwisseling op mijn facebook doodgegooid met reclame van Wicomagic, een trechtervormige ijskrabber. En nadat ik het filmpje van vrolijk ijs krabbende mensen voor de honderdste keer op mijn tijdlijn voorbij zag komen, besloot ik eens contact op te nemen met het bedrijf erachter. Als ze daar immers zo overtuigd waren van hoe goed die krabber is, dan wilde ik wel eens zien of de conische ijskrabber ook geschikt bleek voor mijn reumahanden. Wicomagic durfde die uitdaging wel aan. Met een speciale code kon ik de ijskrabber kostenloos via hun website bestellen. Ze stuurden er zelfs twee op.
Laf nachtvorstje
En wie A zegt, moet B zeggen. Vanaf dat moment hoopte ik elke nacht op Elfstedentochttemperaturen. Maar de natuur had het laatste woord en het duurde vele weken voordat er een laf nachtvorstje over de Noordwest-Veluwe trok. Nooit gedacht dat ik er naar uit kon zien om het ijslaagje van de ruiten te krabben. Ik hoefde eigenlijk niet eens ergens heen, maar krabben zou ik. En om met de woorden van Bassie de Clown te spreken: “Allememachies!” Dat ding krabt echt heel fijn. Het kostte me nauwelijks kracht en qua ergonomie ligt die trechtervorm ook goed in mijn beperkte hand. Ook eens lekker om de vingers niet bij de kleinste inspanning te zien veranderen in Deutsche Bratwursten.
Handige hulpmiddelen
Overigens heb ik geen enkel commercieel belang bij bovenstaande producten. Onder het mom van ‘Gaat het niet zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat’ ben ik simpelweg op zoek naar handige middelen om het leven met de ziekte van Bechterew net wat te veraangenamen. Ik bestel als het even kan geen producten bij de alom bekende grote Chinese webshop. Enerzijds omdat ik namaakproducten probeer te vermijden en zo broodroof van de oorspronkelijke ontwikkelaar te voorkomen. Anderzijds in de hoop dat Europese bedrijven hun producten binnen Europa produceren wat zowel vervuilend transport beperkt als ook de kans op uitbuiting en kinderarbeid verkleind. Dat een product daarmee een stukje duurder wordt, neem ik voor lief.
Rechtstreeks uit China
De verkoopprijs van € 19,99 van de (in Nederland, België en Duitsland verkochte) Wicomagic zou ik in dat geval ook zeker gerechtvaardigd vinden. Wat schetste echter mijn verbazing… het pakketje met de ijskrabbers kwam rechtstreeks uit China. Op de Chinese verkoopsite zag ik zeer gelijkende exemplaren vanaf een halve euro. Wicomagic stelt: “Onze wicomagic komt inderdaad uit China maar zoals je zelf wel weet hoeft dat niet ‘aliexpress’ te betekenen. Tegenwoordig is zowat de hele maatschappij Chinees en overal zie je ‘made in China’ staan. Ali express is trouwens een grote site waar alle leveranciers hun spullen op zetten. Moest het zo zijn dat je die wicomagic daar ergens gezien hebt gaat dit niet om dezelfde leverancier. Maar het kan natuurlijk dat anderen dit ook gemaakt hebben, hoewel ik betwijfel of dit van dezelfde kwaliteit is.” De Wicomagics worden verzonden vanuit Shenzhen (een miljoenenstad in de Chinese provincie Guangdong).
Automatische achterklep
Ik zie dat deze blog nu alsnog best lang wordt. Dus over mijn, door Marcel van Ekelenburg gerepareerde, handige automatische achterklep schrijf ik wel als mijn eigen rolstoel binnen komt. Maar omdat hij zelf zo enthousiast een filmpje maakte na zijn reparatie, wilde ik die nog even met jullie delen om af te sluiten met een glimlach. Bekijk het hier op mijn Instagram en volg me dan ook meteen maar.
Handbediening in de auto
Op dit moment onderzoek ik trouwens de mogelijkheden voor meer aanpassingen, omdat er helaas wat aandoeningen bij zijn gekomen. Daarom ga ik waarschijnlijk over op het aangepast autorijden met behulp van handbediening in de auto. De eerste rijles heb ik daarmee gehad en de aanvragen via het CBR en UWV lopen. Je lees daarover in: ‘Met een handicap autorijden voor het echie‘.
Meer blogs
Dit artikel ‘Met Bechterew autorijden voor het echie’ is al weer deel 8 van mijn reeks blogs over mijn ervaringen met de ziekte van Bechterew. Voor de andere delen, kan je snel doorklikken naar:
- ‘Bechie voor het echie‘ (deel 1),
- ‘Michael Jackson voor het echie‘ (deel 2),
- ‘Mijn gevechterew met Bechterew‘ (deel 3),
- ‘Blabla over een Bechterew-keukenla‘ (deel 4),
- ‘Gehandicaptenexamen voor het echie‘ (deel 5),
- ‘Wie de orthopedische schoen past trekke hem aan‘ (deel 6) en
- ‘Wachten op mijn rolstoel voor het echie‘ (deel 7).
Maar ik schrijf ook leuke blogs over andere onderwerpen.
Veel leesplezier!
Werkelijk hilarisch geschreven met een knipoog naar de serieuze kant van een mobiliteits beperking.
Ga proberen je te volgen en wat tips over te nemen. Rijd al n een automaat maar een simpele Toyota Yaris. Ben wel die autofanaat maar mijn budget helaas niet. Door rug tameljk beperkt met nog wat onderdelen te vervangen na knie nr.1. Tips zijn dus zeer welkom. Toegeven zal ik nooit.
Dank voor het leuke stuk.
Dank je wel Marianna. Ik probeer als het even kan inderdaad een vleugje humor in mijn teksten te verwerken. Dat houdt de serieuze onderwerpen luchtig. Goed dat je je niet laat belemmeren door je revisie-onderdelen van je lijf. Zolang dat kan, moet je blijven genieten van de dingen die voor velen vanzelfsprekend lijken. En met een Yaris is niets mis toch? Mooi compact en betrouwbaar. Bedankt voor je reactie en lees gerust ook de andere blogs op deze website. Ik schrijf ook geregeld over auto’s (ook voor enkele magazines, dus niet alle teksten staan hierop). Dus hopelijk tref ik je elders bij mijn artikelen nog eens. Veel leesplezier!
Bedankt voor je tips in je heerlijk lezende blog. Je tips zijn de perfecte oplossing voor mijn Parkinson stijfheid.
Geen dank Martin. Blij dat je er iets aan hebt. Ik had al zo’n vermoeden dat de tips in deze blog voor een veel bredere doelgroep handig zijn dan alleen bij Bechterew. Succes en als je zelf nog tips hebt, dan lees ik het graag hoor.