Gewenningsles – Met een handicap aangepast autorijden voor het echie (deel 3)

Gewenningsles

Mijn gewenningslessen om te leren autorijden met mijn beperking zijn begonnen. Sterker nog, bij het plaatsen van deze blog is de laatste gewenningsles zelfs al afgerond. Of toch niet? De hoogste tijd dus om te vertellen over hoe ik die gewenningslessen heb ervaren. En aangezien het bij RaGaSto nooit saai is, gaan die ervaringen vaak hand in hand met het nodige avontuur.

Globaal advies

In deel 1 schreef ik over het voortraject. Zo nam ik een proefles in een auto met handbediening. Ook legde ik het eerste contact met een bedrijf dat autoaanpassingen doet. En ik nam de stap om de gezondheidsverklaring van het CBR in te vullen.
In deel 2 kon je lezen over de medische keuring door De Care Group, die het CBR nodig had. Na het indienen van die medische keuring, riep het CBR mij op om een eerste rijtest te doen. Die diende als een soort nulmeting om een globaal advies mee te geven over de benodigde aanpassingen.

Geen overbodige luxe

Met dat advies op zak kon ik me bij een rijschool melden die rijlessen verzorgt voor mensen met de meest uiteenlopende handicaps. Ik koos voor de rijschool die verbonden was aan het betreffende bedrijf dat ik op het oog had om de uiteindelijke autoaanpassingen uit te voeren. Bovendien deed het UWV ook zaken daarmee. Het UWV komt in mijn geval om de hoek kijken, omdat ik dankzij de aanpassingen in mijn auto straks weer beter naar mijn werk kan rijden. In de gewenningslessen leer je op een aangepaste manier je voertuig te besturen. Het biedt tevens de kans om nog wat bedieningselementen uit te proberen wanneer een aanpassing in de praktijk toch anders uitpakt dan vooraf was bedacht. In mijn geval geen overbodige luxe, want deze ietwat eigenwijze blogger kwam na de eerste les van een koude kermis thuis.

Smartsteer

In mijn eerdere blogs, had ik je al verteld dat ik nogal grondig mijn voorwerk doe. Dat ik daardoor soms wat koppig aan een idee in mijn hoofd wil vast blijven houden, werkt meestal positief. Een enkele keer moet ik echter schoorvoetend toegeven dat zo’n idee niet de juiste blijkt. Want ondanks dat mijn idee overeen kwam met het advies dat de examinator van het CBR gaf, ontdekten mijn rijinstructeur en ik dat de smartsteer voor mij toch niet goed te bedienen valt. Zo kon ik überhaupt die stuurknop niet goed vastpakken. Ik kon bovendien niet bij de daarop aanwezige knopjes voor de richtingaanwijzer. En richting aanwijzen vind ik, ondanks dat ik op het moment nog een BMW-rijder ben, toch vrij essentieel in het verkeer.

Stuurgaffel

De rijsinstructeur was niet voor één gat te vangen en dirigeerde me na een paar honderd meter weer naar de kant van de weg. Hij grabbelde even in het dasboardkastje en hield triomfantelijk een tweepotig ding in zijn handen. Het voorwerp liet zich nog het beste omschrijven als een stemvork met schuimrubber. “Een stuurgaffel”, reageerde hij op mijn nog niet gestelde vraag. Met een paar simpele bewegingen trok hij de smartsteer los van het stuur om in het achtergebleven gat de stuurgaffel te prikken.

Twee opties

Het sturen daarmee ging warempel een stuk beter. Bovendien hoef ik mijn hand alleen maar in die gaffel te leggen. Knijpen in een handvat of iets dergelijks is daardoor niet nodig, wat voor mij een hoop overbelasting scheelt. Het probleem met de richtingaanwijzers losten we daar alleen nog niet mee op. De rijinstructeur had daar meteen een idee bij, maar dat kon pas bij de volgende les worden ingebouwd. De twee opties voor de richtingaanwijzer bestonden uit een constructie om met mijn knieën te bedienen of knopjes op de hoofdsteun. De eerste optie viel voor mij fysiek al snel af en dus bleven de knopjes op de hoofdsteun over.

Een kleine hoofdbeweging

Ik ben normaal gesproken wel een nuchtere jongen. Gaat iets niet linksom, dan moet het maar rechtsom. Lopen lastig? Dan maar rollen. Duimen continu uit de kom? Dan maar spalkjes. Autorijden met de benen lastig? Dan maar handbediening. Maar wacht eens even, dit was niet alleen maar handbediening. Het was dus ook niet wat ik vooraf in mijn hoofd had. Toen ik bij de tweede gewenningsles achter het stuur kroop en de knopjes op de hoofdsteun bekeek, voelde ik me voor het eerst echt een beetje gehandicapt. Het wennen aan dat idee vond ik daarom lastiger dan het bedienen. Dat ging namelijk van een leien dakje, heel ontspannen. Een kleine hoofdbeweging was voldoende om de clignoteurs aan de gewenste zijde te laten knipperen. En na de tweede gewenningsles had ik me er wel overheen gezet. Gaat het immers niet zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat. Als ik daardoor weer lekker mijn hobby van autorijden kan uitoefenen, dan kan ik daar ook op deze manier wel weer naar uitkijken.

One size fits all

Dan moet er trouwens ook nog wel wat gedaan worden aan de kracht die ik nodig heb bij het bedienen van het push-pull systeem. Die hendel waar ik zowel mee gas geef als rem, laat zich eigenlijk heel intuïtief bedienen. Trek de hendel naar achteren en je geeft gas. Duw je de hendel naar voren en je remt af. Na een half uurtje sturen veranderden mijn vingers alleen alsnog in dikke worstenvingers. Maar dat schijnt bij mijn eigen auto straks helemaal elektronisch afgeregeld te kunnen worden. In zo’n lesauto is het toch een beetje ‘one size fits all’, aldus de rijsinstructeur. Tijdens de lessen en de rijtest moet ik dan maar even op de tanden bijten. Dat komt wel goed.

Wanneer de aanpassingen in mijn eigen auto zijn ingebouwd, zal ik wel een keer een filmpje maken om precies uit te leggen hoe alles werkt.

Van gewenningsles naar rijtest

Na de vierde gewenningsles voelde ik me er klaar voor. Ik had zelfs al een auto op het oog om zo snel mogelijk daarna te laten aanpassen. Ik keek er inmiddels enorm naar uit. Inclusief moed verzamelen om op een andere manier auto te rijden, betrof het immers een traject van ruim anderhalf jaar. Toch mocht het nog even niet zo zijn. Twee dagen voor de rijtest, kondigde de minister-president namelijk een nieuw pakket aan zwaardere coronamaatregelen aan. Daarmee kwam ook de rijtest te vervallen. Hoewel begrijpelijk, proefde het zo dicht bij de eindstreep wel erg zuur. Het vierde deel van deze blogreeks over aangepast autorijden laat dan ook nog even op zich wachten. Ook zal ik voor de nieuwe datum eerst nog weer een gewenningsles (of twee gewenningslessen) nemen, om in het ritme te komen. Maar tussendoor laat ik vast nog wel op een andere manier van me horen. Houd mijn website maar in de gaten.