Hoge medische kosten door een chronische ziekte of beperking

Vijf cijfers

Ik ben verbijsterd! Verbijsterd over hoe duur het is om chronisch ziek te zijn of een beperking te hebben. Vandaag liep ik weer tegen medische kosten op, waarvan je zou verwachten dat die in Nederland gewoon vergoed worden door de zorgverzekeraar. Niet dus, en al die kosten lopen op jaarbasis op tot in de vijf cijfers in euro’s!

Een poot uitgedraaid

Enkele jaren geleden ontglipte me de verbazing over toenemende zorgkosten al eens in een blog. Daarna ebde dat een beetje weg. Ik had een goede baan. Mijn focus lag op het zo goed mogelijk omgaan met mijn aandoeningen en mijn energie had ik vaak nodig in de strijd voor de juiste hulpmiddelen. Afgelopen jaar moet in huize Stoof de broeksriem wat worden aangehaald, omdat we ons huis rolstoeltoegankelijk maakten. Niet om daar zielig over te willen doen, maar in tijden van financiële krapte ga je toch even wat scherper kijken naar de uitgaven. En ik schrok me werkelijk rot wat mijn ziekte en beperkingen kost aan uitgaven die niet vergoed worden. Deze blog leent zich wat minder voor woordgrappen, maar het voelt een beetje alsof me een poot wordt uitgedraaid vanwege mijn amputatie en ziekte.

Medische kosten zelf betalen

De druppel was toen ik onlangs bij de prothesemaker een flesje alcoholspray ophaalde.
Receptioniste: “Dat is dan elf euro, alstublieft.”
Ik [nadat ik even stil was van de verbazing]: “Meent u dat echt?”
Receptioniste: “Eh, ja… had u dat niet verwacht? Of had u met de prothesemaker iets anders afgesproken?”
Ik: “Nee, ik heb niets afgesproken. Ik ging er vanuit dat dit gewoon via de ziektekostenverzekering ging. Zonder de alcoholspray heb ik namelijk ook niets aan de prothese.”
Receptioniste: “Oh, nou dit soort kosten moet u helaas zelf betalen.”

Noodzakelijk

Ik was echt verbijsterd. Niet door de receptioniste, want die kan er ook niets aan doen. Alhoewel ik als grootafnemer bij dat bedrijf vanwege zowel mijn prothese als mijn verscheidenheid aan spalken wel had verwacht dat zo’n flesje alcoholspray bij de service hoort. Ik ga er dus ook nog even over babbelen met één van de orthopedisch instrumentmakers of de prothesemaker. En nou kan je natuurlijk afvragen waar ik me nou zo druk om maak voor een flesje van elf euro. Het gaat ook niet om die elf euro, noch om mijn prothesemaker. Dat flesje van elf euro is alleen met een maand op, waardoor de kosten op jaarbasis al met gemak over de honderdtwintig euro gaan. En die alcoholspray is noodzakelijk om een vacuüm te creëren waardoor mijn prothese vast blijft zitten. Zonder dat goedje, heb ik dus letterlijk niets aan mijn kunstbeen.

Medische kosten zijn geen keuze

Er zijn weliswaar andere bevestigingssystemen, zoals een clicksysteem met een pen, maar die kan ik ivm mijn aandoeningen niet verdragen. Dus omdat ik medisch gezien geen keuze heb, kost het me extra geld? Iemand met zo’n pinsysteem hoeft zijn pin toch ook niet zelf te betalen? Dat hoort bij de prothese. Wat is het volgende? Dat ik de schroeven van de prothese zelf moet gaan betalen? Ik confronteerde mijn ziektekostenverzekeraar Menzis hiermee. Je betaalt immers ook al een eigen risico, waar ik met mijn chronische ziektes sowieso al in januari doorheen ben. De telefoniste kwam echter ook niet veel verder dan dat de overheid dat had opgelegd om dat soort bijkomende medische kosten niet op te nemen in de basis zorgverzekering. Makkelijk om je daar als zorgverzekeraar achter te verschuilen, maar de verzekeraar vond het zelf dus ook niet nodig om het desnoods in een aanvullende verzekering op te nemen. Ik had al een haat-liefde-verhouding met mijn prothese, maar dit werkt niet mee.

Niet overdreven

Bovenstaande is slechts een klein voorbeeld van alle extra kosten. Ik heb gelukkig een baan waarmee ik de kosten nog kan betalen (hoewel dat bij de eerste verlenging van mijn gehandicaptenparkeerkaart kennelijk een reden was om de gpk niet voor vijf jaar, maar slechts voor een jaar toe te kennen). Voor iemand met wat minder inkomsten is die honderdtwintig euro op jaarbasis sowieso al een flinke aderlating. En daar houdt het vaak niet op. Doorgaans zijn er meer van die medisch gerelateerde kostenposten. En tien keer honderdtwintig euro is ook twaalfhonderd euro. En jazeker, dat bedrag is echt niet overdreven. Sterker nog, in 2020 stopte de teller bij mij op € 4664,84! Richting de vijfduizend euro dus.

Meerdere maandsalarissen aan medische kosten

In 2021 zijn vanwege de vele behandelingen in het ziekenhuis alleen al de werkelijke reiskosten dat bedrag. Nou kan je via de belastingdienst een deel van die kosten weliswaar aftrekken bij de aangifte inkomstenbelasting, maar met alle drempelbedragen en dergelijke hoef je niet te verwachten dat al dat geld terugvloeit in je portemonnee. De verwachting voor 2021 is dat mijn medisch gerelateerde kosten die niet vergoed worden via zorgverzekeraar, WMO, etc dus nog hoger uitpakken. Dat loopt op tot meerdere maandsalarissen! Daar heb ik onze kosten voor de noodzakelijke rolstoeltoegankelijke verbouwing van onze woning uiteraard niet eens bij opgeteld.

Armoede door ziekte of beperking

Door mijn baan en arbeidsverleden, heb ik gelukkig nog een redelijk inkomen uit werk en arbeidsongeschiktheidsuitkering. Toch heb ik uiteraard een inkomensdaling sinds mijn chronische ziektes. Als je dat verschil nog eens optelt bij de medische kosten, dan kom je al snel aan een bedrag van vijf cijfers. En ik benadruk nogmaals dat ik over mijn situatie niet zielig wil doen, want ik red het wel samen met mijn lieftallige eega. Maar beeld jezelf eens in om jaarlijks even tien- tot vijftienduizend euro in te leveren omdat je ziek bent. Dan val je van verbazing toch bijna van je (rol)stoel, of niet? Ik snap nu dus wel waarom zoveel mensen met een lichamelijke, verstandelijke en/of psychische beperking in armoede leven in Nederland. Schrijnend, schokkend en onbegrijpelijk!

In bovenstaande blog staan enkele links naar mijn instagrampagina. Wil je meer van mijn avonturen meebeleven, dan nodig ik je van harte uit om mijn RaGaSto instagram te volgen.