Blabla over een Bechterew-keukenla

In en om de keuken

In dit vierde deel van ‘Bechie voor het echie’ houd ik het wat luchtiger dan het aangrijpende vorige deel. Deze keer ga ik puur informatief in op sommige hulpmiddelen. Het zijn er inmiddels zoveel dat ik het vooral heb over de spulletjes die me in en om de keuken helpen. Een hoop ‘blabla over een Bechterew-keukenla’ dus.

Onverminderd positief

Want ik sta er versteld van wat voor hulpmiddelen er allemaal bestaan om de zelfstandigheid te vergroten. Eerder schreef ik al dat ik door een ergotherapeut begeleid word, door twee zelfs. Mijn mening blijft onverminderd positief over deze paramedici van Ergotherapiepraktijk Actief. De ene is een handentherapeut en helpt me met oefeningen, tips en spalkjes om mijn pees- en gewrichtsontstekingen in mijn handen te behappen. De ander ondersteunt me bij de aanpassingen in huis en de aanvragen van hulpmiddelen bij de WMO. Hun kennis en ervaring helpen me een heleboel mentale en fysieke stress te voorkomen. Het mooist vind ik nog dat ze niet alleen kijken naar de hulpmiddelen die je kant en klaar bij de verschillende thuiszorgwinkels kan kopen. Ze adviseren ook alternatieven die vaak een veel kleinere aanslag op de portemonnee plegen.

Ander doel

Zo worstelde ik met het openen van potjes en flesjes. Er zijn een heleboel apparaatjes, rubbers of klemmen te verkrijgen om het wel voor elkaar te krijgen. Die kosten alleen snel een euro of vijf per toepassing. Voor elk type deksel of dopje weer een ander rubbertje of hefboomdingetje. En soms komen bedragen voorbij die daar nog weer het viervoudige van zijn. Mijn ‘ergo’ (zoals ik mijn ergotherapeut voor het gemak afkort) kwam toen met het lumineuze idee van de bakmatjes van de Action. Hoewel die chemische rubber matten (volgens deze hobby-kok-blogger) helemaal niet zo geschikt zijn om daadwerkelijk in de oven te doen, dienen ze dus wel een ander doel.

Action bakmat

Ze bieden namelijk uitermate veel grip en vormen zich gemakkelijk in je hand naar het dekseltje of dopje dat je wilt verwijderen. En het mooie is dat zo’n Action bakmat maar € 2,66 kost. Mijn lieftallige eega heeft dus meteen zo’n veelzijdig bakmatje voor me opgehaald. Met een grootte van zo’n 30 x 40 cm haal je daar bovendien wel meerdere kleinere matjes uit voor verschillende toepassingen. Ik heb er zelf een stukje van zo’n 15 x 15 cm uitgeknipt en open daar met veel minder moeite flesjes of potjes mee. Met de resterende stukken kan je ook een onderlegger maken om aan de rand van je gootsteen te leggen en zo bijvoorbeeld pannen makkelijker af te gieten.

Reumaschaar

Voor het op maat knippen van die bakmat bood zich alleen de uitdaging aan dat een normale keukenschaar niet te bedienen valt. Het openen van de schaar lukte niet meer en ook had ik met de spalken geen controle over het knipgereedschap. Op zoek dus naar een schaar met een veertje. De ergo suggereerde als alternatief een snoeischaar, omdat de meeste huishoudens die toch wel in huis hebben. Voor mensen die verder de gehele hand vrij hebben om grip te zetten, klinkt dat idee uitermate praktisch. Het handvat van de snoeischaar gleed alleen over mijn spalken steeds weg. Gelukkig vond ik op het wereldwijde web al snel een zogenaamde reumaschaar. Die heeft aan de voorste arm een groot oog voor vier vingers en een achterste arm die gewoon tegen de handpalm rust. Het geeft me net genoeg controle om alles wat tussen de twee scherpe delen komt aan gort te knippen.

Vlijmscherp

Dan moet ik die schaar wel gebruiken natuurlijk. Maar soms ben ik een beetje eigenwijs. Ook al zegt de ergo streng dat het open scheuren van verpakkingen een te grote aanslag is op mijn lijf. Ze bedoelde het vast anders, maar kennelijk had ze een vooruitziende blik. Want toen ik mijn hoekmes binnenkreeg, had ik het geduld niet om mijn persoonlijke keukenschaar te pakken. Zo’n hoekmes is handig, omdat je daarmee je pols niet hoeft te buigen om je boterham door te snijden. Met mijn spalken krijg ik een normaal mes trouwens niet eens in een goede positie om te snijden of te smeren. Die hoekmessen zijn alleen vlijmscherm om het snijden nog wat makkelijker te maken. Met een wat ongecontroleerde rukbeweging trok ik weliswaar de verpakking van het mes, het mes deed bovendien meteen waar het voor bedoeld was… in mijn vinger. Volgende keer pak ik dus maar weer gewoon de schaar erbij.

Schuimrubber buisje

Die reumaschaar heb ik ook ter hand genomen bij het op maat maken van ‘foam tubing van SP Ableware’. Klinkt spannend, maar heel veel meer dan een in prijs verhoogd schuimrubber buisje is het niet. Het wordt verkocht in verschillende maten. Met kleine gaatjes voor bijvoorbeeld een pen en grotere gaatjes voor bijvoorbeeld bestek. De lengte valt eenvoudig op maat te knippen. Het setje van zes vind ik stevig aan de prijs en ik ben er niet zo tevreden over. Veel van mijn pennen zijn te dik om in de twee kleinste typen buisjes te duwen en de grote heeft weer een joekel van een gat. Alleen de maatschep voor de koffie paste in een dunne versie. Gelukkig maar, want koffie valt onder mijn eerste levensbehoeftes. Kortom, de buizen zijn er in drie maten: veel te klein, nog steeds te klein en veel te groot. De spaghetti belandde tijdens het eten dus nog steeds op mijn trui of muur, dus ik zocht nog even verder.

Bestekverdikker

Uiteindelijk vond ik bestekverdikkers die wel prima voldeden aan mijn behoeftes. Zo’n handvatverdikker weegt wel wat meer dan de schuimrubber buisjes, het biedt veel meer houvast. Bovendien schuift zo’n verdikker gemakkelijk om het handvat van een vork of lepel. Ze zien er ook een stuk professioneler uit. Ik neem ze daarom gewoon mee naar een restaurant. Aan de starende blikken van de mensen aan de tafeltjes om ons heen af te leiden, genoeg reden om ze spontaan het kauwen te doen vergeten. Ik wacht nog op het moment dat de halve wokmaaltijd weer zo uit de bakkes op het bord van de aanschouwer belandt wanneer diegene me ongegeneerd aanstaart. Of zou dat komen omdat de vorm van de bestekverdikker wel wat weg heeft van een niet-nader-te-noemen-volwassenen-voorwerp, waarnaar de vriendengroep van Ragasto de dikke grijze knotsen heeft vernoemd?

Bestekla

Maar wat me eigenlijk is opgevallen toen ik al die spulletjes weer in de keukenla stopte? Al die keukenhulpjes hebben allemaal zo hun eigen bijzondere vorm, dikte, hoek, etcetera. En er is zoveel te krijgen, dat het me verbaast dat er niemand op het idee kwam om een bestekla voor keukenhulpmiddelen te ontwikkelen. Want heb je wel eens een hoekmes in het vak van je ontbijtmesjes proberen te proppen? Aangezien alles wat maar een beetje riekt naar een medisch of ergonomisch hulpmiddel meteen een hoger prijskaartje mee krijgt, is zo’n Bechterew-bestekla volgens mij een gat in de markt. Dus aan alle productontwikkelaars: hebben jullie meegelezen? Dan splitten we de opbrengst.

Wat gebruiken jullie?

En voor degenen die ook een verminderde handfunctie of andere beperking hebben: wat gebruiken jullie voor handige hulpjes in de keuken?

Dit artikel ‘Blabla over een Bechterew-keukenla’ is al weer deel 4 van mijn reeks blogs over mijn ervaringen met de ziekte van Bechterew. Voor de andere delen, kan je snel doorklikken naar:
– ‘Bechie voor het echie’ (deel 1),
– ‘Michael Jackson voor het echie’ (deel 2) en
– ‘Mijn gevechterew met Bechterew’ (deel 3).
Ook deel 5 ‘Gehandicaptenexamen voor het echie’ staat inmiddels online!
Maar ik schrijf ook leuke blogs over andere onderwerpen.

Veel leesplezier!