Bizar gedrag van een (t)rouwfotograaf
Ik heb eerder al eens geschreven over dat je als rolstoelgebruiker soms de gekste vragen of opmerkingen krijgt. En dat wanneer mensen datzelfde bij een brildrager zouden doen dat dat heel ongemakkelijk zou zijn. Wanneer bizar gedrag uit onwetendheid voortkomt, probeer ik daar nog wel begrip voor op te brengen. Maar wanneer de grapjurk wordt aangetrokken door een wildvreemde, ben ik er al snel klaar mee. Helemaal als het een professional betreft, zoals deze (t)rouwfotograaf.
In de spotlight
Onlangs had ik zo’n situatie. En dusdanig dat ik die gewoon MOET delen met jullie. Ik was op een feest. Een feest met een fotograaf. Ik vond dat sowieso al een bijzondere man. Ik ben zelf freelance redacteur waarbij ik voor mijn artikelen ook foto’s maak (ik noem me bewust geen fotograaf). Voor een ‘goed doel’ voel ik me echter ook prima vóór de camera. Daar kan ik zelfs van genieten. Je moet alleen wel weten wanneer je een rol in de spotlight kan ‘claimen’. En dat is doorgaans niet wanneer je op dat moment de ingehuurde fotograaf bent. Dan sta je in dienst van je opdrachtgevers en hun gasten op een zo onopvallend mogelijke manier.
(T)rouwfotograaf
Het stemvolume en de geforceerde pogingen grappig te zijn, zorgden er voor dat ik niet echt een klik voelde met deze betreffende fotograaf. Dat ligt dus ook vast aan mij. Later las ik op zijn social media ‘-tig’ berichten dat hij ook rouwfotograaf is (dus zonder de t). Daar legt hij uit dat niet elke trouwfotograaf een goede rouwfotograaf is, omdat je daar andere emoties tegenkomt en dat je dat moet aanvoelen. Nou, dat geloof ik meteen. Toch durf ik hem dan maar de tip te geven dat tevens niet elke rouwfotograaf dan ook een goede trouwfotograaf blijkt te zijn. Want ook dan is het goed om bepaalde zaken aan te voelen.
Grafhumeur van die (t)rouwfotograaf
Zo ben ik er nooit zo van gecharmeerd als mensen die ik nog nooit gezien heb meteen quasi-lollige grapjes moeten maken over mijn rolstoel. Geloof me, ik ben echt niet de overgevoelige gehandicapte die niet tegen een grapje kan. Maar ik kende heel die fotograaf niet, notabene een ingehuurde professional, niet een vriend of familielid. Aan de andere kant was het cirkeltje wel weer rond, want ik kreeg echt een grafhumeur van die (t)rouwfotograaf bij het maken van wat mooie groepskiekjes met het bruidspaar.
Max… van Max Verstappen
Wederom zocht hij tijdens het dirigeren van de te fotograferen menigte met veel stemgeluid en ‘humor’ naar zijn eigen momentje in de schijnwerpers.
Fotograaf: “We doen eerst de foto’s met de getuigen. Dan kan Max er ook bij. Dat is voor hem praktischer.” [Halverwege zijn zin wijzend naar mij.]
Ik: “Max? Ik heet Ralph.”
Fotograaf: “Max, lukt dat om het gras op te komen?”
Ik: “Ralph bedoel je? Mijn naam is Ralph.”
De fotograaf dacht zijn grap na mijn tweede verbetering ook nog te moeten uitleggen tijdens een derde poging.
Fotograaf: “Je weet wel, Max… van Max Verstappen.”
Voor meer gasten bijnamen
Ik wist dondersgoed wie hij bedoelde. Maandelijks schrijf ik notabene een rubriek over de meest succesvolle Formule 1 coureur in Nederlands mooiste autosportmagazine. Maar dat kon hij natuurlijk niet weten.
Ik wilde het feestje niet verpesten en liet het maar even gaan. De schampere grinnikgeluiden van wat andere gelegenheidsfotomodellen duidden erop dat die zijn grapje uit beleefdheid nog wat fictieve punten gaven. Maar ook hun geluiden klonken nou niet echt als maximale waardering voor de grap. Later zou blijken dat deze fotograaf met stand-upcomedy ambities voor meer gasten bijnamen had verzonnen die gebaseerd waren op een beperking of afwijkend uiterlijk. Maar gelukkig weet hij van zichzelf dat hij als rouwfotograaf goed emoties en gevoelige situaties kan inschatten… tja… juist… erg vertrouwenwekkend.
Verstappen in je grappen
Bij deze richt ik me daarom alsnog even graag tot de popiejopie fotograaf:
“WTF! Ik ken je niet gast! Ik weet niet wie jij bent, maar je weet ook totaal niet wie ik ben. Voor hetzelfde geld ligt zo’n rolstoel heel gevoelig. Maar bovenal lijkt het me wijs om eerst wat respect voor je ‘klanten’ te hebben voordat je je gaat verstappen in je grappen. Mijn wijlen moeder zou zeggen: ‘Ik heb niet met je geknikkerd!’ Ik mag hopen dat mijn blik genoeg zei.”
Steun van mederolstoelgebruikers
Over dit voorval kreeg ik ook steun van mederolstoelgebruikers. Daaruit blijkt wel weer dat dit soort quasi grappige opmerkingen helaas erg herkenbaar zijn. Een van mijn mederollers schreef er ook een mooie miniblog over waarin ze zich liet inspireren op de ‘Max’-opmerking van de (t)rouwfotograaf. Maar wat ik het mooist vind aan dit facebookartikel, is dat ze het breder trekt. Ze illustreert met haar schriftelijke pleidooi hoe belangrijk het is dat we eerst de mens zien en dan pas de ‘kenmerken’. Lees het maar op haar facebookpagina, echt de moeite waard:
