Intake revalidatie na amputatie voor het echie

Intake bij een revalidatiecentrum

Ik wist dat het in mijn geval wat langer zou duren voordat we zouden toewerken naar een prothese. Met mijn wondziekte was genezing van de stomp belangrijker. Dat de intake bij een revalidatiecentrum pas ruim negen weken na de amputatie van mijn onderbeen zou plaatsvinden, had ik echter ook niet gedacht. En ik keek er notabene erg naar uit. Ik durf zelfs te zeggen dat ik zin heb in het revalidatietraject. Waarom?

Meer dan alleen een nieuw been

Revalidatie na mijn amputatie houdt meer in dan alleen een nieuw been aanschroeven. Zeker na alle medische avonturen van de afgelopen tien jaar, had ik bijvoorbeeld behoefte aan een stukje psychologische begeleiding. En ook het leren omgaan met zo’n veranderd lijf met een stukje minder been vergt wat tips en tricks. Helemaal in combinatie met mijn reumatische aandoening. Want door de andere belasting van het lijf en alternatieve manieren om bijvoorbeeld een trap op en af te gaan, raakte mijn lijf behoorlijk van slag.

Verwijzing naar een intake bij een revalidatiecentrum

Ik zeurde de verwijzend arts in het ziekenhuis daarom de oren van het hoofd (tja, hij mijn been eraf halen, ik zijn oren) voor een verwijzing naar een intake bij een revalidatiecentrum. Die arts liep behoorlijk achter in zijn administratieve werk en bovendien hielp de coronapandemie ook niet mee aan werkdrukverlichting onder medici. Toch moet het me van het hart dat dit stukje belangrijke nazorg wel als evaluatiepuntje mag worden genoemd. Maar eind december volgde dan eindelijk de doorverwijzing naar De Vogellanden in Zwolle. Daar kon ik op 3 januari voor de intake terecht.

Tussen de amputatie en de intake

Dat er zoveel tijd zat tussen de amputatie en de intake, verbaasde ook mijn orthopedisch instrumentmaker. Daar kwam ik gelukkig al voor mijn handpolsspalkjes. Hetzelfde bedrijf gaat straks ook mijn prothese maken. Dankzij de betrokkenheid vanuit die medewerkers van ProReva kreeg ik meteen na mijn amputatie al wat tips. De belangrijkste betrof om bedacht te zijn op een dwangstand van mijn stomp en dergelijke. Vandaar dat ik al snel via mijn ergotherapeut bij Medipoint aanklopte om een stompsteun aan mijn rolstoel te laten bevestigen. Medipoint handelde, in tegenstelling tot eerdere ervaringen, deze keer ook erg doortastend. Totdat mijn rolstoelbouwer TNS een definitieve steun kon maken, improviseerde de Medipointmedewerker een noodsteun om zo mijn been in een zo recht mogelijke stand te houden.

Intake hoopgevend

Desondanks voorkwam de steun en het regelmatig rechthouden en strekken niet dat er toch een lichte dwangstand ontstond. Best wel balen, omdat die er minder snel uit gaat dan dat die ontstaat. Dat kan dus nog wel eens een pijnlijke aangelegenheid betekenen tijdens de revalidatie. Toch verliep de intake hoopgevend. Niet alleen de directe gevolgen van de amputatie kwamen aan bod, maar ook de impact in combinatie met mijn andere aandoeningen. Zo’n complete aanpak komt in het daadwerkelijke revalidatietraject dus ook op het programma. Meteen volgde ook een gezamenlijk gesprek met het team waarin ook de prothesemaker in beeld kwam. Want ook al zal ik veelvuldig van mijn rolstoel gebruik blijven maken, het liefste wil ik natuurlijk ook een prothese.

Stompvorming na amputatie

Een kunstbeen knutselen de hulpverleners niet zo maar even op mijn stomp. Dat restje van mijn been moet voorbereid worden qua gevoeligheid en vorm. De gevoeligheid valt bij mij gelukkig enorm mee. Er kon al flink op gedrukt en in geknepen worden zonder dat het pijn opleverde. Aan de vorm van de stomp moest nog wel het een en ander gebeuren. Normaal krijg je na een amputatie daarom al snel een strak zwachtel aangebracht. Omdat bij mij het vooral belangrijk was dat de wond eerst genas om te voorkomen dat de Pyoderma Gangrenosum daarin zijn gang kon gaan, lieten de artsen dat achterwege. Nu de stomp inmiddels echter zo goed als geheeld is, kan ook die stompvorming beginnen.

Stompkous

Van de prothesemaker kreeg ik daarom twee strakke stompkousen mee. Ze laten zich nog het beste omschrijven als een combinatie van steunkous en een jarretelkous. Tja, niemand beweert ook dat je er modieuzer van wordt na een amputatie. De bedoeling van die stompkous (of shrinker) is dat het de afgeplatte vorm na het afhakken van een been beetje bij beetje in een conusvorm drukt. Omdat er aan de hoeken van het amputatielitteken ook zogenaamde ‘hondenoren’ of ‘dogears’ ontstaan, helpt zo’n stompkous door de druk ook om die te verminderen. Hierdoor past de stomp straks beter in de koker van de prothese. Die kous moet ik vierentwintig uur per dag voor de komende twee weken dragen.

Dwangstand van mijn stomp

De dwangstand van mijn stomp wordt in medische termen ook wel contractuur genoemd. Om die dwangstand alvast aan te pakken moet ik ook mijn been zoveel mogelijk strekken. Ook moet ik elke dag drie keer een half uur (het liefst op mijn buik) liggen. Klinkt lekker ontspannen, maar voor mij blijft dat toch elke keer een grote uitdaging. Ik ben nou eenmaal graag bezig. Mijn reumatoloog zal echter blij zijn met het advies. Ook daarvan moet ik eigenlijk meerdere keren per dag even rusten om mijn energie te verdelen. Best een efficiënte behandeling om die rustmomenten dan maar tegelijk te doen.

Updates van mijn revalidatie

Over twee weken volgt een evaluatiegesprek en kunnen we als het goed is echt beginnen met de revalidatie. Daar zal ik uiteraard weer een update over geven. Volg mijn website RaGaSto.nl of mijn facebook en Instagram om op de hoogte te blijven. Ik post geregeld blogs en andere updates over mijn avonturen van mijn leven met een chronische ziekte, de amputatie, de revalidatie, de prothese en mijn andere hulpmiddelen.

Meer over mijn amputatie:

Inmiddels verschenen er nog drie andere delen waarin ik meer vertel over mijn avonturen rondom mijn amputatie. Lees daarom ook:
– Deel 1: Amputatie voor het echie; Het eerste deel over waarom mijn linker been geamputeerd diende te worden.
– Deel 2: Nieuwe ervaringen na amputatie voor het echie; In dit deel neem ik je mee na mijn eerste periode na de amputatie waarin ik nieuwe ervaringen op deed met mijn nieuwe lijf.
– Deel 4: Wel of geen prothese na amputatie voor het echie; Omdat er bij mij nog meer aandoeningen spelen, leg ik uit over mijn dilemma of ik nou wel of geen prothese zal of kan gebruiken.