Gehandicaptenexamen voor het echie

Gehandicaptenparkeerkaart

De meeste lezers zullen in het verleden, net als ik, diverse examens hebben moeten maken. De daarbij horende zenuwen kent iedereen in meer- of mindere mate. Ik was vroeger voor sommige van die toetsen extreem zenuwachtig en voor sommige juist totaal niet. Mijn laatste examen voelde echter als geen andere. Ik deed namelijk het ‘gehandicaptenexamen voor het echie’, oftewel de aanvraag voor een gehandicaptenparkeerkaart.

Europees

Wat een rotwoord trouwens. Alsof je er letterlijk het stempel ‘gehandicapt’ mee op je voorhoofd krijgt gedrukt (of in dit geval op je voorruit). Maar ja, het dekt de lading wel. Wat zou je er anders van moeten maken? Parkeerkaart-voor-mensen-met-een-uitdaging? Mensen-met-een-beperking-parkeerkaart? Parkeercertificaat-van-onvermogen? Of nog erger: andersvalidenparkeerkaart?

Ik zie dus ook geen alternatief. Zeker niet wanneer je bedenkt dat de gehandicaptenparkeerkaart een Europees erkend document is. Dan moet je er niet te veel omheen draaien, maar moet iedereen het begrijpen. En geef toe, het klinkt altijd nog vriendelijker dan in de taal van onze oosterburen; Behindertenparkkarte.

Misbruik

Er schijnt een levendige handel te zijn in gestolen gehandicaptenparkeerkaarten. Ook misbruik van andermans parkeerkaart of het gebruiken van de parkeerkaart van een overleden gehandicapte (tja, het is triest maar waar) schijnt geregeld voor te komen. Is dat plekje wat dichterbij de bestemming dan echt zo belangrijk voor die verder gezonde mensen? Kennelijk, maar als je mij de keuze geeft parkeer ik liever vandaag dan morgen nog verder weg als dat betekent dat ik die afstand ook echt lopend kan overbruggen.

Aanvraagformulier

Toch hikte ik er zelf erg lang tegenaan om zo’n kaart aan te vragen. In het hoofd had ik ‘Ragasto’ en ‘gehandicapt’ nog niet gecombineerd. Nog steeds niet trouwens, maar ik wilde ook niet thuis achter de geraniums zitten. Ik wil er zo veel als mogelijk op uit, onder de mensen zijn en een leven leiden ipv lijden. Het kostte me uiteindelijk dus wat stappen (figuurlijk dus) voordat ik zo ver was. Het aanvraagformulier lag bijvoorbeeld ruim drie weken op mijn bureau alvorens ik de moed had om die in te vullen. Achteraf onnodig, maar ik had me via google en social media behoorlijk bang laten maken over afwijzingen. Zelfs mijn ergotherapeut gaf aan dat de kans op afwijzing reëel was, ondanks dat ze daar in mijn geval geen gronden voor kon benoemen.

Exorbitante bedragen

En voor een eventuele afwijzing zijn de keuringskosten dan toch wel erg zonde van het geld. Want laat je niets wijs maken over dat we als gehandicapten of chronisch zieken overal lekker gratis kunnen parkeren. Sommige gemeentes vragen namelijk dusdanig exorbitante bedragen voor zowel de aanvraag als de afgifte van een gehandicaptenparkeerkaart dat je eerder kan spreken van een riant voorschot op de plaatselijke parkeerbelasting.

Kosten

Het bijzondere is dat in de vijfentwintig grootste gemeenten van Nederland de kosten van een gehandicaptenparkeerkaart gemiddeld rond de € 63,- bedragen. Wat dat betreft is, met net iets meer dan € 95,- die ik mocht ophoesten, Harderwijk een redelijk dure gemeente. Bij een afwijzing krijg je hier trouwens zo’n € 22,- korting. Maar ik mag nog van geluk spreken dat ik niet in Zandvoort woon, want mindervalide mensen in die badplaats brengen zo maar even ruim € 222,- naar de gemeentekas en er gaan verhalen in de rondte dat dat nog niet eens de duurste gemeente is. Voor een voorziening die in heel Europa geldig is, best bijzonder dat elke gemeente in Nederland zelf mag bepalen wat ze er voor vragen.

‘Gratis’ parkeren

Zelfs de kosten van het verlengen is aan de willekeur van de diverse colleges van Burgemeester en Wethouders onderhavig. En dan te bedenken dat die kosten periodiek weer terug komen. Zo krijg je voor maximaal vijf jaar een gehandicaptenparkeerkaart, maar soms ook korter. Bij mij zijn de ziekte van Bechterew en de daarbij komende aandoeningen nog niet stabiel. Bovendien wordt er door de reumatoloog nog van alles geprobeerd met medicatie. De keuringsarts wilde daarom aan mij de kaart vooralsnog voor één jaar verstrekken. En dat kan ik vanuit een objectieve blik ook wel begrijpen. Maar dat neemt niet weg dat ik volgend jaar opnieuw de beurs kan trekken. En dat stelt dan het ‘gratis’ parkeren toch in een heel ander daglicht. Ik geef namelijk op jaarbasis aan parkeerkaartjes echt geen € 100,- uit en in de meeste parkeergarages mag je ook met een gehandicaptenparkeerkaart gewoon betalen.

Ballotagecommissie

Voorafgaand aan de keuring op het gemeentehuis bekroop me het gevoel dat ik mogelijk een strijd mocht leveren tegen de ballotagecommissie. Gelukkig merkte ik van de geschetste doemscenario’s weinig. De keuringsarts begon weliswaar op een correct strenge toon het gesprek, maar die houding liet ze al snel varen naarmate het consult vorderde. Dat ik mijn lieftallige eega nodig had om me in de rolstoel van de parkeerplaats naar het gemeentehuis te duwen, had haar mening waarschijnlijk al enigszins gevormd. Met een kwartiertje had ze haar oordeel dan ook klaar en vroeg of ik de kaart direct mee wilde nemen.

Opgelucht

Huh? Zo snel? Kennelijk was ik met vlag en wimpel voor het ‘gehandicaptenexamen voor het echie’ geslaagd. Als ik dat geweten had, dan had ik al wat pasfoto’s laten maken. Maar dat kon gelukkig bij de fotostudio om de hoek van het gemeentehuis. Weer terug in het ‘Huis van de Stad’ zoals het zo mooi heet in Harderwijk, pleegde de baliemedewerkster de nodige administratieve handelingen en gaf ze niet veel later met behulp van wat folders uitleg over het gebruik van de kaart.

Opgelucht verliet ik met de parkeerkaart op zak het stadhuis. Nog één maal had ik mijn vrouw nodig om me naar de wat afgelegen ‘gewone’ parkeerplek terug te duwen.

Foutparkeerders

Achteraf had de baliemedewerkster zich ook wat mogen verdiepen in de afhandeling ervan, want nadat ik de kaart al enkele dagen met dankbaarheid had gebruikt, kreeg ik een telefoontje van de gemeente. Of ik een keuring voor een gehandicaptenparkeerkaart had gehad en de kaart meteen had meegenomen? Nou, toen kreeg ik het even warm. De doemscenario’s kwamen alsnog weer in me boven. Zou de arts haar beoordeling hebben ingetrokken? Bleek de keuringsarts misschien helemaal geen arts, maar een kandidaat uit een programma van Alberto Stegeman? Gelukkig viel het allemaal wel mee. Ze hadden vergeten het kaartnummer te registreren, waardoor die nog niet geldig was. Juist ja, gelukkig hadden de plaatselijke BOA’s hun haviksogen voor foutparkeerders nog niet op mijn auto gericht.

Patserbak

Dat is trouwens ook nog wel een dingetje. Ik moet nog even wennen aan het behalen van mijn parkeercertificaat en het zonder schroom gebruiken. Behalve dat ik nog niet helemaal geaccepteerd heb een beperking te hebben, rijd ik bovendien niet bepaald in een doorsnee gehandicaptenauto (als die er al zijn). Ik heb namelijk een niet al te nieuwe ‘dikke BMW jongus’, soms ook aangeduid als patserbak.

Dus bij het neerzetten van de auto op een gehandicaptenparkeerplaats verbeeld ik me al de rollende ogen van mensen in die hun vooroordeel over zo’n typische aso-BMW-rijder klaar hebben. In de praktijk valt dat trouwens best mee, dus waarschijnlijk is mijn eigen vooroordeel naar anderen groter dan andersom.

Geslaagd

Maar wat ben ik blij met die parkeerkaart. Het geeft me zo veel meer vrijheid terug en het bespaart zo veel energie die ik weer op de plaats van bestemming kan gebruiken. Dan maar met het predicaat gehandicapt. Ik ben sowieso wel geslaagd!

Dit artikel ‘Gehandicaptenexamen voor het echie’ is al weer deel 5 van mijn reeks blogs over mijn ervaringen met de ziekte van Bechterew. Voor de andere delen, kan je snel doorklikken naar:

• ‘Bechie voor het echie‘ (deel 1),
• ‘Michael Jackson voor het echie‘ (deel 2),
• ‘Mijn gevechterew met Bechterew‘ (deel 3) en
• ‘Blabla over een Bechterew-keukenla‘ (deel 4).

Maar ik schrijf ook leuke blogs over andere onderwerpen.

Veel leesplezier!