Communiceren met Florence N

Bijzondere mensen

Een ziekenhuisbezoek is natuurlijk al snel een heel avontuur, maar soms beleef je daarbinnen weer een geheel avontuur op zichzelf. Althans, ik schijn de gave te hebben dat ik vaak bijzondere mensen ontmoet. Of mensen waarbij op de één of andere manier de communicatie anders verloopt dan dat ik verwachtte. Zo ook het gesprek met de verpleegster die mijn voetwond onlangs liefdevol verbond. Ik noem haar Florence N, vernoemd naar de bekende mevrouw Nightingale.

Florence N blijft binnen de lijntjes

Nadat het trio van coassistent, arts en opperarts behoorlijk geschrokken was van de aanblik van de wond en een behandelplan opstelde, mocht de Florence Nightingale van de afdeling het werk afmaken door mijn voetje weer in te pakken met de nodige zalfjes en verbandjes. Laat ik voorop stellen dat de verpleegster ergens ook heel lief en ongetwijfeld vakkundig is. Hoewel er duidelijk af en toe stress op haar gezicht viel af te lezen en ze soms heen en weer rende alsof er complete chaos heerste, gaf ze verder geen enkele blijk van haast bij het verbinden van de wond. Sterker nog, met uiterste precisie bracht ze met wattenstaafjes en spateltjes de verschillende zalfjes aan. Alsof ze een kleurplaat aan het stiften was en uit alle macht probeerde binnen de lijntjes te blijven.

Florence N en haar vastgelopen gereedschapskar

Ik probeer altijd de humor erin te houden, dus een grapje en een grolletje doen dan wonderen om de spanning wat uit de lucht te halen. Ook deze Florence N wilde wel een gesprekje aanknopen. Ze vroeg me allereerst ter controle naar mijn geboortedatum, waaruit tevens moest blijken dat ik al bijna vier decennia aanwezig ben in deze wereld. Daarna pakte ze haar gereedschapskar erbij. Die paste niet in de kleine ruimte, waar mijn rolstoel duidelijk haar weg versperde. Ik kwam een beetje overeind om uit te leggen dat ze die ook wel even mocht verplaatsen, maar daar dacht Florence N anders over: “Liggen blijven!” Oei, ik liet me van schrik weer onderuit zakken op de behandeltafel. Alsof ze containerschip ‘Ever Given’ eigenhandig uit het Suezkanaal trok, maakte ze haar vastgelopen gereedschapskar weer vrij van de beknelling tussen mijn rolstoel en het bureau.

Florence N is geen Bassie de clown

Dan maar het karretje om de hoek van de behandelkamer parkeren, waar ze haar benodigde attributen eruit haalde en één voor één de kamer in bracht. Ze nam plaats aan het voeteneind en kleurde de wond met haar zalfjes in. De witte zinkzalf om de rand van de rode voetwond deed me ergens aan denken.
Ik durfde daarom te grappen: “Net een oog van Bassie.”
Florence N: “Dat ken ik niet?”
Ik: “U weet wel, Bassie de clown?”
Florence N: “Ik ben geen clown! Wij proberen hier altijd naar ons beste kunnen patiënten beter te maken.”
Ik: “Eh… dat begrijp ik hoor, maar ik bedoelde hoe de voetwond er nu uitziet.”
Florence N: “U bent ook geen clown.”

16 maanden volgens Florence N

Oei, dat beloofde een moeizaam gesprek te worden. Soms heb je dat, dat je op de één of andere manier compleet langs elkaar heen communiceert. Alsof je een heel andere taal spreekt. Gelukkig probeerde Florence N zich te herpakken en startte zelf een vervolgpraatje.
Florence N constateerde: “Zo’n wond heb ik eigenlijk nog nooit gezien bij zo’n jong persoon.”
Ik: “Oh echt? Tja, vermoedelijk is het een huidziekte die samenhangt met een auto-immuunziekte die ik al had.”
Florence N: “Sinds wanneer heb je deze wond?”
Ik: “Nou, dit is de zestiende maand van deze voetwond. Ik werd er op 2 januari 2020 mee wakker.”
Florence N keek me verbaasd aan: “Dus al sinds de jaarwisseling?”
Ik: “Ja, maar dan dus die van vorig jaar, 16 maanden dus.”
Florence N pakte haar vingers erbij en telde hardop de maanden van dit jaar: “Januari, februari, maart…”
Ik: “We zitten al weer in april.”
Florence N: “Oh ja, dus dat zijn vier maanden plus twaalf van vorig jaar? Al 16 maanden!”
Ik probeerde mijn verbazing over haar rekenvaardigheid te onderdrukken: “Inderdaad.”

Hepie en Deprie

Het was overduidelijk dat Florence N een beetje beduusd was van de periode dat ik al met die pijnlijke wond te kampen had. Ze stak daarom haar medeleven niet onder stoelen of banken.
Florence N: “Waren je ouders erg geschrokken toen ze de wond zagen?”
Ik: “Eh… mijn ouders?”
Florence N: “Je vader en moeder, of die schrokken toen je die wond kreeg?”
Ik kreeg het idee dat ze mijn eerder gecontroleerde geboortedatum niet helemaal had begrepen: “Nou, mijn lieftallige eega schrok natuurlijk wel. Ik ben al bijna tien jaar getrouwd.”
Florence N: “Oh wat fijn dat jullie elkaar dan hebben. Kan je pijntjes met elkaar bespreken.”
Ik: “Gelukkig hebben mijn vrouw en ik meer samen dan alleen het bespreken van pijntjes. Maar mijn vrouw heeft psychische klachten, dus we zijn soms net Hepie en Deprie.”
Florence N: “Dat ken ik niet?”
Ik: “Afgeleid van dat zangduo van vroeger, Hepie en Hepie. Maar omdat ik fysiek nogal wat uitdagingen heb en mijn lieftallige eega depressief is, noemen we ons af en toe Hepie en Deprie.”

Studie

Florence N keek in het luchtledige en haalde haar schouders op. Ik zag dat verder uitleggen geen zin had en besloot haar maar niet meer te storen in haar werk. Toch zat Florence N kennelijk nog met een prangende vraag.
Florence N: “Wat voor opleiding volg je op dit moment, of doe je geen studie?”
Ik: “Nou mijn studie heb ik al heel wat jaren geleden afgerond. Ik studeerde Integrale Veiligheidskunde. Dat is een bestuurskundige opleiding gericht op veiligheid. Dat is ook al jaren mijn werkgebied.”
Florence N: “Hm hm, dat is iets goeds… veiligheid.”

In je stoeltje

Florence N voelde zich duidelijk meer op haar gemak met de zalfjes en verbandjes dan met converseren. Behoedzaam plamuurde ze het gapende gat in mijn voet dicht met het middeltje op haar spatel: “Dit is echt heel goed spul hoor! Dat helpt met de genezing.”
Ik: “Dat hoop ik ook, maar dit smeer ik er al drie maanden in…”
Het streekziekenhuis dat mij eerder behandelde wist zich geen raad meer met de voetwond en had me naar dit academisch ziekenhuis doorverwezen. Dus hoewel ik hier voor het eerst was en Florence N mijn – in de afgelopen weken steeds groter en dieper wordende – wond nog nooit gezien had, concludeerde ze: “Het ziet er dan ook al veel beter uit.”
Ik liet mijn hoofd van ergernis maar weer op het kussen zakken. Florence N ging ondertussen door met haar inpakwerk. Na een uur had ik weer een wit voetje bij haar gehaald en mocht ik langzaam overeind komen. Ze had ook nog wat goede raad door te adviseren goed te drinken en fruit en vitamines tot me te nemen.
Florence N: “En je voetje zo min mogelijk belasten. Gelukkig hoef je niet meer te lopen. Ga dus meer weer lekker in je stoeltje zitten.” [Wijzend naar mijn rolstoel]